In december vorig jaar kondigde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) plannen aan voor een “internationaal verdrag inzake preventie en paraatheid van pandemie” .
Volgens de website van de Raad van Europa is er een “intergouvernementele onderhandelingsgroep” gevormd, die volgende week, op 1 maart, zijn eerste vergadering zal houden.
Het doel is om “een voortgangsrapport af te leveren aan de 76e Wereldgezondheidsvergadering in 2023” en vervolgens het voorgestelde instrument klaar te hebben voor juridische implementatie in 2024.
Niets van dit alles zou als een verrassing moeten komen, de tekenen zijn er allemaal geweest. Als je goed hebt opgelet, zou je waarschijnlijk bijna alles kunnen voorspellen wat in deze nieuwe wetgeving zal staan.
Een paper met de titel “Multilateralisme in tijden van wereldwijde pandemie: geleerde lessen en de weg vooruit” werd in december 2020 door de G20 gepubliceerd .
Het beschrijft alle problemen waarmee internationale multilaterale organisaties tijdens de “pandemie” worden geconfronteerd [nadruk toegevoegd]:
Individuele staten kunnen de wereldwijde publieke bedreigingen zoals de COVID-19-pandemie niet op hun eigen manier het hoofd bieden […] de huidige gezondheidscrisis te boven komen en het levensonderhoud weer op te bouwen kan alleen worden bereikt door multilaterale actie op zowel economisch als sociaal vlak […] De COVID-19 pandemie en de economische gevolgen ervan hebben de zwakte van de huidige regelingen voor multilaterale samenwerking aan het licht gebracht. Internationale organisaties met het mandaat om een leidende rol te spelen bij de aanpak van internationale crises hebben niet goed gefunctioneerd.
En gaat verder met het voorstellen van verschillende oplossingen, waaronder …
De G20 moet de capaciteit van de Wereldgezondheidsorganisatie versterken. Een sterkere en responsievere WHO kan de internationale gemeenschap helpen pandemieën en andere gezondheidsproblemen effectiever te beheren. Het kan systemen voor vroegtijdige waarschuwing bieden en snelle wereldwijde reacties op noodsituaties op gezondheidsgebied coördineren.
In januari 2021 publiceerde de EU-denktank Foundation for European Progressive Studies een 268 pagina’s tellend document getiteld “Reforming Multilateralism in Post Covid Times” , waarin werd opgeroepen tot een “meer legitieme en bindende Verenigde Naties” , stelde de EU voor om lid te worden van de VN-Veiligheidsraad, en vroeg:
Is nationale soevereiniteit verenigbaar met multilateralisme?”
Een paar maanden later publiceerde de Stichting van de Verenigde Naties haar eigen variant op dit thema : “Reimagining multilateralism for a post-Covid future”
Toen, in mei 2021, bracht het International Panel on Pandemic Preparedness zijn rapport uit over hoe de wereld omging met Covid, dat op sommige plaatsen de G20-paper bijna woord voor woord weergeeft. We hebben het hier gedetailleerd uitgesplitst .
Voormalig premier van Nieuw-Zeeland, Helen Clark, voorzitter van het panel, vertelde de Guardian …
[De pandemie werd] verergerd door een gebrek aan mondiaal leiderschap en coördinatie van geopolitieke spanningen en nationalisme, waardoor het multilaterale systeem, dat zou moeten optreden om de wereld veilig te houden, verzwakte.”
Eerder deze maand kwam de VN-Commissie voor Sociale Ontwikkeling voor het eerst bijeen in 2022 , met de nadruk op “Versterking van het multilateralisme” .
Toen, op 17 februari, publiceerde Robert Dworkin van de European Council on Foreign Relation dit artikel , Gezondheid van landen: hoe Europa toekomstige pandemieën kan bestrijden , waarin ook zijn bezorgdheid wordt geuit over “de mislukkingen van internationale samenwerking tijdens de pandemie” en stelt voor:
De EU moet een drang naar hervorming van en meer financiering voor de WHO combineren met steun voor een nieuw fonds voor noodsituaties op gezondheidsgebied, onder toezicht van een representatieve groep landen.
Het gaat maar door en door … de berichtgeving is meer dan duidelijk.
Zelfs vorige week waarschuwde de Zweedse minister van Buitenlandse Zaken Anne Linde tijdens een panel op de Veiligheidsconferentie van München dat Covid “gaten” in de internationale orde heeft blootgelegd en dat de VN, de WHO en de EU niet voldoende bevoegd waren om passende maatregelen te nemen.
De borden zijn er allemaal, en ze flitsen al maanden als neonlichten: nieuwe internationale wetgeving om “toekomstige pandemieën aan te pakken”.
We wisten allemaal dat het uiteindelijk zou komen. Nu hebben we een tijdlijn en die begint op 1 maart.
Is het niet verbazingwekkend wat je bijna kunt missen als je wordt afgeleid door een oorlog?
Over de oorlog gesproken, de houding die de WHO tijdens dit proces tegenover Rusland aanneemt, zal een zeer interessante barometer zijn. Of Rusland het voorgestelde verdrag opzegt, of wordt uitgesloten van onderhandelingen, zal ons veel vertellen over hoe reëel het conflict in Oekraïne werkelijk is, en welke richting de Grote Reset vervolgens zal uitgaan.
Inderdaad, als de oorlog zelf wordt gebruikt om verder te argumenteren dat we “sterkere multilaterale instellingen” of “belangrijke hervormingen in de Veiligheidsraad” nodig hebben, kan dit een manier zijn om de grotere agenda te onthullen.
Lees verder bij de bron: OffGuardian
https://id2020.org/certification
