Anna Bono, professor voor Afrikaanse geschiedenis en instituties aan de Universiteit van Turijn, zegt over de “bootvluchtelingen” die in Italië aan land komen:
“Ze komen uit landen, waarin de democratie geen voorbeeldige hoogtes bereikt heeft en waarin geen gebrek is aan conflicten, maar op enkele uitzonderingen na zijn het landen die een asielaanvraag in Europa niet rechtvaardigen, en diegenen die deze indienen, krijgen ook zelden asiel. Ik noem ze daarom liever landverhuizers.”
“Als we het over diegenen hebben die uit Afrikaanse landen ten zuiden van de Sahara komen, zoals Senegal, Ghana, maar ook Somalië en Nigeria, dan zoeken diegenen die vluchten voor oorlog óf toevlucht in veilige gebieden van hetzelfde land óf in een buurland, maar niet in Europa. Het geval van Somalië is typerend. De Somalische diaspora behoort tot de grootste ter wereld, terwijl honderdduizenden naar het naburige Kenia gevlucht zijn. Sinds de Somalische regering de belangrijkste steden heeft heroverd op de islamitische terreurbeweging Al-Shbaab, hebben duizenden Somaliërs geprobeerd naar hun vaderland terug te keren. Diegenen die met al de daaraan verbonden risico´s en onzekerheden desondanks besluiten te emigreren, doen dit om andere redenen, niet echter omdat zij in levensgevaar verkeren of bang zijn voor een meedogenloos regime of in extreme ellende leven.”
“De ´boatpeople´ behoren in ieder geval niet tot de armste klassen van de Afrikaanse samenleving. De kenmerken die hen verenigen, zijn: het gaat om jonge mensen, meestal mannen, velen zelfs met een middelbare school diploma, van wie de overwegende meerderheid afkomstig is uit stedelijke gebieden, waar ze zondermeer verder zouden hebben kunnen leven; want het leven daar vormt in Afrika al een mijlpaal in vergelijking met de honderden miljoenen mensen die echt in armoede leven.”
“Ze voelen zich aangetrokken door de propaganda, die Italië en andere Europes elanden als een Eldorado schetst, plekken, waar alle problemen opgelost worden, waar men werk vindt en zich goed kan voelen. Deze propaganda is zo krachtig en effectief dat regeringen zoals Ethiopië, Tanzania, Mali en Nigeria al proberen haar te bestrijden met afschrikkingcampagnes. In de straten hangen bijvoorbeeld grote posters met het opschrift “Ons Eldorado is Mali”, terwijl in Nigeria een poster te zien is met daarop een man die tegen een meisje zegt: “Ik kan een baan voor je regelen in Italië”, en daar onder: “Mensenhandelaars kennen veel trucs. Zeg nee!”
“De mensenhandelaren verkopen hoop voor € 3000,- tot € 4000,- Dat is het tarief voor diegenen die in de buurt van de Middellandse Zee vertrekken, maar velen beginnen veel verder weg en betalen nog veel meer.”
“Het feit dat ze hele hoge bedragen kunnen betalen, toont aan dat het om mensen gaat die duidelijk boven de armoedegrens leven.”
De professor schat dat de zelfbenoemde vluchtelingen gemiddeld elk meer dan € 5000,- voor de “veerboot naar Europa” moeten betalen. € 5000,- komen in de landen waar ze vandaan komen aanzienlijke bedragen wat betreft de koopkrachtpariteit. Laten we het geval Ghana nemen, geenszins het armste land onder de landen van herkomst. Een euro komt daar ongeveer overeen met 3 Cedi – de lokale munteenheid -, dus zijn € 5000,- ca. 15.000 Cedi.
Het gemiddelde maandinkomen in Ghana bedraagt ca. 120 Cedi voor een arbeider en ca. 300 Cedi voor ambtenaren. Laten we zeggen gemiddeld 200 Cedi. Gezien het feit dat in Italië het gemiddeld inkomen bijna € 1300,- bedraagt, kunnen we een vergelijking maken:
Lees verder bij de bron: E.J. Bron
