Het Verdrag van Lissabon – als vervanging voor het grondwetsverdrag van 2005 ontworpen en in 2007 door de staats- en regeringschefs van 27 lidstaten van de Europese Unie ondertekend – omschrijft zichzelf als een overeenkomst over de “hervorming van de wijze van functioneren van de Europese Unie… Humanitaire hulp wordt als specifieke verantwoording van de Europese Commissie bepaald.”
Wat het verdrag echter daadwerkelijk gecreëerd heeft, was een autoritair politiek systeem, dat de mensenrechten en de politieke rechten schendt.
Laten we bijvoorbeeld het mandaat van de Europese Commissie (EC) nemen. Volgens Artikel 17 van het verdrag:
“De Commissie stimuleert het algemeen belang van de Unie… In de uitoefening van haar taken is de Commissie volledig onafhankelijk… de leden van de Commissie mogen geen aanwijzingen van een regering of een ander orgaan, een instelling, een lichaam, een ambt opvragen of aannemen…”
Ook is er Artikel 4, waarin deels staat:
“…De lidstaten vergemakkelijken de vervulling van de taken van de Unie en laten alle maatregelen achterwege die het bereiken van de doelen van de Unie zouden kunnen bedreigen.”
Met andere woorden, de belangen van de Unie staan boven de belangen van de verschillende staten en burgers. Dat is geen pure speculatie. De voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, verklaarde in 2016 openlijk:
“Teveel politici luisteren uitsluitend naar hun nationale mening. En als ze naar hun nationale mening luisteren, ontwikkelen ze niet datgene wat een gezond Europees mensenverstand en een gevoel van de noodzakelijkheid om inspanningen te ondernemen zou moeten zijn. We hebben teveel deeltijd-Europeanen.”
In datzelfde jaar gaf Emmanuel Macron – destijds minister van Economische Zaken van Frankrijk – een interview aan “Time Magazine”, waarin hij waarschuwde voor het aanstaande Brexit-referendum door te argumenteren:
“Men zou heel plotseling een hele serie landen kunnen zien ontwaken, die zeggen: ´Ik wil dezelfde status als de Britten´, wat in feite de demontage van de rest van Europa zal zijn. We zouden de situatie niet moeten herhalen dat een land in staat is om de rest van Europa te kapen, omdat het een referendum organiseert.”
Macron’s houding weerspiegelt zich in het Verdrag van Lissabon, dat voorschriften aan de lidstaten oplegt om te garanderen dat zij de door de Europese Commissie vastgelegde taken vervullen.
In dit verband moet benadrukt worden dat het woord “verantwoording” van de 36 keer dat het woord “verantwoording” in het verdrag voorkomt, slechts één keer naar een verplichting van de Commissie verwijst, namelijk dat zij “als orgaan verantwoordelijk is tegenover het Europees Parlement”. Alle andere 35 keer verwijst het woord naar de verplichtingen van de lidstaten.
In een democratisch systeem met een gezonde machtsbalans kan een regerende coalitie bestreden of door de oppositie vervangen worden. En precies dat ontbreekt in de EU, want het Verdrag van Lissabon verlangt dat de leden van de Europese Commissie op basis van hun “Europese betrokkenheid” uitgekozen worden. Dat betekent effectief, dat een ieder die een afwijkende mening heeft, nooit lid van de Commissie mag worden – iets lugubers, dat herinnert aan het communisme. Zo bepaalt bijvoorbeeld Artikel 4 van de Tsjecho-Slowaakse Grondwet van 1960:
“De leidende kracht in de samenleving en in de staat is de Avant-garde van de arbeidersklasse, de Communistische Partij van Tsjecho-Slowakije, een vrijwillige strijdunie van de meest actieve burgers en burgers met de meeste kennis uit de gelederen van de arbeiders, boeren en intelligentsia.”
van de Noord-Koreaanse Grondwet bevat een soortgelijk directief:
“De Democratische Volksrepubliek Korea zal alle activiteiten onder de leiding van de Arbeiderspartij van Korea uitvoeren.”
Zoals de geschiedenis steeds opnieuw aantoont, gaat daar waar geen oppositie bestaat de vrijheid verloren:
In zijn boek “Democratie in Amerika” uit 1840 schreef de gerenommeerde Franse diplomaat en historicus Alexis de Tocqueville:
“…Als het despotisme zich in de huidige democratische naties zou vestigen, dan zou het waarschijnlijk een ander karakter hebben. Het zou omvangrijker en milder zijn, en het zou mensen vernederen, zonder hen te pijnigen…”
“De soeverein, nadat hij verschillende individuen een voor een in zijn machtige handen neemt en hen naar zijn smaak kneedt, streeft ernaar de samenleving als geheel te omspannen. Hij verdeelt een fijn netwerk van uniforme, piepkleine en complexe regels over haar, waardoor niet eens de meest originele denkers en de meest krachtige zielen hun koppen boven de menigte kunnen uitsteken. Hij breekt niet de wil van de mensen, maar ondermijnt, buigt en leidt ze.
Hij dwingt zelden iemand tot handelen, wijst echter consequent het handelen af, Hij vernietigt de dingen niet, maar verhindert dat ze ontstaan. In plaats van de tiranniseren, belemmert, onderdrukt, zuigt, verstikt en blameert hij, en uiteindelijk reduceert hij iedere natie tot niets anders dan een kudde schuchtere en ijverige dieren, met de regering als hun herder…”
De Tocqueville heeft deze zinnen bijna tweehonderd jaar geleden geschreven, maar ze zouden gemakkelijk – en op beangstigende wijze – op het huidige Europa toegepast kunnen worden.
Lees verder bij de bron: E.J. Bron
