Het was altijd overduidelijk dat een monetaire unie in de EU onvermijdelijk een politieke unie zou vereisen om beslissingen over belasting en overheidsuitgaven te centraliseren. Zonder dat dit gebeurde, was het een verkeerd opgevatte en vreselijke blunder ( dat sommigen van ons beweerden dat het was toen het initieel werd geconstrueerd ) maar het blijkt nog erger te zijn dan we aanvankelijk hadden gezien vanwege de onderliggende Euro-valuta.
We zijn nu getuige van het feit dat het EU-experiment zo schadelijk en verdeeld is geworden dat de publieke opinie nooit een politieke unie zal tolereren. Dus niet alleen werd de kar voor het paard gelegd, maar het paard zal nu niet overwegen om zelfs de wagen op een afstand te volgen!
Een van de redenen is dat het landen als Italië, Spanje, Portugal en Griekenland armer heeft gemaakt, terwijl andere rijker zijn geworden. Het was voorzienbaar dat veel landen dezelfde rentetarieven en wisselkoersen zouden hebben, en dat zou altijd een probleem worden, omdat dit zou leiden tot een aantal grote groeimogelijkheden in sommige landen, zoals is gebeurd in Ierland, Portugal en Spanje.
Het heeft ertoe geleid dat het inkomen per hoofd van Italianen nu lager is dan in 2000, en daarom worden ze – niet verrassend – steeds rustelozer, terwijl ondertussen de Duitse economie blijft groeien, en de gemiddelde Duitser 20 procent beter af in dezelfde periode. De euro is een goedkopere valuta dan de Mark van Duitsland zou zijn geweest als hij nog steeds de Duitse mark had, terwijl hij duurder is dan Italië zou hebben als hij nog steeds de Lira zou gebruiken. Duitsers blijven daarom gemakkelijk exporteren en krijgen een overschot, terwijl de Italianen worstelen en dieper in de schulden zitten.
Bovendien maakt de vrijheid van kapitaalverkeer in Europa dit waarschijnlijk nog erger – waarom zou u uw euro in een Italiaanse bank stoppen als u ze in Duitsland kunt beleggen? Het lidmaatschap van de euro heeft de Italianen (en wat we eens politiek ten onrechte de PIGS noemden) op een permanent pad naar armer gezet.
Eenvoudig gesteld, de eurozone heeft niet de fiscale of bancaire unies die nodig zijn om de monetaire unie te laten werken, en het is niet in de buurt van het veranderen daarvan. In de tussentijd blijven de voortdurende tekortkomingen van de euro de landen in een crisis doen zinken. En hun politiek wordt geradicaliseerd door onbegrepen populistische frustraties.
EEN ONGELDIGE MUNTEENHEID
De Atlantische Oceaan wees op de tekortkomingen waarmee de euro in 2013 werd geconfronteerd kort na de EU-bankencrisis, die gestaag verslechterd is, met als gevolg:
1. Te strak geld
De eurozone is niet wat economen een ‘optimaal valutagebied’ noemen. Met andere woorden, het was een slecht idee. De verschillende leden zijn verschillend genoeg dat ze moeten verschillende monetaire beleid. Maar dat doen ze niet. Ze laten de ECB één beleid instellen voor alle 17 van hen. Dat is een bijzonder probleem voor Zuid-Europa nu, omdat hun lonen niet-concurrerend hoog zijn in vergelijking met Noord-Europese, en de ECB helpt ze niet.
Er zijn twee manieren om dit intracommunautaire concurrentieverschil te dichten. Beide Noord-Europese lonen stijgen sneller dan normaal, terwijl de lonen in het zuiden vlak blijven, of de lonen in Noord-Europa normaal groeien terwijl de lonen in Zuid-Europa dalen. Het is het verschil tussen een beetje meer inflatie of niet – met andere woorden, tussen een losser beleid van de ECB of de status-quo. Nu klinkt het misschien niet alsof het echt uitmaakt welke optie ze kiezen, maar dat doet het wel. Dalende lonen maken het moeilijker om schulden terug te betalen die niet vallen, waardoor een vicieuze cirkel in economische vergetelheid geraakt.
2. Te strakke begrotingen
Soberheid is een complete ramp geweest . Het is feitelijk een toename van de schuldenlast in Zuid-Europa, omdat het de groei meer beperkt dan de financieringskosten. En nu komt Noord-Europa op heterdaad. Frankrijk (dat zich echt ergens tussen “zuidelijk” en “noordelijk” bevindt) heeft net zijn tekortdoel gemist en is van plan meer te hakken; Nederland heeft doortastende belastingverhogingen en bezuinigingen doorgevoerd, terwijl de economie is gekrompen; en zelfs Duitsland overweegt nieuwe budgetbesparende maatregelen . Met andere woorden, de euro is een soberheidsmoordverdrag geworden.
3. Te weinig handel
Buiten Duitsland is iets meer dan de helft van alle eurohandel met elkaar. Maar met een slecht beleid dat Zuid-Europa naar depressie en Noord-Europa in de richting van een recessie drijft, kunnen de landen van de eurozone het zich niet veroorloven om zoveel spullen van elkaar te kopen. Dat levert een zekere moeilijkheid op voor het herstel van Zuid-Europese landen die zich uit de problemen moeten exporteren. Zoals u kunt zien in de grafiek aan de rechterkant van Eurostat , stagneerde de handel binnen de eurozone de afgelopen jaren (en leidde sindsdien lager) na het terugkaatsen van de diepten na de crash. De zwakke schakels van de eurozone slepen de rest naar beneden – maar alleen omdat de rest weigert (of niet) om de zwakken omhoog te trekken.
4. Te veel financiële interconnectie
Problemen van andere landen kunnen snel uw eigen land worden als uw banken hun obligaties bezitten. Vooral als je banken groter zijn dan je economie. Dat is de les die Cyprus heel hard heeft geleerd nadat zijn banken in 2010 de Griekse schuld hadden opgebruikt , maar pas een jaar later zouden worden vernietigd. The Financial Times heeft een geweldige infographic (waarmee je zou moeten spelen) over de banken van welk land worden blootgesteld aan de schulden van andere landen in de eurozone. Zoals u hieronder kunt zien, zou elke vorm van Italiaanse herstructurering enorm slecht zijn voor Franse banken.
DE UITBARSTING IS GEBOUWD
De sfeer in de EU is gestaag aan het veranderen sinds de eerste ‘Enactment Era’ toen we het ‘Expansion Era’, toen het ‘Bailout Era’ betraden en nu onvermijdelijk op weg zijn naar het ‘Depressie-tijdperk’!
Lees verder bij de bron: Stop de Bankiers
