Organisaties in de energiesector zijn kritisch over het rapport naar aanleiding waarvan het Centraal Planbureau (CPB) concludeert dat windenergie op zee de Nederlandse maatschappij (veel) meer kost dan oplevert. Het CPB concludeerde onlangs dat de bouw van grote windmolenparken op zee nadelig is voor de welvaart. Als alle voor- en nadelen bij elkaar worden opgeteld, kost wind op zee de samenleving netto 5 miljard euro zonder het beoogde milieueffect.
Dat komt vooral doordat wind op zee volgens het planbureau niet bijdraagt aan een schoner milieu. Oorzaak is de Europese handel in emissierechten. Als Nederland meer windenergie produceert, kunnen andere Europese landen meer fossiele brandstoffen verstoken, omdat de maximale Europese CO2-uitstoot vastligt.
Groeimarkt
Het innovatieplatform voor windenergie, het Topconsortium Kennis en Innovatie Wind op Zee, zegt dat het rapport een aantal belangrijke baten niet meeneemt in de berekening.
Het gaat niet alleen om het vermijden van CO2-uitstoot, stelt het consortium. “Zo worden bedrijven rond de sector gezien als een economische groeisector en Nederland heeft met zijn offshorekennis een goede uitgangspositie om de export te vergroten.”
Een vreemde redenering, omdat het kennelijk gaat om gesubsidieerde groei rond een niet-rendabel te maken exportproduct. En gelet op de potentiële afnemers moet de Nederlandse overheid ook die export subsidiëren. En dat Nederlandse offshorekennis uniek zou zijn, of worden, is een tweede drogreden, gezien de voorsprong – ook in negatieve ervaringen – die Denemarken, Duitsland, Noorwegen, Schotland en nog meer landen reeds hebben. Onze windmolens kwamen bovendien uit Duitsland en offshorekennis heeft niet kunnen voor-komen dat er reeds windmolens op zee aan het verzakken zijn.
Politieke keuze
Volgens onderzoeksinstituut ECN is al sinds 2005 bekend dat de maatschappelijke lasten van wind op zee enkele miljarden hoger zijn dan de maatschappelijke baten. Het was toen een politieke keuze om die investering te doen.
Volgens ECN zijn de voordelen van windenergie ver in de toekomst “vrij zeker, maar onbestemd” en is het belangrijk om die voordelen toch mee te wegen in een kosten-batenanalyse.
Als dat de benadering is, dan geldt dit eveneens voor kernenergie. En voordelen die ‘onbestemd’ zijn, laten zich moeilijk meewegen.
Prijs voor vuile energie omhoog
De producenten van windenergie, verenigd in de Nederlandse Wind Energie Associatie, zeggen “met grote verbazing” kennis te hebben genomen van de uitspraken van het CPB.
De producenten gaan ervan uit dat het Europese systeem van emissiehandel zal worden gerepareerd. Als de prijs voor vuile energie omhooggaat, zal windenergie wel milieuwinst opleveren. Milieuwinst ten koste van miljarden, want dan wordt ook de vuile energie door de gebruikers en belastingbetalers ‘gesubsidieerd’. En of al dat geld dan terugvloeit naar de overheid of door de energiemaatschappijen wordt gebruikt voor hun ‘investeringen’ valt nog af te wachten. Zie de subsidiepotten van de woningcorporaties.
Nederland moet en zal overstappen op ‘groene’ windenergie. Dat dit de belastingbetaler afgrijselijk veel miljarden gaat kosten, wordt met de dag duidelijker.
In 2023 moet 16 procent van de Nederlandse energie duurzaam zijn opgewekt.
Hoeveel het Energieakkoord van minister Henk Kamp (VVD) van Economische Zaken de belastingbetaler precies gaat kosten is moeilijk te berekenen.
Het merkwaardige is dus dat die 16 procent werd vastgelegd zonder de gevolgen ervan te kennen. Niets geleerd van andere luchtkastelen zoals de Betuwelijn, Hogesnelheidslijn en de Amsterdamse metro.
Nog merkwaardiger is, dat hierover geen brede maatschappelijke discussie werd gevoerd, zodat we dit nu achteraf moeten inhalen. Hoeveel invloed heeft de milieulobby reeds in dit land en wie ‘sturen’ – op ondemocratische wijze – de besluitvorming?
Subsidie
“Een kilowattuur stroom kost op de markt ongeveer 5 eurocent. Maar Kamp garandeert de windmolenparken een prijs van ongeveer 17 cent. De rest, 12 cent, betaalt de belastingbetaler.” Aldus emeritus hoogleraar Economische Geografie Lukkes. Lukkes spreekt namens wetenschappers als Kees de Groot, ex-directeur van het Shell-lab te Rijswijk, natuurkundige Kees Lepair, econoom Hans Labohm, onderzoeker energie Theo Wolters en de emeritus hoogleraren Frans Sluijter en Ad Verkooijen.
Kamp rekent erop dat in de loop van de jaren de stroomprijs zal gaan stijgen en dat er minder subsidie nodig is om die prijs van 17 cent aan te vullen. Maar de wetenschappers geloven daar niets van. En bovendien: de gedupeerden zijn nagenoeg dezelfden, of het nu om de energiegebruikers of de belastingbetalers gaat.
Door de grote hoeveelheid windmolens zal er vrijwel altijd een overschot zijn aan windenergie. Bij een groot aanbod is de prijs laag. Dit weten de Duitsers allang die hun windenergie soms voor bijna niets aan Nederland leveren. De wetenschappers schatten dat de subsidies voor zeewindparken eerder zullen oplopen tot 30 miljard euro dan dat ze onder de 18 miljard blijven.
In die prijs zit nog niet de subsidie voor bestaande en geplande parken. Voor het park Gemini, dat ten noorden van Schiermonnikoog wordt gebouwd, is maximaal 4,4 miljard euro over vijftien jaar subsidie gereserveerd. Bestaande zeewindparken krijgen 3 miljard en de windsubsidie op land nog eens 15 miljard.
Daar komen de kosten voor de hoogspanningskabels en aanpassing van de centrales bij. De onderzoekers schatten die op 7 miljard euro. En de bestaande centrales moeten in stand worden gehouden voor perioden met weinig wind. Ook dat zal door de belastingbetalers resp. gebruikers worden betaald. In totaal komen de wetenschappers op een kostenplaatje van minimaal 53 miljard euro. Dat betekent een groene toeslag op de energierekening van 500 euro per jaar, per huishouden. Alle positieve koopkrachtplaatjes van het kabinet worden daarmee in één klap tenietgedaan. “Dit is de grootste verspilling van gemeenschapsgeld ooit”, zegt Lukkes die er niet aan moet denken dat de windmolens over vijftien jaar stukgaan. “Begint het hele circus dan weer opnieuw?”
Wordt de wereld groener?
De vele miljarden zouden misschien nog te rechtvaardigen zijn als de wereld echt groener zou worden door windmolens. Maar dat blijkt niet het geval te zijn. In Duitsland worden al jaren vele miljarden gestoken in de Energiewende en daar is het uitgestoten CO2-percentage de afgelopen jaren juist toegenomen.
De windturbines hebben de schone kerncentrales vervangen, waardoor in perioden van weinig wind een beroep moet worden gedaan op de oude bruinkoolcentrales. Die oude centrales draaien daardoor net zoveel als in de jaren negentig. En áls de CO2-uitstoot al zou verminderen, dan koopt een land als Polen de CO2-rechten op en laat daar de steenkoolcentrales lekker draaien.
Net als Kamp in Nederland, verdedigt ook bondskanselier Angela Merkel het ‘groene’ project tot de laatste snik. Maar grote Duitse bedrijven die in de energie investeren zijn er alweer klaar mee. Daimler en BMW richten zich nu op investeringen in onder meer de Verenigde Staten.
Het voordeel voor de Duitse belastingbetaler is, dat de kosten van de windenergie door deze bedrijven worden opgehoest. Dat voordeel heeft de Nederlandse belastingbetaler niet. Die ziet de kosten van de groene stroom rechtstreeks op zijn energienota verschijnen.
Reclamecampagne
Waarom blijft de overheid toch geld pompen in een project waar vrijwel uitsluitend bouwers,banken, adviseurs, en exploitanten van profiteren?
Lukkes heeft er een verklaring voor: “Sinds de eeuwwisseling is onder aanvoering van milieugroeperingen een geweldige reclamecampagne gevoerd die ons in het hoofd heeft geprent dat de wereld beter wordt met groene stroom. Sindsdien laten politici zich door geen enkel argument meer stoppen.” Maar buiten de politiek groeit steeds meer het besef dat de windmolens een vergissing zijn. Het protest onder bezorgde burgers is groeiende.
Terwijl het kabinet het aantal windmolens graag wil uitbreiden, zijn steeds meer Nederlanders die dingen meer dan zat. Door heel het land zijn er nu meer dan honderd actiegroepen die proberen te voorkomen dat er nog meer windmolens worden gebouwd.
Windenergie
Zo laat de gemeente Almere zich er graag op voorstaan te investeren in windenergie. In het Gooimeer moet een nieuw windmolenpark worden gebouwd, maar de bewoners van Huizen zitten daar niet op te wachten. Zij kijken al uit op een windmolenpark en vinden het zo wel voldoende.
De boze burgers hebben zich verenigd in de actiegroep Stop Windmolens Gooimeer. Volgens de actiegroep wil de overheid windmolens van wel 185 meter bouwen. Dat is even hoog als de Rotterdamse Euromast.
Energieakkoord
Terwijl het protest bij de Nederlanders groeit, wil het kabinet juist meer windmolens bouwen. In het Energieakkoord heeft het kabinet afgesproken dat het aandeel duurzame energie tussen 2013 en 2020 van 4 naar 14 procent moet gaan. Akkoord met wie? Met de milieumaffia?
Dit moet gebeuren door meer zonnepanelen te laten bouwen, maar vooral ook door meer windmolenparken te bouwen.
Die verduurzaming stuit niet alleen op verzet vanwege de aantasting van het Nederlandse landschap . . . de plannen zijn ook nog eens ongunstig voor de Nederlandse belastingbetaler en voor het vertrouwen in een overheid die zich laat sturen door onwaarheden en belangengroeperingen. Wie zijn eigenlijk die adviseurs en ambtenaren met een invloed die nog ver uitgaat boven destijds het ‘habitat’-akkoord; een ‘richtlijn’ die ons land al miljarden heeft gekost voor allerlei overbodige en vooral ontoegankelijke natuurgebieden, milieuzones, onderlopen van landbouwgrond, wildviaducten en gesubsidieerde ‘deskundigheid’.
Lastenverzwaringen
Om alles te kunnen bekostigen, heeft het Ministerie van Financiën een nieuwe belasting ingevoerd: de Opslag Duurzame Energie. Die belasting loopt de komende jaren flink op. In 2013 bedroeg ze per huishouden zo’n 9 euro per jaar, in 2018 zal dat 150 euro zijn. Structureel gaat het om een lastenverzwaring van 2,4 miljard euro.
Vermoedelijk zullen de kosten nog veel hoger uitpakken. Een groep kritische wetenschappers waarschuwde het kabinet vorig jaar al, dat de aanschaf van nieuwe windmolens niet – zoals het kabinet denkt – 3,7 miljard, maar zeker 19 miljard euro zal kosten.
Kortom: windenergie, de grote volksverlakker!
Onze Groene helden die jaren aan een stuk de Nederlandse samenleving hebben belazerd en die daar nog steeds geen genoeg van krijgen. Ze krijgen nog veel te weinig tegengas en moeten maar eens leren rekenen. Niet alleen hoe ze hun baantjes in stand kunnen houden.
Van alle vormen van zogenaamde duurzame energie is windenergie het ergst.
Stroom uit windenergie komt dicht in de buurt van gewone ‘grijze’ energie, dankzij een belachelijke subsidie om onze Groene/Linkse medelanders te bevredigen. Schattingen variëren tot minstens drie keer zo veel.
Windenergie is een volstrekt belachelijke optie.
Op de eerste plaats omdat er geen rek in zit. Er is maar weinig energie in wind en windturbines zijn vrijwel uitontwikkeld. Veel meer kan een windturbine niet uit de wind persen.
En duurzaam ‘groen’? Niet echt. In de magneten van de windmolens zit neodymium en dysprosium, gevaarlijke en milieuverontreinigende elementen. In het bijzonder als je veel van die windmolens wilt gaan bouwen heb je meer van die gevaarlijke elementen nodig.
Windenergie is absoluut niet efficiënt en het is bijna niet voor te rekenen hoeveel van die turbines je nodig hebt om met een bevolking van twaalf miljard aardbewoners energie te kunnen blijven leveren. Ronduit onhaalbaar en absurd.
Bovendien leidt het gebruik van windenergie niet tot een besparing aan fossiele brandstof. Het ‘project’ wordt vooral gebruikt om de echte oplossing – schone kerncentrales – te blokkeren. Daarin had Nederland een voortrekkersrol kunnen hebben, maar we laten dit aan de Fransen over (en aan Iran, zoals de hele wereld lijkt te geloven).
Energieproducenten moeten vanwege het grillige aanbod aan wind enkelvoudige gasturbines installeren voor het geval de wind het (weer) laat afweten. Die enkelvoudige turbines hebben de helft van het rendement dat de moderne dubbelwerkende gasturbines hebben.
Wanneer het gebruik van windturbines toeneemt, zal ook het verbruik aan fossiele brandstoffen toenemen. Een van de redenen om een nieuwe pijplijn tussen Noorwegen en Nederland aan te leggen, is de toename van het gebruik van windturbines.
En nu komt het moeilijke voor onze rekenwonders!
Men plant twee windturbineparken op de Noordzee. Die hebben een gezamenlijke capaciteit van 600 megawatt.
De effectieve productie van die twee windmolenparken is te vergelijken met een gasgestookte centrale van 200 megawatt. Er is namelijk zelfs op zee niet altijd voldoende wind. Zo’n centrale kost 280 miljoen euro.
De twee windmolenparken kosten samen 4,4 miljard aan subsidiegeld.
Dus . . . wanneer u liever kiest voor duur in plaats van veilig, dan moet u dit epistel maar eens op u laten inwerken.
Ondanks alle recente ellende in Japan vanwege een onvoorziene vloedgolf, is er nog nergens elders sprake van radioactieve besmetting. Dus dat moraliserende gewuif met het vingertje is vermoedelijk eerder ingegeven door economische dan door menslievende argumenten.
Bron: Stop de bankiers
Photo by Bart Koop-Henzen 
