Brussel heeft nieuwe taak: Onheilspellende boodschappen en angst aanwakkeren

Voorafgaand aan het Britse EU referendum over de vraag of het Verenigd Koninkrijk binnen de Europese Unie moest blijven of niet, waarschuwde de regering van dat land dat een Brexit zou kunnen betekenen dat er 10 jaar van onzekerheid zou volgen. Nieuwe handelsverdragen zouden immers moeten worden afgesloten, en de Britse economie zou zo maar weer in een recessie kunnen komen.

Tegelijkertijd, en tot op de dag van vandaag, hebben de mainstream media en de eurofielen niet nagelaten de uitslag als “slecht” en “dramatisch” te kwalificeren, de burgers angst aan te jagen over een onzekere toekomst en minachtend te reageren richting de meerderheid van de Britse kiezers, die de moed hebben genomen vooral te kiezen voor democratie.

Die onheilspellende boodschappen en dat angst aanwakkeren, één van de sterkere punten van anti-referendum politici in de EU, hebben ook plaatsgevonden in het geval van Noorwegen, toen dat land een referendum in 1994 hield. Saillant detail: Noorwegen, samen met IJsland, Liechtenstein en zwitserland kennen, als niet-EU landen binnen Europa, de hoogste levensstandaarden in de wereld.

IJsland was ook het enige land dat de bankiers in de gevangenis gooide, in plaats van een bail out voor hen te regelen [1] en het gaat in Noorwegen zó goed dat het land besloten heeft de verkoop van auto's die op fossiele brandstoffen rijden, binnen tien jaar uit het straatbeeld te bannen [2].

Het zijn landen die baas zijn over hun eigen land, maar binnen de EU heeft een lidstaat de mogelijkheid invloed uit te ofenen op de wetgeving van 507 miljoen mensen. Is het zinvol deel uit te maken van een groep landen dat samenwerkt voor één gemeenschappelijk doel?

We beginnen met uiteen te zetten hoe de EU werkt, gewoon, voor de beeldvorming, ditmaal ook voor niet-abonnees voorzien van alle links, gewoon, omdat het een ernstige zaak is.

Allereerst hebben we het Europees Parlement [3], waar de volksvertegenwoordigers [4] gekozen worden door de burgers van de lidstaten om hun belangen in het parlement te verdedigen. Zij zijn er vóór het volk, hoewel zij denken dat het volk er voor hèn is. Hun taak is het vóór of tegen voorgestelde nieuwe EU-wetgeving te stemmen.

Dan hebben we ook nog de Europese Raad [5], waar de regeringsleiders van de lidstaten elkaar ontmoeten; maar nieuwe wetgeving wordt óók niet door hen gemaakt. Dat gebeurt door de Europese Commissie [6], die bestaat uit 28 commissarissen — één voor elke lidstaat. Deze mensen zijn niet democratisch gekozen maar uitgezocht door de regeringsleiders van de lidstaten. Het zijn deze niet-democratisch gekozen commissarissen die nieuwe wetgeving maken, en niet de regeringsleiders of de parlementsleden die wèl gekozen zijn.

Het is van belang te vertellen dat het Verdrag van Lissabon uit 2007 alle eerdere verdragen heeft vervangen (als de nieuwe EU Grondwet); in dit verdrag is vastgesteld dat het voor lidstaten bijna onmogelijk is tegen wetgeving in te gaan (of een wetswijziging gerealiseerd te krijgen) als dat eenmaal bekrachtigd is [7].

Hoe komen die commissarissen nu aan al hun ideeën voor nieuwe wetgeving? Die komen uit de koker van de European Round Table of Industrialists [8]. De ERT bestaat uit “ongeveer 50 chief executives en bestuursvoorzitters van belangrijke multinationale ondernemingen” en de ERT werd opgericht met de uitdrukkelijke intentie van het verder vormgeven en integreren van de EU [9].

Een voorbeeld: in januari 1985 presenteerde de ERT het actieplan “Europe 1990 – an agenda for action,” [10] die moest leiden tot één gemeenschappelijke markt; 10 dagen later hield Jacques Delors, de toenmalige nieuwe president van de Commissie, in het parlement een toespraak over een gemeenschappelijke markt, en in juni 1985 werd de Single Market White Paper gepubliceerd, wat gewoon een “copy-paste” was van het actieplan van de ERT [11].

Vandaag de dag heeft de ERT een website, maar in de negentiger jaren waren ze nogal geheimzinnig, besloten, en in 1991 werd in alle stilte hun rapport gepubliceerd met de naam “Reshaping Europe.” [12]

In 1997 onderhandelden zij over een handelsverdrag met de OECD genaamd de Multilateral Agreement on Investment (MAI), waarin werd geregeld dat ondernemingen regeringen voor het gerecht konden slepen als wetgeving van de EU omtrent milieubescherming, verbetering van arbeidsomstandigheden, gelijke behandeling van mannen en vrouwen, of belastingwetgeving hun winsten nadelig zouden beïnvloeden [13].

Dat voorstel werd gelekt en de overeenkomst ging niet door, zodat de ERT het verdrag opnieuw naar voren schoof, ditmaal bij de Wereldhandelsorganisatie WHO, onder de naam MIA, alleen ging het feest dit keer wéér niet door omdat er een aantal commissarissen ontslag had genomen wegens beschuldigingen over fraude en ook de MIA werd nooit geratificeed [14].

U begrijpt nu waar wij naar toe willen? U heeft toch wel gehoord van TTIP en CETA? Dit zijn de nieuwe versies van de oude handelsverdragen, die nu gesloten “moeten” worden met resp. de Verenigde Staten en Canada, omdat multinationals bij (ditmaal) Brussel harder dan voorheen aandringen op hun monopolie over regeringen, wat de goede zaak, hun goede zaak, moet dienen. Uiteraard zijn de onderhandelingen óók ditmaal in het geniep gehouden en hebben democratisch gekozen volksvertegenwoordigers tot op de dag van vandaag geen inzage in alle uitkomsten van de gehouden gesprekken, en de afspraken die hieruit voortvloeien.

greenpeace Nederland heeft kopieën van onderhandelingsresultaten [15] in de openbaarheid gebracht, waarbij de organisatie bij de publicatie meedeelde dat “of je nu geeft over milieuzaken, dierenwelzijn, arbeidsrecht(en) en internet privacy, je erg bezorgd moet zijn over wat in de gelekte documenten verwoord staat”.

Europe, Inc. [16] is ook een non-profit rapport dat de gevaarlijke vervlechtingen binnen de industrie en EU-organisaties blootlegt, maar niet alleen die organisaties, ook bijvoorbeeld de OECD, Wereldhandelsorganisatie, en de Verenigde Naties. Maar dat maakt allemaal niets uit, want we kunnen er toch van uit gaan dat de EU uiteindelijk besluiten neemt die het best zijn voor de Europese bevolking…. toch?

Nog een voorbeeld:
in 2002 was Marta Andreasen [17] werkzaam bij de Europese Commissie als Chief Accountant, maar toen zij de Commissie benaderde omdat er over enorme geldbedragen van de EU geen verantwoording was afgelegd, ontsloeg de Commissie haar omdat zij blijk gaf van “onvoldoende loyaliteit en respect.” Toen Andreasen de zaak voor het EU gerechtshof bracht, werd zij schuldig bevonden aan het weigeren van het tekenen van rekeningen, waarvan zij vond dat die onbetrouwbaar waren, en zij raakte haar pensioen kwijt [18].

Of het volgende:
Een maand nadat de economie in 2008 ineen stortte stelde de toenmalige president van de Europese Commissie, José Manuel Barroso (die nu een baan heeft geaccepteerd bij de criminele organisatie Goldman Sachs) de Independent High Level Group [19] on Financial Supervision aan. In tegenstelling tot wat de naam suggereert is het geen onafhankelijke groep economisch deskundigen: het was een groep van acht personen, die banden hadden met Lehman Brothers, Citigroup, en (daar heb je ze weer) Goldman Sachs — drie Amerikaanse grootbanken die de financiële crisis mede hebben doen ontstaan.

Of neem Griekenland, waar Brussel het besuit had genomen dat banktegoeden moesten worden bevroren [20], kasopnames werden gelimiteerd [21], en spaargeld werd belast [22], en toen de Griekse bevolking in 2015 stemde tégen nieuwe leningen van de EU [23], de EU reageerde door het land nog verder het moeras in te duwen [24].

Als ondernemingen en banken beslissen welke wetgeving commissarissen moeten maken, als politici met deze ondernemingen en banken samenwerken, als het besluitvormingsproces van deze ondernemingen, banken en politici bewust in het geheim moet worden gehouden, is dat een wereld waarin wij als burgers moeten leven, vandaag de dag? Welke kant gaat het met de EU op, in godsnaam?

Binnen de EU zelf is het geen geheim dat het doel is één superstaat te maken [25] genaamd de Verenigde Staten van Europa [26] [27] [28], met een eigen centrale regering [29] en een EU-leger [30], met eigen EU-grenzen en een eigen Europese CIA [31]. Dus eigenlijk een soort Sovjet Unie.

Trouwens, die CIA van de EU bestaat al [32], Eurojust [33] is ook de bevoegdheid gegeven juridische onderzoeken en vervolgingen uit te voeren, terwijl we dan ook nog Europol [34] hebben, de politiemacht van de Europese Unie.

Ondertussen probeert de EU haar buitengrenzen af te schermen voor de humanitaire crisis, die veroorzaakt is door oorlogen die zij zelf veroorzaakt of ondersteund heeft, en in toenemende mate wordt de EU “Fort Europa” [35] genoemd.

Vervolgens hebben we dan ook nog Uncle Sam die op het militaire vlak assistentie verleend aan de EU (en aangrenzende landen) om zogenaamd haar commitment te tonen voor de “betrokkenheid bij de regio en de Europese bondgenoten” [36] [37] [38] [39]. Het liefst wil Washington dat haar bondgenoten ten strijde trekken tegen rusland, daarbij zichzelf (de EU dus) in een verzwakte positie brengend…. afhankelijk van de VS (en met de VS op veilige afstand van het strijdveld). En de wapenlobby verdient er weer fors aan – net als de door hen “gesponsorde” politici.

Hebben wij nu niets geleerd van de geschiedenis dat als de economische situatie voor een volk snel verslechtert [40] [41] [42] [43], en mensen door angstgevoelens tegen elkaar worden opgezet [44] [45], mensen een andere kant opkijken als de overheid tegen bepaalde bevolkingsgroepen optreedt [46], en zij gemakkelijk afstand doen van hun burgerrechten [47] [48] [49] [50] [51] [52], zich zelfs aanmelden om oorlog te mogen voeren [53], en dat dat allemaal alleen maar leidt tot meer haat en geweld?

We weten vanuit het verleden dat zo'n situatie de voedingsbodem is voor fascisme, dictatuur, en een politiestaat [54] [56] [56] [57] [58] en als we er goed over nadenken dat lijkt het er op dat de EU bewùst toewerkt naar zo'n situatie. De Britten hebben gelijk dat zij dat afwijzen, en zich weer richten op een ware democratisch ingestelde samenleving.

Een recente studie van de Princeton University [59] heeft statistisch aangetoond dat de macht in de VS nu in handen is van een kleine groep mensen in de regering, grote ondernemingen, media en de geheime diensten. Zien we nu niet hetzelfde gebeuren in Europa?

Mensen zeggen dat er niets tegen te doen valt, maar het Brusselse systeem werkt alleen als iedereen er aan meewerkt. Veel mensen geven de maatschappij de schuld van de huidige ellende, maar in feite zijn wìj de maatschappij. Daarom zouden wij het Britse voorbeeld moeten volgen – op het werk, in het openbaar en op de sociale media – continu aandringen op een nieuw referendum.

Over een Nexit, uiteraard. De wet moet daarvoor worden aangepast, zeker, maar het gaat om de toekomst van de komende generaties.