Zullen we moeten gaan betalen om eigen geld te mogen hebben?

Het is opvallend hoe de laatste maanden de rente op de financiële markten langzaam verder is gedaald. Ik houd dat angstvallig in de gaten. Het maakt mij ongerust. Waar leidt dit ons naar toe? Zullen we ooit moeten betalen voor ons eigen geld? Nooit eerder in onze monetaire geschiedenis is de rente zo laag geweest en de mondiale schuldenberg zo hoog.

Schulden bij de één, verdienmodel bij de ander

In mijn columns kom ik regelmatig terug op het onderwerp van de mondiaal excessieve schuldenberg. Ik heb vaak geroepen dat de problematiek rondom teveel schuld ons gaat nekken. Vanuit mijn vrijwilligerswerk word ik geconfronteerd met het menselijke leed van teveel schuld bij de gewone man. De particulieren die onder uiteenlopende omstandigheden bezwijken onder hun persoonlijke schuldenberg. Niet alleen de persoon zelf maar ook de samenleving ondervindt hier veel hinder van. In de vorm van schuldhulpverlening, maar ook in de geestelijke gezondheidszorg.

Goed voor de werkverschaffing zouden sommigen zeggen. Maar is het niet een kwalijke zaak dat er veel geld wordt verdiend aan financieel menselijk leed.

Financiële sector heeft waterhoofd

Banken, financiële dienstverleners, beleggers en pensioenfondsen hebben een verdienmodel aan de schuldhandel. De hedendaagse schuld gedreven welvaartsmaatschappij heeft onbewust een financiële sector gecreëerd met een enorm waterhoofd. Er wordt ontzaglijk veel geld verdiend aan de handel in schuldpapier. We weten eigenlijk niet beter dat het vrij normaal is in deze snelle digitale wereld. Een wereld waarin alles sneller gaat dan een eeuw geleden.

Besteedbaar inkomen daalt door schuldverplichtingen

Als ondernemer moet je snel investeren voordat een ander je voor is. Niet wachten totdat we het geld bij elkaar gespaard hebben maar direct lenen bij de bank. Terug betalen doen we met de inkomsten uit de investering. De laatste decennia worden echter teveel risicovolle consumptieve leningen verhandeld. Dat zijn de hypotheken op eigen woningbezit en de persoonlijke leningen en doorlopend krediet. Hiermee worden geen inkomsten gegenereerd en de rente- en aflossingsverplichtingen moeten worden terug betaald vanuit het eigen bestaande inkomen.

Door de alsmaar stijgende (wereldwijde) schuldenberg daalt tegelijk het besteedbare inkomen van veel hardwerkende burgers vanwege de schuldverplichtingen. Niet voor niets hebben centrale banken wereldwijd de rente verlaagd tot (bijna) nul procent.

Schulden, schulden, schulden

Behalve particulieren zijn veel overheden te veel schulden aangegaan. Balansen van (systeem)banken maar ook van centrale banken staan tjokvol schuldpapier. Door de geldverruimingspolitiek van centrale banken zijn ook hun balansen vol gelopen. De stille hoop van de financiële sector, die een enorm waterhoofd heeft, was dat de economie wel zou aantrekken en dat daarmee de schulden zouden worden afgebouwd. Niet dus! Juist door de lagere rentetarieven zijn vooral burgers en beleggers ingestapt in vastgoed en aandelen.

Door de lage rente stegen de activaprijzen tot ongekende hoogten. De regeringen van schuldennaties, zoals bijvoorbeeld Griekenland en Italië lossen hun oude leningen af met nieuwe leningen met een lager rentepercentage. Staatsschulden, bedrijfsleningen en particuliere schuld nemen door de lage rente mondiaal nog altijd gevaarlijk toe. Maar ja, wat wil je met deze lage rentetarieven in een (agressieve) financiële marktsector.

Mogen we vertrouwen in stimuleringsbeleid centrale banken?

De hedendaagse maatschappij is gaan geloven in het stimuleringsbeleid van centrale banken. De beleidsmakers van het huidige monetaire krediettijdperk. We zagen de laatste maanden oplevende beurzen die weer skyhigh gingen. Meestal door een opbeurend praatje van een centrale bankpresident of een tweet van Trump. Alleen mooie woorden die op korte termijn wat opwaartse bewegingen laten zien op de financiële markten. Maar wie gelooft er nu nog in loze beloftes. We zien geen keiharde maatregelen die de schuldenberg verlagen. Gaat ook niet gebeuren.

Schuldkwijting

Een drastische maatregel zou schuldkwijting kunnen zijn. Maar dat gaat ten koste van dramatische verliezen op de balansen van banken, centrale banken en zeker ook pensioenfondsen die flink belegd zijn in schuldpapier. Dat zijn de vorderingen in de vorm van hypotheken en leningen ter linkerzijde op de balans. Als hierop excessief moet worden afgeschreven dan gaan banken wankelen met alle gevolgen van dien. Politieke leiders zijn korte termijn denkers net als de beleidsmakers van centrale banken.

Men zit daar maar voor een korte (gekozen) termijn. En dat werkt anders dan bijvoorbeeld mijn eigen persoontje die 48 jaar lang verantwoordelijk was voor zijn prestatie in overheidsdienst. Kortom, de hete brij wordt door de financiële beleidsmakers telkens vooruit geschoven. Wat is er nu makkelijker dan de rente verlagen over een reeks van jaren.

Het keerpunt

Maar eens komt het keerpunt. De rente kan niet lager. Althans niet als je handelt naar normale maatschappelijke maatstaven. Ik blijf  hardnekkig beweren dat negatieve rentetarieven niet gaan werken. Het is in strijd met onze maatschappelijke normen en waarden. In dit eindspel van de monetaire geschiedenis blijkt echter alles mogelijk. Al een tijdje berekenen de centrale banken een negatieve rente aan de systeembanken. Ook de beleggers kennen een negatieve rente op kortlopende staatsobligaties.

Op moment van dit schrijven staat de 10-jarige staatslening in Duitsland op een negatieve rente van -0,05. Een gevaarlijke trend. Niet direct voor beleggers die de koerswaarde zien stijgen. Maar gevaarlijk voor banken die hun klanten in de samenleving voor een voldongen feit stellen dat de bankrente uiteindelijk naar negatief moet. Kan niet anders, het is hun verdienmodel.

Centrale banken in paniek?

Ik weet nu al hoe de samenleving daarop gaat reageren. Eerst heel lauw, de kat uit de boom kijken. Zoiets van, het zal toch niet gebeuren dat we gaan betalen voor onze spaarcenten, voor ons eigen geld. En dat onze pensioenen worden gekort en afgeroomd door het gevaarlijke monetaire beleid van onze (centrale) banken? De hardwerkende niets vermoedende burger heeft eerst nog vertrouwen in onze beleidsmakers en denkt dat ze met een oplossing komen zoals dat altijd in het verleden is gebeurd.

De bange beleidsmakers kiezen voor de makkelijkste maar meest gevaarlijke oplossing. Dat is hun repressieve rentebeleid. Dus rente naar negatief met de stille hoop in hun achterhoofd dat de massa dit eerst wel pikt.

Het bekende verhaal

Het is het bekende verhaal van de kikkers in een pan. Doe je kikkers in een pan met kokend water dan springen ze er direct uit. Doe je ze in een pan koud water en breng je deze langzaam aan de kook dan worden ze dood gekookt. Gekozen beleidsmakers kiezen niet voor een mondiale schuldkwijting omdat zoiets veel sneller tot een reset van het monetaire systeem leidt. Er zouden vrij snel (systeem)banken failliet gaan met de nodige panische reacties.

Een uiterst moeilijke en onvoorspelbare periode. Maar wat gaat er gebeuren als we negatieve rente accepteren? Eigenlijk is accepteren niet het juiste woord. Het wordt ons dwingend opgelegd. We hebben geen keus. Beleidsmakers kiezen de makkelijkste weg. Gewoon doormodderen en zien waar het schip strand.

Betalen voor ons eigen geld!?

Wel moet eerst nog geregeld worden dat contant geld op een of andere wijze belast wordt met een heffing zodat we kiezen om alleen nog digitaal te gaan en te pinnen bij de kassa. Het is een langzaam proces waar we massaal intrappen. Het IMF heeft daar al een studie naar gedaan. De centrale banken met hun systeembanken hebben ons in de tang. We kunnen straks geen kant op met ons geld. Contant geld zal zeker worden belast en ons spaargeld op de bank zal worden afgeroomd door negatieve rente.

In de volksmond noemen we dit diefstal. Het geld wat de banken beheren is ons geld. Hoe kan het bestaan dat we in deze 21^ste eeuw moeten gaan betalen voor ons geld.

Ruilmiddel / Betaalmiddel

Geld is een ruilmiddel dat wereldwijd als betaalmiddel is aanvaard. Nogmaals, hier is sprake van diefstal van ons geld als banken hun rekeninghouders geld afnemen en zich toe eigenen onder het mom van “hoeders” van het monetaire systeem. Ook het digitale geld is net als contant geld (chartaal geld) een ruilmiddel en mag niet worden afgepakt. We zijn wel gewend om een bank te betalen voor vormen van dienstverlening zoals verkoop van financiële producten, maar nog nooit heeft iemand mijn contante geld opgeëist wat ik altijd op zak heb.

Hetzelfde geldt voor het digitale geld. Dit is in eigendom van het publiek en dient als (digitaal) ruilmiddel. Ben in mijn leven nooit eerder beroofd, maar zal er nu niet aan kunnen ontkomen. De banken staan in dienst van de samenleving en verzorgen het betalingsverkeer. Dat is hun morele verplichting. Hun positie in de samenleving is nu buitengewoon verachtelijk.

Negatieve rente is diefstal!

Ons geld is een maatschappelijk en wettig betaalmiddel. Gestalde bedragen(spaargeld) zijn, of waren ooit, voor de banken een verdienmodel door het tegen een hogere rente uit te lenen. Met de invoering van negatieve rente zou de bank diefstal plegen bij hun rekeninghouders. Hoe willen banken dat moreel verantwoorden? Ik kan het niet anders verwoorden dan dat we in een tijdperk geraken van publieke geldroof. Niet de bank wordt beroofd maar de bank berooft de samenleving.

Het is er langzaam in geslopen en menigeen denkt er niet bij na. We teren in op ons eigen geld als we het geld op de bank laten staan. Maar als we massaal ons geld van de rekening halen dan gaan we straks betalen voor het in bezit hebben van cashgeld. Het IMF heeft nota bene een studie gemaakt over hoe negatieve rentetarieven zouden moeten gaan werken. Men is achter de schermen bezig om te zien hoe men de samenleving kan beroven van ons geld. 

Het wordt tijd om te zoeken naar een ander betaalmiddel. Al dan niet wettig. Ons geld wordt ons straks afgenomen dus we moeten wat anders bedenken om te verruilen en daarmee te overleven.

Lees verder bij de bron: Biflatie.nl