Bij de coronacrisis, die officieel tot ‘pandemie’ werd uitgeroepen, merkten oplettende waarnemers al vroeg op dat de overheidsmaatregelen en taalregels overal ter wereld met elkaar in overeenstemming waren. Hoe kan deze vreemde overeenstemming van de overgrote meerderheid van de regeringen worden verklaard, wanneer de vermeende wetenschappelijke basis door talrijke experts wordt weerlegd en het feitelijke ziekteproces gelijk staat aan een sterkere griep? Is er een internationaal netwerk van elites waarin ze zich inzetten voor een gemeenschappelijke agenda over hoe uniform te reageren op plotselinge epidemieën?
Zelfs de aankondiging van de pandemie door de VN-organisatie WHO op 11 maart 2020 was niet bindend voor de staten. En het was gebaseerd op een wijziging van de criteria in 2009, volgens welke de voorwaarde die eerder van kracht was dat er ‘ wereldwijd meerdere gelijktijdige epidemieën met een enorm aantal doden en ziekten’ moesten bestaan, werd geschrapt en het enige wat overbleef was: ‘Een pandemische griep kan optreden als een er duikt nieuw griepvirus op, waartegen de menselijke bevolking geen immuniteit heeft. ” (cf. hier ) Volgens dit kan elke nieuwe griep tot een pandemie leiden. Er was geen coronapandemie. Elk land had dat op zijn eigen reden en verantwoordelijkheid kunnen beslissen. Wat was daar?
De journalist Paul Schreyer heeft dit op de solide en grondige manier die hij kent onderzocht en zijn resultaten gepresenteerd in een recent verschenen boek. 1 En hij stuitte op interessante internationale ‘gezondheidsstructuren’ waarin het leger, de politiek, de farmaceutische industrie, de wetenschap en de WHO te maken hebben met mogelijke aanvallen met biologische wapens, virusepidemieën en noodplannen waarbij de regeringen van de belangrijkste landen al decennialang betrokken zijn. Een deel ervan is hier en daar al bekend geworden, maar P. Schreyer plaatst alles in een verhelderende chronologische context.
In het voorwoord schrijft hij: “ Voor mij persoonlijk was het in het onderzoek verrassend hoe intensief en hoe lang een dergelijke virusuitbraak keer op keer werd geoefend, vooral in de VS, en hoe regelmatig een politieke noodtoestand inclusief publieke onrust en de beperking van burgerrechten. “ (p.8)
Biowapens – Bioveiligheid
In de Verenigde Staten wordt sinds 1941 onderzoek geïntensiveerd naar ziekteverwekkers en natuurlijke gifstoffen die als biologische wapens kunnen worden gebruikt om grote populaties van een ernstige ziekte te elimineren of te doden. Het is waar dat de VS in 1972 ook toetraden tot het VN-Biowapenverdrag, dat de ontwikkeling of aanschaf van biologische wapens absoluut verbiedt, maar geen onderzoek doet naar de verdediging tegen biologische wapens. En wie kan bepalen waarvoor dit onderzoek nog wordt gebruikt.
In de jaren negentig, met de ineenstorting van het Oostblok, verloor het door de VS geleide Westen zijn vijand, wat een existentiële dreiging betekende, althans voor delen van het Amerikaanse leger en het inlichtingenapparaat. Nog dreigender dan het Russische leger was zijn eigen nutteloosheid. Pantser vereist angst. Nu moest een nieuwe dreiging de rol van het communisme op zich nemen. ‘Ik heb bijna geen duivels meer. Ik heb bijna geen schurken meer. Alles wat ik nog heb zijn Castro en Kim Il Sung ”, zei Colin Powell, de oudste Amerikaanse militair in 1991, met enig sarcasme (P. Schreyer p. 41).
Zo lag in de jaren negentig de focus op het gevaar van terrorisme en waarschuwingen voor aanstaande aanslagen met biologische wapens. De bomaanslag op 19 april 1995 op een regeringsgebouw in Oklahoma City, dat werd beschouwd als de ergste terroristische aanslag in de geschiedenis van het land, met 168 doden en 700 gewonden. Veel vragen over de moordenaar, een zeer gedecoreerde soldaat uit de Golfoorlog, bleven onbeantwoord, en de aanwijzingen voor andere daders werden niet opgevolgd. –
“Kort na de aanslag, in juni 1995, vaardigde Clinton een speciale antiterreurrichtlijn uit die alle autoriteiten zwoer voor de nieuw verklaarde terroristische dreiging. De VS zou ´geen hogere prioriteit´ hebben dan te voorkomen dat terroristen toegang krijgen tot biologische en andere massavernietigingswapens. (…) Terrorisme werd het belangrijkste onderwerp van de regering. “ (P. 43)
Er is opdracht gegeven voor studies, er zijn conferenties en hoorzittingen gehouden in het Parlement. In 1997 waarschuwden twee hoge ambtenaren van de CIA en het Pentagon in een belangrijke krant:
“ De vernietiging van het federale gebouw in Oklahoma City en het bombardement op het World Trade Center in New York schokten de Amerikanen. Maar deze tragedies zouden nog erger zijn geweest als er nucleaire, biologische of chemische stoffen bij betrokken waren geweest. Wij denken dat dit in de toekomst steeds waarschijnlijker zal zijn . (Nadruk toegevoegd)
Paul Schreyer beschrijft vervolgens hoe de eerste oefeningen over hoe de regering zou reageren op een bioterroristische aanslag achter de schermen plaatsvonden. In het voorjaar van 1998 kwamen bijvoorbeeld 40 vertegenwoordigers van verschillende autoriteiten in Washington bijeen en speelden een scenario uit volgens welke terroristen in Californië een gemodificeerd pokkenvirus hadden verspreid waarvoor geen behandelingsopties waren. Overal brak snel paniek uit. Conclusie van de test: je was slecht voorbereid en liep daardoor een groot risico.
In september 2000 publiceerde de lobbyorganisatie “Project for the New American Century” een studie, waaraan werd deelgenomen door enkele hoge officieren uit de pen van Thomas Donnelly, een voormalig hoge ambtenaar van de Defensiecommissie van het Amerikaanse parlement en later PR-adviseur van het wapenbedrijf Lockheed. Martin. Er stond: “ De kunst van oorlogvoering … zal zich waarschijnlijk in nieuwe dimensies afspelen: in de ruimte, in ´cyberspace´ en misschien in de wereld van microben . (…) Geavanceerde vormen van biologische oorlogsvoering, die zich kunnen ‘richten’ op bepaalde genotypen, zouden biologische oorlogsvoering van het rijk van terreur kunnen veranderen in een politiek bruikbaar instrument . “ (Nadruk toegevoegd)
Ziekteverwekkers kunnen dus ook door regeringen worden gebruikt voor politieke doeleinden. Robert Kadlec, inspecteur biowapens van het Amerikaanse leger in Irak, drukte zich in 1995 nog preciezer uit in een strategienota:
“ Biologische wapens zijn de enige massavernietigingswapens die in het hele spectrum van het conflict kunnen worden gebruikt. Als biologische wapens worden gebruikt onder dekking van een ruimtelijk beperkte of van nature voorkomende ziekte, kan het gebruik ervan op geloofwaardige wijze worden ontkend. (…) Ze kunnen worden gebruikt onder het mom van natuurlijke gebeurtenissen buiten oorlogen. (…) Biologische oorlogsvoering moet niet eng worden beschouwd als het doden of ziek maken van mensen.Het potentieel om ernstige economische verliezen te veroorzaken en, als gevolg daarvan, politieke instabiliteit, gecombineerd met de mogelijkheid om het gebruik ervan geloofwaardig te kunnen ontkennen, overtreft de mogelijkheden van elk ander bekend wapen. ” (Pp. 48-49)
De rol van het Centrum voor Gezondheidsbeveiliging
In 1998 werd een “Center for Civilian Biosecurity Studies” opgericht aan de particuliere Amerikaanse Johns Hopkins University, dat vanaf 2003 het “Institute Center for Biosecurity” werd genoemd, totdat het, onschuldiger, werd omgedoopt tot het “Center for Health Security”. Sindsdien speelt deze instelling een sleutelrol om bioveiligheid op de politieke agenda te houden en voortdurend te ontwikkelen. De term “bioveiligheid” beschrijft een diffuus en ambigu gebied van onderzoek en politieke actie waarin militair en gezondheidsbeleid samenvloeien. Volgens Paul Schreyer is het centrum de afgelopen 20 jaar de spil geworden van wetenschappelijke conferenties, noodoefeningen “en vooral de voortdurende verspreiding van het beangstigende onderwerp onder het publiek. Hier ontmoetten onderzoekers, het leger en politici elkaar, en het was hier dat plannen en richtlijnen werden ontwikkeld die al snel invloedrijk werden over de hele wereld. ” Het nam ook een leidende rol in de Corona-crisis.
Het centrum ontving zijn startfinanciering van de John Hopkins School of Public Health, die op zijn beurt in 1916 werd opgericht door de oprichting van miljardair John D.Rockefeller als onderdeel van de Johns Hopkins University, die op zijn beurt in 1876 werd opgericht door een grote schenking van miljardair Johns Hopkins en wordt continu ondersteund door miljardairs zoals Michael Blomberg. “ Hun invloed op de oriëntatie van de instellingen die ze steunen is net zo groot als de hoogte van hun donaties. (…) Iedereen die miljarden doneert aan onderzoek heeft een doorslaggevende invloed op de opkomst van zeer specifieke takken van de wetenschap en zet impulsen en trends op die politici oppakken en versterken met hun eigen financiering.
De eerste conferentie van het centrum vond plaats in februari 1999 in Washington met meer dan 900 deelnemers uit tien landen. “De militairen, bureaucraten en beginnende onderzoekers hadden verzameld die naast zorgen te maken over een aanval, had iets anders gemeen:. Het onderwerp van de bioveiligheid was in staat om in hun levensonderhoud te beveiligen” (. P. Schreyer, blz 56) Onderzoek en middelen voor het project gewonnen kon worden voor de komende jaren worden nieuwe instellingen en afdelingen gecreëerd. Dit gold ook voor de farmaceutische industrie. Omdat de nieuwe nationale coördinator voor terrorismebestrijding Richard Clarke op de conferentie zei: “Voor de eerste keer maakt het ministerie van Volksgezondheid deel uit van het Amerikaanse nationale veiligheidsapparaat (…) Het huidige bioterrorisme-initiatief omvat een nieuw concept: de eerste aankoop van speciale medicijnen voor een nationaal kamp voor de burgerbescherming. Zodra er nieuwe vaccins en medicijnen worden ontwikkeld, kan dit programma worden uitgebreid. ”Er ging
dus een enorme markt open, alles gekoppeld aan nationale veiligheid en dus door de overheid de hoogste prioriteit.
Op de tweede dag van de conferentie werd een voorbereid scenario uitgespeeld volgens welke terroristen met pokkenvirussen een aanslag hadden gepleegd op een fictieve Amerikaanse stad. Het plan schetste het verloop van een crisis over twee maanden. De rollen van de medische en politieke actoren in de conferentie werden gespeeld door deelnemers die ook in het echte leven overeenkomstige verantwoordelijkheden droegen. Het evaluatierapport bevat passages die in de huidige Corona-crisis bekend in de oren klinken:“De vraag hoe de boodschap die naar het publiek gaat, kan worden gecontroleerd, is een zorg van alle deelnemers aan de discussie. (…) Het zou buitengewoon moeilijk kunnen zijn om de boodschap via de media te controleren. (…) Een senior medewerker van de minister van Justitie deelt mee dat verplichte vaccinaties geen schending van een rechtmatig proces vormen en dus legaal zijn. (…) Hoe ver kan de politie gaan om patiënten in quarantaine te houden? (…) Zonder vaccin is isolatie de enige methode om de ziekte te bestrijden, die de verspreiding van de ziekte belemmert maar niet kan stoppen. “
In november 2000 kwam dezelfde groep ambtenaren van de verschillende autoriteiten opnieuw bijeen voor een tweede grote conferentie over hetzelfde onderwerp. Deze keer trof de pest een andere fictieve stad door terroristen. Het terreuraspect bleef echter duidelijk op de achtergrond. Het simulatiespel luidde: “Epidemisch reactiescenario: besluitvorming in tijden van pest.” Dus werd de epidemische situatie als zodanig beschouwd. Verschillende niveaus van escalatie werden ter discussie gesteld. Een hoge ambtenaar van de gezondheidsafdeling adviseerde bijvoorbeeld: “ Verbod op openbare bijeenkomsten … en dat mensen thuis blijven als ze niet ziek zijn. Ik zou verschillende reisbeperkingen uitvaardigen. “-Zo werden belangrijke vragen van vandaag 20 jaar geleden zeer serieus besproken in een kleine groep. Deze simulatiespellen uit 1999 en 2000 vormden slechts de opmaat voor een hele reeks verdere oefeningen in het centrum, die voortdurend werden verfijnd en bemand met steeds hogere ranglijsten.
Als onderdeel van de oefening werden ook regelmatig statistieken gepresenteerd met het zich ontwikkelende aantal gevallen en curves, zoals we weten uit de huidige coronacrisis. Volgens het script werd ook besloten tot een soort lockdown: het openbare leven werd stilgelegd, scholen en grenzen werden gesloten. De afkondiging van de staat van beleg werd zelfs besproken. Alles draaide vooral om vaccinaties en de eventueel noodzakelijke dwang.
Er was hernieuwde bezorgdheid dat ongewenste gevaarlijke informatie zich ongecontroleerd zou kunnen verspreiden, dat “valse informatie” over de pokkenuitbraak “op internet zou verschijnen”, inclusief “valse rapporten over medicijnen”!
Volgens het scenario leidden de opgelegde vrijheidsbeperkingen tot ernstige economische maar ook democratische schade. In het script stond: ” Amerikanen kunnen fundamentele burgerrechten, zoals het recht om samen te komen en te reizen, niet langer als vanzelfsprekend beschouwen.”
Atlantische storm: epidemieën als deuropeners
Volgens Paul Schreyer explodeerde de kwestie van bioveiligheid na de aanslagen van 9/11. Omdat het risico van een pokkenaanval aanwezig bleek te zijn door de oefeningen met pokkenepidemieën, bestelde het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid grote hoeveelheden vaccin voor de bevolking in geval van nood, waarvan enkele kleinere farmaceutische bedrijven met goede verbindingen met de overheid enorm profiteerden (p. 67 f.) . Ook de Duitse minister van Volksgezondheid Ulla Schmidt bestelde begin 2003 het pokkenvaccin zonder aanbesteding in een spoedprocedure voor vele miljoenen euro’s, aangezien men na een aanval met pokkenvirussen rekening zou moeten houden met “ongeveer 25 miljoen” doden.
Doelbewust werden “transnationale structuren gecreëerd die werden gebruikt om nationale politieke reactieplannen op epidemieën te synchroniseren. In deze systematisch gestuurde ontwikkeling ligt de oorzaak van de huidige ´Corona-synchronisatie´ – de bijna uniforme reactie van verschillende landen op het verschijnen van het virus. “
In november 2001 startte de Amerikaanse minister van Volksgezondheid Thompson een conferentie van ministers van Volksgezondheid uit Duitsland, Frankrijk, Italië, Groot-Brittannië, Canada, Japan, Mexico en de VS, die een “Global Health Security” -initiatief oprichtten vanwege verschillende miltvuuraanvallen (miltvuur). Methoden binnen de gezondheidssector moeten worden gecoördineerd, de verkrijging van vaccins moet samenwerken en noodplannen moeten worden uitgewisseld. De groep kwam vanaf dat moment jaarlijks bijeen en kwam in 2002 overeen dat het netwerk niet alleen bij een terroristische aanslag maar ook bij een grieppandemie zou worden gebruikt . Er was een steeds complexere oefening gepland, die altijd leidde tot drie doelen: een noodtoestand, massale vaccinatie en uitgebreide staatsrechten op interventie.
De eerste oefening vond plaats in september 2003, niet op één plaats, maar tegelijkertijd in alle landen, opnieuw onder de fictie van een pokkenuitbraak. Duitsland leverde 3 teams in de RKI en in het ministerie van Volksgezondheid, die wisselden in ploegendiensten van acht uur. Het resultaat was dat de WHO het centrale informatiepunt zou moeten zijn bij toekomstige crises.
De training van de multinationale coördinatieprocessen werd uitgevoerd door het Johns Hopkins Center for Biosecurity, dat in januari 2005 in Washington een andere manoeuvre hield onder de titel “Atlantic Storm”. Dit keer was de groep hoger in de ranglijst. De ex-Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken M. Albright speelde de rol van de Amerikaanse president, die van de Duitse bondskanselier werd gespeeld door de FDP-politicus Werner Hoyer, ex-minister van Buitenlandse Zaken van Buitenlandse Zaken, die later zei: “Ik denk dat slechts een kleine minderheid van de politici in Europa op de hoogte is van dit soort dingen. ” Naast meer dan 100 waarnemers uit de politiek, het leger en de media waren ook farmaceutische vertegenwoordigers aanwezig, waaronder twee vaccinfabrikanten. Het was de gewenste samensmelting van politiek, de farmaceutische industrie, onderzoek, het leger en de media.
Volgens het scenario waren zowel de staatshoofden als die van de Europese Commissie en de WHO bijeengekomen voor een niet nader omschreven “transatlantische veiligheidstop” toen ze hoorden van een uitbraak van pokken. In een mum van tijd werd de top een operatiecentrum, zo meldde een ZEIT- journalist. Er moesten dramatische beslissingen worden genomen: quarantaine, grenzen sluiten, massale vaccinaties, defensie of zelfs een alliantiezaak? De oefening omvatte ook voorgeproduceerd televisienieuws en persconferenties door de uitgenodigde journalisten.
In het evaluatierapport werd meerdere keren benadrukt dat alle voorbereidingen en planning ook zouden gelden voor een “natuurlijk voorkomende pandemie van een infectieziekte”.Er was zelfs sprake van een “toekomstige SARS”. In 2005 verscheen de “vogelgriep” met een storm van opwinding in de media, die door de Amerikaanse regering en veel media tot een wereldwijde bedreiging werd verklaard, maar wereldwijd slechts 122 doden tot gevolg had. Het grootste deel van de 7,1 miljard noodhulp was opnieuw bestemd voor vaccins, waaronder “Tamiflu” van Gilead Sciences, dat tot 2001 werd geleid door minister van Defensie Rumsfeld.
Hetzelfde spel werd in 2009 herhaald met de Mexicaanse griep.
“ Een studie van de Rockefeller Foundation die in het voorjaar van 2010 werd gepubliceerd, maakte het politieke potentieel van pandemieën duidelijk . Onder de schok van de wereldwijde financiële crisis werden vier denkbare wereldwijde toekomstscenario’s gepresenteerd, waarvan er één … de visie verbeeldde van een autoritaire wereld vol staatstoezicht en dwang, die volgens de auteurs zal ontstaan na een grote grieppandemie en de economische crisis die daarop volgde Globus zou kunnen zegevieren.
Het model lijkt op een verrassend aantal manieren op het heden van 2020. Er werd uitdrukkelijk beschreven hoe China een model in de wereld zou worden met zijn bijzonder autoritaire beschermingsmaatregelen in de loop van de fictieve pandemie.De auteurs noemden ook een maskervereiste in veel landen en merkten op: ´Zelfs nadat de pandemie was verdwenen, gingen de autoritaire controle en bewaking van de burgers door en namen zelfs toe. ´ (p. 81 f.)
In mei 2012 organiseerde het Center for Biosecurity een conferentie met de titel “Improving the Epidemic Response: Building Bridges Between the US and China”. Op de conferentie brachten de Amerikanen en Chinezen verslag uit over hun gegroeide relaties op dit gebied, en in het bijzonder op het gebied van noodplannen voor pandemieën. Het Amerikaanse epidemische beschermingsagentschap CDC had destijds een kantoor in Peking met ongeveer 50 medewerkers (in 2020 waren dat er 14), van waaruit de samenwerking ter plaatse werd aangestuurd. Ze organiseerden ook een trainingsprogramma voor Chinese epidemiologen en hielpen Amerikaanse farmaceutische bedrijven zoals Pfizer in contact te brengen met Chinese onderzoekers. De activiteiten omvatten ook trainingsworkshops over hoe te communiceren met de media en hoe effectief te communiceren met het publiek in tijden van crisis.
Effectief public relations-werk was ook een belangrijk aandachtspunt van het Centrum voor Biosecurity, dat in 2013 werd omgedoopt tot Centrum voor Gezondheidsbeveiliging, wat kan worden gelezen als een uitdrukking van de gewenste samenvoeging van het gezondheids- en veiligheidsbeleid.
Evenement 201: Corona-simulatiespel
Het Johns Hopkins Center for Health Security bereikte zijn hoogtepunt tot dusver met de oefening genaamd “Event 201” op 18 oktober 2019, twee maanden voor de verschijning van Covid-19. Nu kwamen de “Oberliga der Sponsors” (P. Schreyer) aan boord, die de oefening financierden: de Bill and Melinda Gates Foundation en het World Economic Forum (WEF) in Davos. Het WEF, een samensmelting van de 1000 grootste bedrijven ter wereld met een controlerende kern van de 100 bijzonder invloedrijke bedrijven, kan worden omschreven als een soort modern ‘Politbureau van het kapitalisme’ (P.Schreyer), dat streeft naar een wereldwijde verwevenheid van overheidsbelangen en bedrijfsbelangen, vermomd als “publiek-private samenwerking”.
Ook deze keer ging het expliciet over het trainen van hoe regeringen moeten samenwerken met mondiale bedrijven tijdens een pandemie. Een beschrijving van het Johns Hopkins Center luidde: “In de afgelopen jaren heeft de wereld een groeiend aantal epidemieën meegemaakt, met ongeveer 200 gebeurtenissen per jaar. (…) Deskundigen zijn het erover eens dat het slechts een kwestie van tijd is voordat een van deze epidemieën mondiaal wordt – een pandemie met mogelijk catastrofale gevolgen. Een ernstige pandemie die verandert in ´Event 201´ zou een betrouwbare samenwerking vereisen tussen industrieën, regeringen en belangrijke internationale instellingen. … “
Interessant genoeg speelde de oefening ´Event 201´ eigenlijk de uitbraak van een wereldwijde coronavirusepidemie:
“Event 201 simuleert de uitbraak van een nieuw zoönotisch coronavirus dat wordt overgedragen van vleermuizen op varkens en vervolgens op mensen … en uiteindelijk van mens op mens en leidt tot een ernstige pandemie. De ziekteverwekker en de ziekte die het veroorzaakt, zijn grotendeels gebaseerd op SARS. (…) In het eerste jaar is er geen vaccin beschikbaar. (…) Het scenario eindigt na 18 maanden met 65 miljoen doden. ” De pandemie begint te vertragen naarmate het aantal vatbare mensen afneemt, maar het zal met een bepaalde snelheid doorgaan totdat er een effectief vaccin is of tot 80-90 % van de wereldbevolking is besmet geraakt.
Anders dan voorheen was er deze keer geen terroristische achtergrond of vervaagde het. De trigger zou, om zo te zeggen, gewoon “een freak of nature” moeten zijn. De in totaal 15 deelnemers aan de manoeuvre waren:
– Adrian Thomas, vice-president van Johnson & Johnson, het grootste farmaceutische bedrijf ter wereld;
– Jane Halton, ex-minister van Volksgezondheid van Australië en voorzitter van de Gates Foundation heeft CEPI geïnitieerd, een partnerschap tussen de farmaceutische industrie, regeringen en de WHO voor de ontwikkeling van vaccins;
– Hasti Taghi, vice-president van NBC Universal, het op twee na grootste mediabedrijf ter wereld;
– Stephen Redd van de CDC, de hoofdcrisismanager van 2009 voor nep varkensgriep, waar hij “hielp bij het vaccineren van 81 miljoen mensen in de VS”;
– George Gao, directeur van het Chinese ziektebeschermingsagentschap CCDC, viroloog en vogelgrieponderzoeker, die begin 2020 de Amerikaanse CDC-chef informeerde over het gevaar van het coronavirus;
– Michael Ryan (verbonden met videoboodschap), WHO-directeur voor noodsituaties in de gezondheidszorg en WHO Chief Crisis Manager voor Covid-19 in 2020.
Ook de crisismanagers van Lufthansa en de grootste hotelketen ter wereld, Marriott, waren aanwezig .
De essentie van zowel de uitoefening en de echte corona gebeurtenissen die volgden was, zoals P. Schreyer vat, ” een specifieke samensmelting van de problemen van angst, massale sterfte, de noodtoestand, overdreven eisen van de staat, de beperkingen van de vrijheid, vaccins, farmaceutische regelgeving en media strategie.” de bevolking wordt ontmoet met behulp van PR-strategieën en de media. De communicatie met het publiek moet zorgvuldig worden gepland. Daarom heeft daarover als onderdeel van de oefening een aparte discussie plaatsgevonden. Er was behoefte aan een intensievere strijd tegen valse informatie. “ Dit vereist de ontwikkeling van het vermogen om de media te overspoelen met snelle, nauwkeurige en consistente informatie. (…)De mediabedrijven van hun kant moeten ervoor zorgen dat officiële berichten prioriteit krijgen en dat valse berichten worden onderdrukt, ook met behulp van technologie. ” (Volgens Schreyer p. 97 ev) 2
Het was ronduit vreemd dat het Johns Hopkins Center op 17 januari 2020 samen met het WEF en de Gates Foundation een gezamenlijk persbericht publiceerde waarin de oefenevaluatie van “Event 201” werd gepresenteerd met de politieke aanbevelingen die 3 maanden eerder waren besloten. . “Het was vooral bizar dat de coronacrisis, die zich net aan het ontvouwen was, helemaal niet werd genoemd, maar het persbericht werd uiteraard in deze context gelanceerd. Anders had het 3 maanden van tevoren kunnen worden gepubliceerd, onmiddellijk na het einde van de oefening. Praktijk en werkelijkheid waren op een vreemde manier met elkaar verbonden. “ (Schreyer p. 116 e.v.)
En net als bij de oefening “Atlantic Storm” op 14 januari 2005, waarin de beginsituatie was dat de staatshoofden zich bewust werden van de gebeurtenissen van de epidemie toen ze toevallig bijeenkwamen op een top, gebeurde het in de Het is nu ook een wonderbaarlijke realiteit dat veel politieke leiders te weten kwamen over de Corona-crisis toen ze elkaar ontmoetten op het World Economic Forum in Davos op 21 januari 2020 en daarom gemakkelijk met elkaar konden coördineren.
Gevolgtrekking
De aanname lijkt immers te zijn dat de corona-“pandemie” was gepland of doelbewust teweeggebracht. Maar het definitieve bewijs blijft open.
Lees verder bij de bron: SDB
