Wat zijn de de overeenkomsten tussen MH-17 en MH-370?

In beide onderzoeken, die licht moeten werpen op de toedracht, spelen Nederland en Australië de ‘eerste viool‘. En het toeval wil dat het twee toestellen waren van dezelfde luchtvaartmaatschappij, die tot dat moment een goede reputatie had, en jarenlang de uitverkoren ‘partner‘ was van onze eigen Nationale Trots.

In beide gevallen is er fundamentele kritiek op het onderzoek, maar regent het ook ‘complot-theorieën‘, waarvan sommigen té bizar zijn voor woorden.

NRC-correspondent Melle Garschagen reisde naar Australië voor een groot artikel, over twee volle pagina’s, waarin hij verslag deed van zijn bevindingen. Of liever, hij deed verslag van de droom die onderzoekers hebben over het vinden van brokstukken van het vermiste toestel op de bodem van de oceaan in het zoekgebied. Want tot nu toe is er nog geen splinter aangetroffen van iets dat lijkt op een onderdeel van het vermiste toestel. Althans, niet daar waar men zoekt.

Wel aan de andere kant van de Indische oceaan, bij La Réunion, en onder de kust van Afrika. Voor de vondst van een brokstuk op een zandbank voor de kust van Mozambique, vond een Afrikaanse jongen eind vorig jaar ook al een flink stuk. En daarna werd opnieuw een stuk vliegtuig, dat mogelijk van het ramptoestel afkomstig is, aangetroffen op La Réunion, waar vorig jaar ook al een groot stuk aanspoelde, waarvan al is vastgesteld dat het van de MH-370 afkomstig is.

Na die eerste vondst, duizenden kilometers van de plek waar men al bijna twee jaar zoekt, werd kortstondig, en halfslachtig, in de buurt van La Réunion gezocht. Maar om onduidelijke redenen werd die zoektocht al snel afgeblazen. Ten onrechte, als daar in de buurt nu spontaan steeds nieuwe stukken opduiken. Al moet erbij worden vermeld dat nog moet worden geconfirmeerd dat ook die stukken van het ramptoestel afkomstig zijn. De instanties die dat moeten vaststellen bevinden zich in Australië, waar men dus droomt over het vinden van brokstukken in de wateren pal west van dat kleinste continent.

Door het gebruik van kunststof en ultra-lichte aluminium legeringen, met ‘honingraat‘ constructies voor de sterkte, blijven sommige delen van een vliegtuig na een ‘crash‘ op zee drijven. Vanuit Australië zocht men in het ‘aangewezen gebied‘ aanvankelijk met vliegtuigen naar dergelijke brokstukken, zonder iets te vinden. Onderzoekstechnisch zou je verwachten dat degenen die belast zijn met het zoeken naar het verdwenen toestel, nadat het zoeken naar de ‘zwarte dozen‘ niks had opgeleverd, gesimuleerde brokstukken, voorzien van een ‘tracking device‘, in het gebied hadden uitgezet, om tenminste te kunnen volgen hoe het materiaal dat bleef drijven na de ‘crash‘ zich zou verplaatsen. Maar dat lijkt men te hebben nagelaten.

Daardoor zitten we nu met knullige tekeningetjes, zoals Garschagen/NRC bij het artikel plaatste (copyright NRC), waarin gedroomde zeestromen het bewijs moeten vormen voor de mogelijkheid dat de stukken die onder de kust van Afrika werden gevonden, uit het zoekgebied daarheen zijn gedobberd. Zelf publiceerde ik hier eerder al ‘links‘ naar meer gedetailleerde kaartjes, die een significant ander beeld schetsen. Maar die kaartjes vertellen hoe dan ook niet het hele verhaal. Of ze nou gedroomd zijn, of afkomstig zijn uit hydrografische atlassen. Dergelijke stromingen zijn niet stationair, maar veranderen met de seizoenen, en onder invloed van de heersende wind. Vandaar dat de meest accurate benadering voor de verplaatsing van de gezochte voorwerpen wordt verkregen door vergelijkbare objecten uit te zetten, en die te volgen. En niemand gaat mij wijs maken dat er geen mens in dat onderzoeksteam is geweest die dat niet bedacht heeft.

Dergelijke ‘flessenpost‘ verplaatst zich onder invloed van zeestromingen, en de wind aan de oppervlakte, mede afhankelijk van de mate waarin het onderdeel boven het zeeoppervlak uitsteekt. Wat op zichzelf ook weer een functie is van zoutgehalte en temperatuur. Vandaar dat berekeningen, die zuiver en alleen uitgaan van gemeten zeestromingen, zelfs al laat je er een super-computer op los, met het meest geavanceerde model, met het verstrijken van de tijd een aanzienlijke foutmarge oplevert.

Omissies in een onderzoek voeden ‘complot-theorieën‘, voorzover ze niet door de feiten worden weerlegd. Waaronder, laten we dat niet vergeten, het officiële verhaal tot nu toe. Garschagen meldt dat de Australische autoriteiten, en Fugro als het bedrijf dat het onderzoek van de oceaanbodem voor haar rekening heeft genomen, er van overtuigd zijn dat ze op de goede plaats zoeken. Zoals ik eerder schreef is dat gebaseerd op informatie over de ontvangst van ‘SATCOM-pings‘, die eens per uur worden verzonden/ontvangen, waar de overige communicatie met de buitenwereld door de vlieger(s) zelf zou zijn uitgeschakeld.

Dat signaal geeft geen richting, of plaats, maar een hypothetische ‘arc‘. Een gebogen lijn over het aardoppervlak, met een aanzienlijke foutmarge, waar het toestel zich op zou bevinden. En dat is de enige aanwijzing, die geruime tijd na de vermissing van het toestel boven water kwam via een ontvangststation in Engeland. Op grond waarvan de Amerikaanse NTSB predicties deed over de plek waar het toestel zich zou kunnen bevinden. En men keek niet meer om.

Op DEZE kaart ziet u de relevante gegevens, met de laatst bekende koers van het toestel getekend als een dikke oranje lijn. Niet in de richting van de positie waar het toestel verongelukt zou zijn, maar richting Malediven, en vrij van Sumatra, waar het zou zijn opgepikt door Indonesische radarstations. Al moet daar bij worden vermeld dat het Thaise radarstation dat het vliegtuig, zonder transponder, voorbij zag komen, ook pas tien dagen later aan de bel trok. Hoe alert ze zijn in Indonesië, hoe lang ze hun ‘plots‘ daar bewaren, en of ooit iemand die ‘plots‘ heeft opgevraagd, zou ik u niet durven zeggen.

Op de kaart in de link die ik hiervoor gaf, staat dat mogelijke resten zijn waargenomen in het zoekgebied. Maar dat was steeds loos alarm. Er zijn wel pogingen gedaan om, aan de hand van computermodellen van de zeestromingen, een verspreidingspatroon van drijvende resten van het vliegtuig te reconstrueren, uitgaande van het zoekgebied. Zie bijvoorbeeld HIER. La Réunion bevindt zich dan aan de extreme buitengrens van het gebied dat na twee jaar een vindplaats op zou kunnen leveren. Al ligt het dan nog steeds in het witte gebied. En Mozambique is niet in de buurt. Daarbij werd het eerste brokstuk op La Réunion al in augustus vorig jaar gevonden, na anderhalf jaar, toen het nog niet verder kon zijn opgeschoven dan tot in het paarse gebied op die kaart.

Waarom de autoriteiten al na tien dagen hun zoektocht rond La Réunion staakten, die toch al bar weinig om het lijf had, terwijl men onverminderd doorging met zoeken net west van Australië, is mij een raadsel, eerlijk gezegd. De zoektocht bij Australië is gericht op het vinden van grote brokstukken op de oceaanbodem, en de ‘zwarte dozen‘, die uiteraard veel waardevolle informatie bevatten. Maar drijvende brokstukken in een relatief beperkt gebied op zee kunnen ons meer vertellen over de locatie, via een omgekeerde berekening als die welke dat spreidingsgebied genereerde.

Daar kun je, als journalist, ook over schrijven, inplaats van over een gedroomdeuitkomst. U begrijpt, ik laat die ‘Diego Garcia‘-theorie nog niet varen!

In juni is het geld op, en wordt de zoektocht vermoedelijk gestaakt. Het zou geweldig nieuws zijn als voor die tijd de resten van het vliegtuig, die naar de bodem van de oceaan zonken, zouden zijn opgespoord. Als dat niet het geval is, dan hebben de complot-theoretici vrij spel. Behalve de ‘Aviation Analyst‘ van CNN, die volhoudt dat Poetin het vliegtuig heeft gekaapt, en dat het op Baikonur is geland. Wie anders dan Poetin……….?

Lees verder bij de Bron: Stop de bankiers