Turkije heeft de deal rond over de aankoop van Russische S-400-raketten. Dat heeft de Turkse president Recep Tayyip Erdogan onlangs bekendgemaakt. Washington is des duivels. De Amerikaanse haviken vinden dat een NAVO-bondgenoot geen raketsystemen van een tegenstander zou moeten kopen. Politieke dreigementen over en weer. Is het antwoord van de NAVO op het Russische raketafweersysteem de prestigieuze F-35, het miljarden verslindende kneuzentoestel dat een dezer dagen in Volkel aan het Nederlandse publiek werd gepresenteerd?
Als we het in onze artikelen hebben over Russische luchtverdedigingssystemen dan is er meestal sprake van de bekende S-300 (en zijn varianten) en de S-400 (zie foto). Dat laatste model is nu door Turkije aangeschaft, en Erdogan wil zelfs graag met Rusland samenwerken om de opvolger, de (hoe verzin je het) S-500, te vervolmaken.
De inzet van de S-300 in Syrië heeft het vermogen van geavanceerde luchtstrijdkrachten als die van de Verenigde Staten en Israël dramatisch aangetast, omdat het de voor beide landen gênante mogelijkheid had om hun vierde en vijfde generatie jagers naar beneden te halen. In 2017 waarschuwde de NAVO Turkije al voor de aanschaf van het S-400 systeem. Later dreigde de Amerikaanse regering óók met sancties.
Luchtverdedigingssystemen die in staat zijn vliegtuigen van de vijfde generatie neer te halen, zouden een verwoestend effect hebben op de verhandelbaarheid en verkoop van Amerikaanse militaire hardware, terwijl ze tegelijkertijd de wenselijkheid en verkoop van Russische militaire hardware stimuleren. In eerdere analyses hebben we al opgemerkt, dat de rol van Hollywood bij de marketing voor de Amerikaanse defensie-industrie aanzienlijk is, en bondgenoten denken dat ook vol overtuiging dat Amerikaanse militaire hardware onverslaanbaar is (het zijn dan ook de bondgenoten die verplicht zijn om die hardware te kopen). Hollywood staat centraal in de strategieën van Washington voor oorlog en machtsprojectie.
Als botsingen tussen landen op zulke mondiale hotspots als het Midden-Oosten toenemen en intensiveren, zal Hollywood’s propaganda er steeds meer moeite mee hebben om de rest van de wereld te overtuigen van de aanhoudende effectiviteit en superioriteit van Amerikaanse wapensystemen, omdat steeds vaker blijkt dat er flinke tekortkomingen optreden.
De VS zien zichzelf geconfronteerd met een situatie waarin ze zich de afgelopen vijftig jaar niet bevonden heeft, namelijk een omgeving waarbij zij zelf verwachten dat ze niet automatisch zullen profiteren van machtsoverwicht in de lucht.
De schijn van een luchtverdediging die tot nu toe elke denkbare bedreiging voor de oorlogsmachine van Uncle Sam kon vormen, is inmiddels al diverse malen ontkracht door een serie kruisraketten. Om twee voorbeelden te geven: in 2018 werden in Syrië raketten van de nieuwste generatie onderschept en neergeschoten door tientallen jaren oude Russische en Syrische systemen. Hoewel het S-400-systeem nooit in Syrië is gebruikt, is het opmerkelijk dat de Servische S-125-systemen erin slaagden een Amerikaans F-117 stealth-vliegtuig te identificeren en neer te schieten tijdens de oorlog in de Balkan.
Er is een meer geheime aspect van de S-400 waarover weinig wordt bekendgemaakt, hetzij binnen Rusland zelf of er buiten. Het betreft het vermogen van de S-400 om gegevens te verzamelen via zijn radarsystemen. De woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Defensie Eric Pahon zei over de geplande aankoop van de S-400 door Turkije:
We have been clear that purchasing the S-400 would create an unacceptable risk because its radar system could provide the Russian military sensitive information on the F-35. Those concerns cannot be mitigated. The S-400 is a system built in Russia to try to shoot down aircraft like the F-35, and it is inconceivable to imagine.
In het geval van een gewapend conflict is het vermogen van de S-400 om vliegtuigen van de vijfde generatie neer te schieten een grote zorg voor de Verenigde Staten en haar bondgenoten die zo zwaar in dergelijke vliegtuigen hebben geïnvesteerd. Evenzo is een NAVO-land dat de voorkeur geeft aan zowel Russische als Amerikaanse systemen reden tot ongerustheid. Dit afgezien van het feit dat de S-400 zich over de wereld verspreidt, van China tot Wit-Rusland, met tientallen landen die in de rij staan te wachten op de mogelijkheid om hun luchtruim af te sluiten tegen de welwillende bommen van de “vrijheid”. Het is een uitstekende manier om een opdringerig Washington op afstand te houden.
Maar deze zorgen zijn niets vergeleken met de meest ernstige bedreiging die de S-400 vormt voor de Amerikaanse wapenindustrie, namelijk hun vermogen om gegevens te verzamelen over Amerikaanse stealth-systemen.
In theorie is het laatste voordeel dat de VS over haar tegenstanders heeft, haar stealth-technologie. Over de effectiviteit van stealth zijn al heel wat discussies gevoerd, aangezien hun kosten in feite zwaarder wegen dan hun beweerde voordelen. Maar als we tussen de regels door lezen, wat blijkt uit de bezorgdheid van de VS over de S-400, dan blijkt Moskou al in staat te zijn Amerikaanse stealth-systemen te detecteren, door de radars van de S-400 te combineren met in het luchtruim aanwezige assets, zoals het geval was in Syrië (ondanks de ontkenningen van Washington).
Het vermogen van de S-400 om gegevens te verzamelen over zowel de F-35 en F-22 (de zogenaamde kroonjuwelen van het Amerikaanse militair-industriële complex) is een reden voor slapeloze nachten voor Amerikaanse militaire planners. Wat in het bijzonder tot nachtmerries leidt, is dat de S-400 in Turkije pas zal functioneren als het geïntegreerd wordt in de huidige “identificatie vriend of vijand” (IFF)-systemen van dat land, systemen die op hun beurt deel uitmaken van de militaire tactische gegevens van de NAVO. haar verbindingsnetwerk, beter bekend als Link 16 (zie foto). Dit systeem moet dus op de S-400 worden geïnstalleerd om het te integreren in het verdedigingsnetwerk van Turkije, dat mogelijk informatie kan doorgeven die strikt voorbehouden is aan de Russen.
Het ultieme risico is dat als Turkije zijn F-35’s in de buurt van de S-400 zou vliegen, het Link 16-systeem veel realtime informatie zou onthullen over het Amerikaanse stealth-systeem. In de loop van de tijd zou Moskou in staat zijn om het stealth-profiel van de F-35 en F-22 opnieuw te creëren, waardoor de plannen van Washington om 1.600 miljard dollar te spenderen om 3000 F-35’s te produceren zinloos worden.
Wat niet vergeten moet worden is dat zodra de radargolfvorm van de F-35 is geïdentificeerd, het mogelijk zal zijn om de tegenstander te misleiden met het opnieuw creëren van fictieve signalen van een F-35 om het eigen vliegtuig te maskeren en daardoor te voorkómen dat de IFF-systemen van de NAVO onderscheid kunnen maken tussen vriend of vijand. Kort gezegd: het (bijvoorbeeld Russische) toestel wordt gepresenteerd als zijnde één van de NAVO.
Over die F-35, “ons paradepaardje“ dat in Volkel werd gepresenteerd, nog even het volgende: alweer ruim drie jaar geleden, op 31 maart 2016, schreven we over dit toestel een artikel, waaruit bleek dat bij de Amerikaanse defensie bekend was dat de F-35 niet veel soeps was. Desalniettemin werd doorgegaan op dat ontwikkelingspad, vooral om reden dat “ophouden met het project duurder is dan ermee door te gaan”. Van het gezegde “beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald” had men kennelijk nog nooit gehoord, alhoewel misschien wel maar de financiële belangen waren te groot, en ach het is toch maar geld van de belastingbetalers, dus wat jeukt het…. Die instelling hadden onze politici tóen ook al, want wie koopt er nu een gevechtsvliegtuig dat niet deugt, en waarvan de techniek al was achterhaald door recentere ontwikkelingen. En laten we een paar dagen geleden op Business Insider lezen dat terwijl de F-35 nog een serie grote problemen kent het Pentagon de productie ervan wil opvoeren.
Van bijzonder belang is de actieve samenwerking tussen China en Rusland op het gebied van luchtverdedigingssystemen. De S-400 in het bijzonder is al enkele jaren operationeel in China en er moet van worden uitgegaan dat er een actieve uitwisseling van informatie over stealth-technologie gaande is tussen Moskou en Beijing.
Het blijkt dat de S-400 een wapensysteem is met meerdere doelen dat zelfs dodelijker is dan eerder werd gedacht. Het zal daarom geen verbazing wekken dat als de S-400’s in Cuba en Venezuela zouden worden aangetroffen, Washington’s oorlogszuchtige retoriek tegen deze twee landen abrupt tot stilstand zou komen.
Maar wat Amerikaanse militaire planners nog méér vrezen dan de S-400 die hun fameuze F-35 en F-22 in verlegenheid brengt, zijn de twijfels die ze zouden kunnen oproepen over de doeltreffendheid van deze stealth-vliegtuigen in de hoofden van bondgenoten en potentiële kopers. Dit gebrek aan vertrouwen zou een dodelijke slag toebrengen aan de Amerikaanse wapenindustrie, een dreiging die veel reëler en verwoestender voor hen is dan een risico van een conflict met Moskou of Peking.
Lees verder bij de bron: Stop de Bankiers
Photo by Dmitriy Fomin 
