De medische dossiers van honderdduizenden patiënten van het OLVG in amsterdam waren jarenlang toegankelijk voor medewerkers die ze niet mochten inzien. Hoe kon het grootste ziekenhuis van nederland zo slordig zijn? Wat een verhaal!
Dit voelt niet goed, denkt Laura. Op het scherm voor haar verschijnt de volledige medische geschiedenis van een vriendin. Haar afspraken in het ziekenhuis, haar diagnose, haar medicijnen, haar thuissituatie, de opmerkingen die de artsen en verpleegkundigen in het dossier hebben geschreven. Meer privé dan dit kunnen gegevens niet worden. Toch kostte het Laura geen enkele moeite de geheime informatie op te roepen: naam invoeren in het zoekvenster en daar was ze.
Een paar weken hiervoor heeft Laura zich gemeld bij het OLVG in Amsterdam, qua patiëntenaantal het grootste ziekenhuis van het land. Ze studeert filosofie en zoekt een bijbaantje. Als Laura haar cv en motivatiebrief heeft ingeleverd, wordt ze meteen opgeroepen voor een gesprek en binnen 5 minuten is duidelijk dat ze snel kan beginnen.
De Volkskrant>
Ook voor dit werk heeft Laura zonder enige restrictie toegang tot alle dossiers. Maar ze hoeft nooit op een waarschuwingsscherm aan te geven waarom het belangrijk is dat zij – filosofiestudente – al die dossiers kan bekijken, ook de dossiers die ze niet hoeft te controleren zijn vrij toegankelijk, en ook hier is er niemand die haar erop wijst dat ze – in de 150 dossiers die ze dagelijks doorploegt – met zeer vertrouwelijke gegevens van doen heeft.
Sterker, haar collega-studenten geven elkaar tips. Het is saai werk, zeggen ze, maar als je je verveelt ‘kun je altijd nog sappige verhalen uit de patiëntendossiers opduiken'.