Op zondag 19 augustus j.l. heb ik een geweldig artikel in The New York Times gelezen.
Erdoğan van Turkije heeft het Westen in zijn genade hersteld door te doen alsof hij Turkije ”democratie” heeft gebracht. Hij zou een voorbeeld worden van een gematigde, moderniserende moslimleider.
Turkije is al zestig jaar een standvastige bondgenoot van de NAVO, die Europa en het onstabiele Midden-Oosten met elkaar verbindt. De demografische en urbanisatie trends zijn sterk.
Ik dacht dat de eurozone een fout heeft gemaakt door Turkije jaren geleden niet toe te laten tot die economische alliantie.
Nu lijkt het erop dat dat het betere besluit was, aangezien Erdogan zijn standpunt en houding duidelijk drastisch heeft omgedraaid door een meer autocratisch bestuur aan te nemen en meer te steunen op de Golf staten, Afrikaanse naties en Rusland.
Je zou kunnen stellen dat de toetreding van Turkije tot de eurozone deze koerswijziging had kunnen voorkomen. En de VS had meer steun kunnen verlenen na haar poging tot staatsgreep.
Maar een dictator is een dictator, en Erdogan past in dat plaatje.
Erdogan was van 2003 tot 2014 premier voordat hij president werd. Ondanks enkele democratische hervormingen heeft hij altijd beweerd: “Democratie is voor ons een middel om een doel te bereiken”.
Betekenis veel handel en goedkope financiering…
Na het super lage renteklimaat van 2008 als gevolg van QE in de ontwikkelde landen, konden Turkije en andere opkomende landen agressief lenen en onze schuldenzeepbel inhalen. Het is de onbedoelde impact geweest van onze wanhopige stimulus-inspanningen…
Het grootste deel van de stijging van de mondiale schuld met 60 biljoen dollar sinds de crisis van 2008 kwam uit de opkomende wereld; het grootste deel daarvan kwam uit China. Maar veel van de niet-China schuld werd geleend grotendeels in Amerikaanse dollars tegen zeer lage rentevoeten.
Erdogan heeft de urbanisatie en openbare projecten in Turkije sterk uitgebreid. Hij moedigde zelfs het aangaan van zakelijke leningen met impliciete garanties aan, aangezien zijn regering steeds autocratischer werd…
Klinkt veel als een ander land, nietwaar? (Yup. China!)
De regering van Erdogan is op dit moment een van de meest onderdrukkende regeringen in een autocratische regio.
Europese banken – waaronder Griekenland – bezitten een groot deel van de Turkse schuld.
Gunstige relaties met de VS zijn afgebroken sinds Trump begon met het verlagen van de tarieven op staal en aluminium uit Turkije, het kwetst de reeds instortende economie en valuta.
Nu de Fed de stijging van de korte- en langetermijnrente in de VS voortzet, samen met een stijgende dollar, is het moeilijker om in de VS gedenomineerde schulden terug te betalen…
Turkije (op kleinere schaal) en China (op grotere schaal) zijn de symptomen van de opkomende wereldcrisis, die zeer waarschijnlijk de oorzaak is van de crash van deze zeepbel. Het is gelijkaardig aan hoe de subprime-leningen de laatste luchtbel vormden.
Het grootste verschil tussen Turkije en China is de schaalgrootte.
Het feit dat Turkije niet hetzelfde verstedelijkingspotentieel in het verschiet heeft als China doet ze ook geen goed.
China is voor 59% verstedelijkt na een snelle versnelling van 19% sinds 1980. Turkije is al voor 75% verstedelijkt, vergeleken met 44% in 1980.
Dergelijke tarieven vertragen dramatisch na 80%. Het heeft sinds 1980 31% van zijn bevolking aan steden toegevoegd, tegenover 40% voor China, wat ook wat trager is.
Maar Turkije financierde zijn groei grotendeels met buitenlandse schuld, vooral in het afgelopen decennium.
Met 53,4% (China neemt slechts 14,3% voor zijn rekening) heeft het nu het hoogste percentage van de buitenlandse schuld als percentage van het bbp van elk opkomend land.
Hoewel de totale schuld van China minstens twee keer zo hoog is als een percentage van het bbp, wordt het land intern gefinancierd met overheidsgaranties en een eigen banksysteem.
Toch is het nog steeds dezelfde strategie.
Een land stimuleert door overmatige leningen en overheidsgaranties om een te grote groei te creëren. Wanneer de kippen na een dergelijke kunstmatige strategie met hefboomwerking thuiskomen om te gaan zitten, worden ze autocratischer om met de sociale onrust en de economische ineenstorting om te gaan.
Gezien China meer controle heeft over zijn economie en minder afhankelijk is van buitenlands krediet, zullen er waarschijnlijk meer ineenstortingen plaatsvinden in opkomende landen zoals Turkije, Venezuela en Zuid-Afrika om voor de wereld de grotere kwetsbaarheid van China te benadrukken.
China mag dan de verstedelijkingsmachine met de meeste hefboomwerking ter wereld hebben, de demografie van de Chinese beroepsbevolking heeft al haar hoogtepunt bereikt. En haar stedelijke migratie is vertraagt – zelfs omgekeerd, – als gevolg van de gevolgen van superhoge vastgoedprijzen, vervuiling en de gevolgen van haar steroïde-achtige beleid.
Opkomende markten zijn op steroïden met enorme overgroei.
Ondertussen staan de ontwikkelde landen op barsten door de massieve geldcreatie en ultra-lage rentevoeten die activa-inflatie en zeepbellen veroorzaken die dramatisch zullen barsten.
Turkije is het eerste belangrijke teken dat velen in de komende crisis zullen laten zien dat de schuldproblemen crashes veroorzaakt. Zoals ik al vele malen heb gezegd, is het net als de subprime crisis die begon te ontstaan in 2006 en 2007, maar aanvankelijk niet werd gezien als een groot probleem…
Dit is een groot probleem!
Buitensporige schulden en een vertragende demografie zijn wereldwijd een probleem – nu meer dan in 2007. En China zou de grootste verliezer moeten zijn voordat de volgende schuld afbouw is afgelopen.
Ik zie dat gebeuren tussen 2019 en 2023, tijdens de laatste fase van dit voorspelbare winterseizoen van deflatie.
De vraag is alleen of het vroeg of laat begint…
Lees ook eens verder bij de bron: Pensioenactivist
