Stel, Nederland was weer een normaal land, waar de in grootte tweede partij na de verkiezingen gewoon aan tafel zou zitten om over deelname aan de coalitie te spreken. Dan was er waarschijnlijk een coalitie gevormd van liberaal-conservatieven en “populisten”, net zoals in Noorwegen of in EU-land Denemarken, waar dat prima schijnt te gaan.
Stel, wij werden niet geregeerd door een premier en leider van de grootste partij die meer hecht aan zijn Europese statuur dan aan het landsbelang, al weet hij dat met veel mooie woorden te verhullen. Dan was een kwart van de Nederlandse bevolking niet achteloos opzij geschoven direct na de verkiezingen, zoals dat schijnt te gaan bij degenen die zich democraten noemen en nu met hippe schoenen op het bordes staan.
Stel, Wilders was een iets gematigder koekje die de boel niet onnodig op scherp had gezet met “minder, minder” uitspraken of met een A4’tje dat de halve bevolking in de gordijnen joeg door koranverboden, moskee-sluitingen en wat dies meer zij. Eerst maar eens de radicale hutten sluiten, denkt de verstandige Nederlander. Het mes snijdt aan twee kanten: de elite sluit Wilders uit, maar Wilders heeft ook weinig ondernomen om dat te voorkomen. Op de één of andere manier zijn wij in een rare politieke dichotomie terecht gekomen, de helft van de politieke partijen kijkt weg van de echte problemen of weet geen oplossing, de andere helft is bij voorbaat uitgesloten van de macht.
Stel, er zou een coalitie komen die nu eens echt de zorgen van de Nederlanders zou adresseren zoals alsmaar oplopende lasten of ongecontroleerde massa-migratie, in plaats van een half jaar te keutelen over Levenseinde en legale wietteelt.
Stel, er was een coalitie gevormd van pak hem beet, VVD, PVV, CDA en de christelijke partijen en stel, die partijen hadden politieke leiders met ballen. Geen types die ja en amen zeggen tegen Angela Merkel, Emmanuel Macron of Jean-Claude Juncker. Dan zou Nederland, net als de Visegrad4 en binnenkort ook Oostenrijk, het lef hebben om te kiezen voor een eigen migratiebeleid, niet een beleid gedicteerd door Brusselse salonsocialisten of door Angela de Waanzinnige.
Stel, die moedige leiders zouden weer grenscontrole invoeren voor personen en écht durven inzetten op asielopvang in de eigen regio. Waarvoor Nederland ruimhartig zou bijdragen, maar ook duidelijk zou zijn erover: we zijn hier geen collectief opvangcentrum voor oorlogsvluchtelingen en/of gelukszoekers van over de hele wereld. Dan zaten we nu niet met een instroom van nog steeds 700 asielzoekers per week, zoals nu, zoals vorige week, en zoals volgende week ongetwijfeld ook weer. Familien Nachwuchs nog komende. Dan was er alleen een gecontroleerde migratie van huwelijks- of arbeidsmigranten, op basis van strenge criteria. De tijd van laat maar waaien is voorbij.
Stel, de Nederlander zou zien dat er eindelijk iets verandert na vier decennia van open grenzen en kom maar binnen-beleid, ja ook vóór de EU hadden we dat al, de EU is niet het enige probleem, de kwaal van zwaar naar links doorgeslagen beleid en politiek-correcte hysterie zit dieper. Veel Nederlanders zouden graag een poosje niet geconfronteerd worden met wéér een invasie van onaangepasten met hoofddoeken en satellietschotels. Want al zijn dat individueel vaak aardige mensen: ze passen veelal niet bij ons, bij onze vrijheid.
Stel, er zou een regering zijn die de Nederlandse cultuur serieus zou nemen en die het beleid van culturele instellingen en publieke omroep daarop zou afstemmen, in plaats van oikofobie in het kwadraat te bedrijven met ons belastinggeld. In Amsterdam is het al zo ver dat de gemeente het traditionele feest van Sinterklaas en Zwarte Piet in de oorspronkelijke vorm gewoon heeft verboden, geen Zwarte Piet meer te zien daar, de gemeente bekostigt liever Halloween optochten.
Stel, Nederland zou weer een beetje het Nederland zijn, zoals we dat vroeger kenden. Zou dat niet een heerlijk idee zijn?
Lees ook eens verder bij de bron: Stop de Bankiers
