De euro dwingt landen in een keurslijf waar ze vaak geen zin in hebben en zorgt telkens weer voor crisisstemming in de politiek. Na ruim vijf jaar improvisatie valt amper aan de conclusie te ontkomen dat er nooit eerder in de Europese Unie zo veel animositeit tussen lidstaten en hele bevolkingen is geweest als juist de laatste vijf jaar en juist vanwege die euro. Het werkt eenvoudigweg niet goed met deze euro.
Tussen de euro nu en de euro bij de start gaapt een groot gat. De euro was een Duits-Frans project van politieke integratie na de Duitse hereniging om daarmee de europeanisering van het nieuwe, grote Duitsland te verankeren. De risico’s van één munt waren bekend, maar bestrijding hiervan en verbetering golden juist als voertuigen van politieke integratie: een gezamenlijke munt vergt een gezamenlijk economisch beleid, harmonisatie van belastingstelsels, harmonisatie van nationale begrotingen en ten slotte één Europese financiële ruimte. En dan had je uiteindelijk ook een echte politieke unie nodig om al die soevereiniteitsoverdrachten democratisch te kunnen legitimeren.
Maar wie wil er nu nog aan worden herinnerd dat de euro in eerste instantie geen economisch, maar een politiek project is? Praktisch niemand meer. In feite is het zo dat we de euro nu voornamelijk nog hebben omdat iedereen bang is voor de economische gevolgen van een mislukking. Praktisch niemand heeft het nog over het politieke project. Tegelijk is er eigenlijk geen erbarmelijkere motivatie voor de euro te bedenken dan angst voor het einde ervan.
Sedert het crisisjaar 2010 hebben eurolanden met improvisaties en bewonderenswaardig plak- en knipwerk de euro in de lucht weten te houden. Er kwam een nieuw stabiliteitspact, nieuwe bevoegdheden voor de Commissie om in te grijpen en zich met nationale begrotingen te bemoeien, er kwam een noodfonds om lidstaten bij te springen en er kwam een beginnetje van een bankenunie.
Maar het is wat het is: plak- en knipwerk en rammelend aan alle kanten.
Lees verder via: Burgercomité EU
