Myanmar, Libië en Syrië: gevaarlijke parallellen

Toen demonstranten in de straten van Myanmar in het Engels borden begonnen te zwaaien waarin ze ‘R2P’ of de ‘verantwoordelijkheid om te beschermen’ eisten, had de eerste reactie voor velen moeten zijn – een flashback naar de laatste keer dat R2P werd ingeroepen – in 2011 door het Westen met betrekking tot Libië.

Het geweld in Libië in 2011 maakte deel uit van de bredere door de VS ontworpen ‘Arabische lente’ met oppositiegroepen, fronten die zich voordeden als niet-gouvernementele organisaties (ngo’s) en zelfs gewapende facties, allemaal gesteund door de VS en jaren van tevoren voorbereid om een ​​regio uit te voeren. een brede campagne van destabilisatie, regimeverandering, militaire interventie en bezetting.

In die tijd beloofden velen – waaronder de Amerikaanse senator John McCain – dat de “Arabische Lente” zich opzettelijk zou verspreiden en als onderdeel van de wens van Washington om de politieke en economische ordes van Iran, Rusland en China te omsingelen, te beheersen en uiteindelijk omver te werpen.

De Atlantische Oceaan zou in een artikel uit 2011 met de   titel ‘The Arab Spring:’ A Virus That Will Attack Moscow and Beijing ‘zelfs opmerken:

… McCain liet een behoorlijk grote zinger op de menigte vallen.

Hij zei: “Een jaar geleden waren Ben-Ali en Gaddafi niet aan de macht. Assad zal volgend jaar deze keer niet aan de macht zijn. Deze Arabische lente is een virus dat Moskou en Peking zal aanvallen. ” McCain liep toen van het podium af.

Ondanks het uiteindelijke falen van de door de VS ontworpen Arabische Lente om een ​​ingrijpende regime-verandering buiten Libië te bewerkstelligen – het slaagde er nog steeds in om de regio’s van Noord-Afrika en het Midden-Oosten te destabiliseren of anderszins te vernietigen – een voorwendsel creëren voor een permanente Amerikaanse militaire aanwezigheid daar, inclusief een aanhoudende bezetting van de oostelijke regio van Syrië, en het ontstaan ​​van een aanhoudend conflict dat gemakkelijk kan worden omschreven als een proxy-oorlog tegen Iran – een van de naties waarop de Arabische Lente in 2011 uiteindelijk was gericht.

McCain was een fervent voorstander van de militaire interventie van de VS tijdens de openingsfasen van de Arabische Lente. Hij ontmoette door de VS gewapende en gesteunde terroristen in zowel Libië als Syrië tot aan zijn dood in 2018.

Toen hij verklaarde dat het door de VS ontworpen conflict uiteindelijk Moskou en Peking zou bereiken – was het zelfs in die tijd duidelijk dat het noodzakelijkerwijs eerst zou moeten aankomen in en de stabiliteit van naties langs de periferieën van zowel Rusland als China zou moeten aantasten.

En dit is een proces dat sindsdien is doorgegaan – met door de VS gesteunde ‘kleurenrevolutie’ die Oekraïne aanviel in 2013-2014, Wit-Rusland recentelijk, en zowel binnen China als langs de periferieën – dodelijk separatisme in de Chinese regio Xinjiang, gewelddadige rellen in Hong Kong, oppositiegroepen in Thailand waren openlijk tegen de nauwe betrekkingen tussen Bangkok en Peking – en nu tegen de crisis in Myanmar.

Myanmar, Libië en Syrië: gevaarlijke parallellen

De protesten in Myanmar als reactie op de afzetting van de door de VS gesteunde regering van Aung San Suu Kyi en haar Nationale Liga voor Democratie (NLD) eerder dit jaar –  begonnen met  geweld. Dit waren dezelfde politieke groeperingen die jaren eerder de Rohingya-gemeenschappen hadden bestormd – bewoners vermoordden en huizen en bedrijven platbrandden. Het is onwaarschijnlijk dat ze sindsdien ‘vreedzame’ methoden hebben aangenomen.

Om het gewelddadige karakter van de protesten te helpen versterken – zijn de westerse media sterk afhankelijk van nep-mensenrechtenorganisaties zoals de Assistance Association for Political Prisoners (AAPP), die ongegronde “cijfers” van doden en gevangenen levert. De westerse media vermelden nooit dat AAPP wordt gefinancierd door de Amerikaanse regering via de National Endowment for Democracy en dat de oprichter en mede-secretaris van de AAPP – Ko Bo Kyi – ook  een NED-fellow is. ​

Vergelijkbare fronten werden gebruikt door het Westen in Libië en Syrië, waaronder respectievelijk de Libyan League for Human Rights en het Syrian Observatory for Human Rights.

Video’s van demonstranten met machetes, zwaarden, bogen en pijlen, molotovcocktails en andere wapens die vechten met politie en soldaten werden zelfs uitgezonden door de westerse media – en af ​​en toe werd er ook melding gemaakt van politie en soldaten die stierven in het geweld. Maar over het algemeen – de westerse media hielden vast aan een verhaal van een eenzijdig “bloedbad” van “vreedzame demonstranten” door de veiligheidstroepen van Myanmar.

We herinneren ons soortgelijke verhalen over de openingsfasen van de conflicten in Libië en Syrië in 2011.

Westerse mediakanalen zoals de BBC en Reuters probeerden de oppositie in Libië en Syrië als “vreedzaam” af te schilderen, tot en met het moment waarop beelden van oppositiegroepen met oorlogswapens – waaronder tanks – begonnen te verschijnen. Toen het eenmaal algemeen bekend werd hoe zwaar bewapend en georganiseerd de oppositie was – en toen het tijd werd voor de VS en zijn bondgenoten om hen openlijk te bewapenen en te steunen – begonnen de westerse media te ‘uitleggen’ waarom ‘vreedzame demonstranten’ ‘geen keus hadden’. ”Maar om de wapens op te nemen.

Precies hetzelfde verhaal speelt zich nu af in Myanmar.

Myanmar Now – gefinancierd door de Amerikaanse regering via de National Endowment for Democracy (NED), zoals onthuld in een artikel van Columbia Journalism Review   – in een recent  stuk met de titel : “Terwijl de slachting van burgers doorgaat, besluiten sommigen dat het tijd is om de wapens op te nemen”, zouden probeer vandaag een soortgelijk verhaal te verkopen.

Het artikel beweert:

Alleen gewapend met katapulten, geïmproviseerde schilden en molotovcocktails konden Ko Saung en zijn kameraden zien dat ze geen partij waren voor strijdkrachten die waren uitgerust met dodelijke wapens en een vergunning om zonder genade te moorden.

Daarom besloten ze dat het tijd was voor hen om zelf echte wapens te kopen en te leren hoe ze die moesten gebruiken. En om dat te doen, wisten ze dat ze naar grensgebieden moesten gaan, waar etnische gewapende groepen decennialang tegen de Tatmadaw hebben gevochten.

Het artikel legt vervolgens uit hoe – slechts twee maanden na de crisis – al een parallelle regering is gevormd en een “federaal leger” al bereid is om het leger van Myanmar te bevechten voor controle over het land.

Het artikel legt uit:

Het Comité dat de Pyidaungsu Hluttaw (CRPH) vertegenwoordigt, gevormd door parlementsleden van de afgezette burgerregering van Myanmar, heeft een alternatief geboden: een federaal leger dat alle krachten omvat die tegen het regime zijn.

Volgens de CRPH is het de bedoeling om verdedigingsplannen op te stellen van wijk- / dorpsniveau tot townshipniveau. Nadat het een verklaring had uitgebracht waarin het voorstel werd uiteengezet, werden in verschillende delen van het land een aantal veiligheidscomités opgericht. 

Deze “krachten die tegen het regime zijn” omvatten gewapende etnische groepen die decennialang financiering, uitrusting en wapens hebben ontvangen van de Verenigde Staten via fronten die zich voordoen als ngo’s – velen van hen staan ​​vermeld op de eigen National Endowment for Democracy- website van de Amerikaanse regering  .

Net als in Libië en Syrië, proberen de westerse media en door de VS gefinancierde propagandakanalen zoals Myanmar Now het idee te verkopen van een ‘pro-democratische’ kracht van ‘vrijheidsstrijders’ – die in werkelijkheid duidelijk bestaat uit gewapende extremisten door etnische identiteit, die de VS decennia lang heeft gebruikt om Myanmar te verdelen en de natie in een dodelijk, langdurig conflict met de grond gelijk zal maken tijdens de strijd met de regering van Myanmar – en indien succesvol – met elkaar in de nasleep ervan.

De CRPH in de komende dagen en weken zal ongetwijfeld door de VS en zijn bondgenoten worden erkend als de ‘legitieme’ regering van Myanmar, waardoor het voor de VS en anderen mogelijk wordt hen te bewapenen, financieren en anderszins te helpen in hun poging om grijp de totale macht over het land.

De VS zal waarschijnlijk ook de mogelijkheid krijgen om een ​​beperkte militaire interventie voor te stellen – daarbij verwijzend naar het gebruik van de luchtmacht van Myanmar tegen oppositiegroepen die met oorlogswapens zijn bewapend – net zoals de VS deden in Libië en probeerden (en gedeeltelijk deden) in Syrië.

Het proxy-regime zal het Amerikaanse leger kunnen ‘uitnodigen’ op het grondgebied van Myanmar – een droomscenario voor een VS die wanhopig China wil omsingelen met zijn leger – vooral door zijn troepen te plaatsen in een land dat net als Myanmar direct grenst aan China.

De VS beloofden dat de Arabische lente zich als een virus zou verspreiden tot aan de drempels van Moskou en Peking. Voor China – met Myanmar duidelijk besmet en langzaam stervend aan zijn grens – is die dag nu aangebroken.

Lees verder bij de bron: Activist Post