Age of Insecurity. A New Social Contract.
Dat is de titel van een artikel dat verschijnt op de IMF website. Het Internationaal Monetair Fonds brengt zelfs een themanummer uit over sociale bescherming. Opvallend is hoe vaak zeker het laatste half jaar de internationale organisatie de sociale kaart trekt. Of laat belichten.
Met artikels als ‘The Case for Universal Social Protection.’ ‘Seeking Balance.’ En nog in december 2018 met ‘Shifting Tides : Dramatic social changes mean the welfare state is more necessary than ever.’ Ook de OESO bracht net nog een stuk over de nood aan bescherming van de middenklasse.
Het moet zijn dat e.e.a. ook dringend aandacht verdient zeker?
(Oorspronkelijk verschenen op biflatie.nl)
Staat van welvaart
Nogaleens wordt (vanuit politiek rechts meest) de term ‘De Welvaartstaat’ in een bepaald negatief dagbeeld gesteld. In de context van een zogenaamde ‘verzorgingsstaat’. Of gelinkt aan een zogezegde ‘sociale hangmat’ zelfs. Tjonge jonge, wat moeten in zo’n bepaald land toch veel luilakken huizen? Hangmat. Verzorging. Alsof een flink deel van de bevolking gepamperd wordt.
Een comfortabel leventje leidt ook (hangend in die mat). De auteur spreekt dit ferm tegen. ‘There is a toxic perception that there are “hard-working people” and “welfare scroungers” when in fact, as John Hills at the London School of Economics (LSE) has shown for the United Kingdom, the vast majority take out (in the form of education, health care, and pensions) broadly as much as they put in (in taxation when they are working) over the course of their lives.’
Bloed, zweet en tranen
Laat ons inderdaad niet vergeten, beste lezers, dat we allemaal gestréden hebben om een bepaalde sociale rechtvaardigheid te verkrijgen. Recht op eerlijk betaald werk. Vrijheid van meningsuiting. Onderwijs. Gezondheid. Zeker dit laatste is een waardevolle Europese verworvenheid. Zodat we niet in Amerikaanse toestanden belanden. Waar een verzekeringsmaatschappij een man die net twee vingers verloor door een ongeluk met een zaagmachine, voor de keuze stelt.
‘U kunt één vinger behouden, geen twee. Kiest u maar’… Het is dan misschien (nog) een staat van welvaart waarin we ons bevinden, in de Europese Gemeenschap. Relatief. Maar dan wel een die met bloed, zweet en tranen bevochten is. En ook verdedigt moet worden. Dixit de auteur.
Onzekerheid
De auteur van genoemd stuk is Nemat Shafik, directeur van de London School of Economics and Political Science. De ‘onzekerheid’ waarvan sprake ziet hij als gevolg van een amalgaam aan oorzaken. Onzekerheid ‘fed by fears over slowing economic progress, especially in advanced economies, flatlining productivity and social mobility, and concerns about the future brought on by shifts in demography and technology.’ Het zijn angst en wantrouwen die tevens populisme voeden, aldus de auteur. Hij heeft het dan in het algemeen over in ‘many countries’.
‘In Washington gaat de Amerikaanse president immers al twee jaar tekeer tegen open grenzen en internationale instellingen, en ook in Europa vinden populistische boodschappen steeds meer weerklank.’
Ongelukkig
Directeur Shafik telt de vraag waarom er zoveel ongelukkige mensen bestaan in sommige succesrijke landen. ‘Why are so many people in some of the more successful countries in the world so unhappy?’ Ongelijkheid is een belangrijke oorzaak, ‘as is fear about future prospects caused by automation and aging’. Dan schrijf hij ongeveer hetzelfde als in bovengenoemd artikel vanwege de OESO.
‘The middle class in emerging markets and the richest 1 percent globally have benefited enormously, while the middle class in advanced economies has suffered. And parents in many countries worry about their children’s prospects in the face of the high costs of education and housing, alongside low-quality jobs with poor benefits. In de ontwikkelde landen heeft vooral de middenklasse geleden. En ouders maken zich zorgen over de toekomst van hun kinderen.
Wie of wat draagt schuld?
Velen wijten de malaise aan de snelle technologische ontwikkelingen en de globalisering. Nochtans is het ons sociale contract dat dringend herzien moet worden. Een studie, wel van drie jaar geleden, waarnaar de auteur verwijst, komt tot navenante conclusies. Ze werd gevoerd in 25 van de meest ontwikkelde landen. 65 Tot 70 procent van de huishoudens ervaart gelijk gebleven of zelfs gedaalde inkomens. En ook: wanneer economische groei laag is, worden mensen minder vrijgevig en minder tolerant.
Als voorbeelden waar de overheid de downturn van de economie compenseerde in die periode, noemt Shafik de VS (onder president Obama). Frankrijk. En het Verenigd Koninkrijk. Maar daarna trokken sommige overheden deze compensatie weer in. Wat vervolgens leidde tot sociale onrust.
Oproep tot maatregelen
In de eerste plaats denkt de auteur aan meer ‘education, social mobility, infrastructure investments in poorer regions, and spreading productivity improvements to the frontier.’ Grotere investeringen in leermogelijkheden, toegang tot goed onderwijs bieden meer kansen op sociale gelijkheid. Dit in het bijzonder voor de achtergestelde lagen van de bevolking.
‘Greater investment in equalizing education opportunities and outcomes would have a high payoff and enhance confidence in the fairness of the system.’
Lees verder bij de bron: Biflatie.nl
