VOOR een brandstof die mensen op weg naar de maan ondersteunde, is waterstof er niet in geslaagd om van de grond te komen. De brandstofcellen die 50 jaar geleden het sap voor de Apollo-maanmodules opleverden, volgden een principe van efficiënte elektriciteitsopwekking dat we al twee eeuwen kennen.
Je reageert waterstof en zuurstof, maakt elektriciteit en slechts één, schoon afvalproduct: water.
Handige dingen als je in de ruimte bent.
Handige dingen als je ook op de grond bent. De wereld mist transporteerbare brandstoffen die geen olie zijn. Of het nu brandstofcellen zijn, direct in interne verbrandingsmotoren of in een groot aantal andere contexten als substituut voor fossiele brandstoffen, waterstof belooft een groener alternatief. Met nul-emissies op het moment van gebruik, is het ook een mogelijke oplossing voor de vuile lucht van onze steden.
De interesse is in opkomst. Klimaatachterstand Australië wil zijn groene reputatie verbeteren door een nationale waterstofstrategie te ontwikkelen (zie: ” Australië zou zon in de vorm van waterstof kunnen exporteren “).
In het verenigd koninkrijk, het H21 North of England-initiatief, het ‘s werelds grootste project voor schone energie', voorziet de omzetting van de binnenlandse gastoevoer van 3,7 miljoen huishoudens in waterstof, te beginnen in 2028. Een schatting is dat waterstof 24 procent van de totale energie zou de vraag kunnen dekken in heel Europa tegen 2050.
Voorzichtigheid is geboden. Waterstof is de meest voorkomende molecule in het universum, maar het is niet aanwezig in zijn vrije vorm op aarde. We moeten het eerst produceren.
Dat kan netjes worden gedaan door water in waterstof en zuurstof te splitsen met behulp van hernieuwbare elektriciteit uit zonne- en windenergie. Maar de goedkopere en meer gangbare methode is om het te extraheren uit aardgas of steenkool, dat koolstofdioxide uitstoot en ons vergrendelt in de verdere exploitatie van fossiele brandstoffen.
Projecten die de groene kwalificaties van waterstof inroepen, zijn vaak afhankelijk van het sequestreren van CO 2 -afval van de productie, een technologie die nog niet getest is op de vereiste schaal.
Lees verder bij de bron: New Scientist
