In een Amerika dat alle oorlogen al langer moe is, werd Barack Obama mede tot president gekozen op basis van de belofte dat hij de troepen uit Afghanistan zou terugtrekken zodra hij president was: “You can take that to the bank!” Het zou echter blijken dat Obama een ongedekte cheque had uitgeschreven, want aan het eind van zijn termijn waren de VS weliswaar begonnen hun militaire aanwezigheid in Afghanistan terug te schroeven, maar er bleef nog altijd een substantieel aantal militairen daar.
Ook Donald Trump beloofde in de campagne voor de presidentsverkiezingen dat hij de Amerikaanse troepen uit Afghanistan terug zou trekken. Sowieso spiegelde hij de Amerikanen een buitenlandbeleid voor waarin de VS niet meer overal ter wereld andermans conflicten uit zouden vechten. Met de steeds grotere en actievere betrokkenheid van de Amerikaanse krijgsmacht in de conflicten in Jemen en Syrië was al duidelijk dat hier weinig van terecht komt, maar nu heeft Trump dan ook nog besloten om het aantal militairen in Afghanistan juist op te schroeven.
De tactiek heet te zijn dat men zich niet meer met wederopbouw bezighoudt, maar dat men puur gericht is op het definitief verslaan van de Taliban. Of dat een realistische doelstelling is, valt zeer te betwijfelen. De Amerikanen zouden niet de eersten zijn om hun tanden stuk bijten op Afghanistan en hebben zelf reeds de ervaring van Vietnam. Waarschijnlijker dan het scenario dat de Amerikanen de Taliban op korte termijn definitief weten te verslaan en zich dan geheel terugtrekken uit Afghanistan, is het scenario dat het uitloopt op een opnieuw jaren lang voortslepende oorlog. Ook wanneer allicht successen geboekt kunnen worden in het verdrijven van de Taliban uit diverse provinciehoofdsteden, zullen zij zich terugtrekken in de bergen om hun strijd voort te zetten als guerrilla.
Welk vitaal belang van Amerika is er eigenlijk mee gemoeid dat er nog jaren Amerikaanse militairen in Afghanistan blijven? Grondstoffen, ja, maar dat heeft nog wat voeten in de aarde, zeker zolang er dagelijks gevochten wordt. Het gaat de Amerikanen er ten aanzien van de grondstoffen vooral om dat China ze niet kan gaan delven. Voor de opiumteelt is militaire aanwezigheid ook niet vereist, dat kun je gerust aan de Afghanen en de markt overlaten.
Uiteindelijk dient de voortzetting van de oorlog in Afghanistan vooral een geopolitiek belang. Deze indruk wordt nog versterkt door het feit dat de Amerikaanse regering schijnbaar ruzie zoekt met Pakistan. Ook als de hernieuwde troepenopbouw er uiteindelijk niet toe leidt dat de Taliban definitief verslagen wordt, dan zorgt het er in ieder geval wel voor dat Afghanistan en de Afghaans-Pakistaanse grensregio de komende jaren instabiel blijven. Dat dient, niet direct maar wel indirect, een Amerikaans belang, het frustreert namelijk de Chinese plannen voor een belangrijke transportroute door Pakistan naar de haven van Gwadar, waarmee de Chinezen de Zuid-Chinese Zee en de Straat van Malakka omzeilen.
Het doorkruisen van dit plan past in de overkoepelende doelstelling van het buitenlandbeleid van de regering Trump: namelijk om China de loef af te steken en economisch nummer 1 te blijven in de wereld. Dat zal niet lukken met dit plan alleen – en het is zeer de vraag of het überhaupt lukt, maar de Amerikaanse regering heeft nog meer ijzers in het vuur. Zo zal ze blijven porren in allerhande potentiële conflicthaarden aan de randen van China, vooreerst in Af-Pak, de Zuid-Chinese Zee, de Oost-Chinese Zee en op het Koreaanse schiereiland. Op termijn zal ze allicht activiteiten ontplooien om – naast Afghanistan – ook elders in de Centraal-Aziatische woestijn- en steppezone landen en regio’s te destabiliseren. Te denken valt dan aan het (opnieuw) opstoken van een Kleurenrevolutie in Kirgizië of van het terrorisme van Oeigoerse groeperingen, maar ook aan diplomatieke en economische inspanningen om bijvoorbeeld Kazachstan en Mongolië tegen China en Rusland uit te spelen.
Lees verder bij de Bron: Novini.nl
