De huidige Corona crisis biedt een onverwachte – en waarschijnlijk eenmalige – mogelijkheid om het geschil te beslechten tussen wetenschappers die de stijging van het CO2 in de atmosfeer toeschrijven aan menselijke uitstoot (IPCC en de meeste klimaatskeptici) en zij die de stijging als een grotendeels natuurlijk fenomeen beschouwen (een zeer kleine minderheid waaronder de controversiële Prof. Murry Salby).
Gemiddeld stijgt het CO2 gehalte met zo’n 0,2 ppm (parts per million) per maand. De concentratie daalt en stijgt afhankelijk van de periode van het jaar. In onze zomer wordt meer CO2 opgenomen door plantengroei dan dat er wordt uitgestoten op het zuidelijk halfrond door afbraak van organisch materiaal.
Omdat het noordelijk halfrond meer landoppervlak en dus meer organisch materiaal heeft, is het resultaat een zaagtand-grafiek (zie afbeelding hierboven). Dat de seizoenen duidelijk herkenbaar zijn in de data, bewijst dat een verandering in de CO2 huishouding vrijwel direct effect sorteert in de atmosfeer.
Die verandering in de hoeveelheid uitstoot/opname van CO2 wordt dagelijks gemeten op Mauna Loa in Hawai en via satellieten. Zie hier.
In de zaagtand-grafiek is af te lezen dat tussen 25 september en 15 mei (die data zijn gemiddelden) het CO2 gehalte in de atmosfeer stijgt met ongeveer 9.7 ppm en daarna, tot 25 september, daalt met ongeveer 7,3 ppm. Het netto effect is een stijging van 2.4 ppm/jaar sinds 2016.
Luchtvervuiling is door de lock-down aantoonbaar afgenomen. De verminderde menselijke uitstoot van CO2 gedurende een lock-down zal eveneens een afremmend effect moeten hebben op de stijging van 9.7 ppm, en – bij handhaving van de lock-down na 15 mei 2020 – ook resulteren in een sterkere daling dan de verwachte 7.3 ppm tot 25 September 2020.
Als die vertraging in de stijgende lijn uitblijft, dan zou men zich kunnen afvragen of een dure energietransitie wel het beoogde resultaat zal hebben. Als niet rijden geen effect heeft op het CO2 niveau, dan zal ook elektrisch rijden geen meetbaar verschil kunnen maken.
Het IPCC zal zich dan waarschijnlijk verschuilen achter het argument dat het lock-down effect niet boven de ruis van natuurlijke variatie uitkomt. Dan zullen zij dat alleen kunnen hardmaken als de mate van ruis bekend is. En dat is nog maar de vraag.
Anderzijds bij een duidelijke afname in CO2 concentratie tijdens de lock-down zal Prof. Salby en consorten de handdoek in de ring moeten gooien. We gaan spannende tijden tegemoet.
Lees verder bij de bron: Climategate Klimaat
