Bijna dagelijks worden we ergens in één of ander artikel er aan herinnerd dat ons pensioenkortingen staan te wachten. Nu weer in de Telegraaf. We worden warm gedraaid om alvast te wennen aan de hete herfst die ons staat te wachten.
Ik denk namelijk dat het pensioenakkoord gaat wankelen. Dit zwaar bevochten akkoord, wat na jarenlang onderhandelen eindelijk is ondertekend door de deelnemende partijen, moet verder in details nog worden uitgewerkt.
Korten komt snel en wordt heftig
Precies op de dag van akkoordverklaring kwam de commissie Distelbloem met een ontluisterende mededeling dat de uiterst lage rekenrente de pensioenfondsen verplicht tot een korting op korte termijn. Terwijl juist de vakbonden faliekant tegen zijn. Gaat geen jaar meer duren maar is mogelijk eind dit jaar al aan de orde.
Echter lijken de nieuwste ontwikkelingen gezien de aanhoudende rentedaling de geconstateerde feiten al weer in te halen. Negatieve rentevoeten dwingen mogelijk nog tot extra kortingen vanwege de angstwekkende daling van de dekkingsgraad van veel pensioenfondsen. Een bijkomend onheil in de vorm van dalende aandelenkoersen kan er ook nog wel bij. Kunnen de desastreuze gevolgen van lagere beursnoteringen gelijk worden meegenomen.
Mooi weer spelen van onze centen
Wat we gaan zien is een neergaande spiraal. Een spiraal de zichzelf versterkt door nog meer negatieve krullijnen. Dat gaat zich uiten in een dalend consumentenvertrouwen. En wat te denken van het vertrouwen in ‘onze’ banken en de Europese Unie, die samen met de ECB één financieel conglomeraat vormen. Een machtsblok wat de strijd aangaat tegen onze volle pensioenpotten die we met ons allen hebben ingelegd in onze Nederlandse pensioenfondsen.
Rentekever
Door het beteugelende beleid van de ECB met hun alsmaar dalende rentetarieven en QE-beleid is het kapitaal van de Europese burgers, hun spaargeld en pensioenreserves, onderhevig aan de vraatzucht van de rentekever. Reserves slinken ten gevolge van de onderdrukking van onze in bewaring gegeven gelden. Geld wat moest oprenten voor later. Om later een goed belegde boterham te hebben van onze ingelegde premies.
In plaats van oprenten gaan we massaal interen. Wie had dit ooit bedacht? Er wordt mooi weer gespeeld van onze centen. Hoe anders zouden onze pensioenfondsen er voor staan zonder een EU met al die schuldennaties, en zonder een euro met die beteugelende ECB.
Hoezo waardevast?
In het laatste decennium zijn gepensioneerden gedesillusioneerd geraakt doordat hun pensioen niet werd geïndexeerd. Lonen en prijzen gingen omhoog, pensioenen bleven achter. De kleine verhoging van de AOW was niet genoeg om de inflatie bij te houden. De senioren met een klein pensioentje zijn intussen flink achterop geraakt.
Decennia lang wisten we niet beter dan dat onze pensioenen waardevast waren. Ook zouden onze NL-pensioenfondsen de rijkste ter wereld zijn. Nou ja, wat hoog staat, kan diep vallen. Hoe diep? Wel, dat gaan we nu meemaken.
Not good
De herhaalde aankondigingen van de aanstaande kortingen doen de NL-economie absoluut geen goed. Veel gepensioneerden gaan op de rem staan. En wat te denken van de beroepsbevolking die met lede ogen aanziet dat hun inleg als sneeuw voor de zon verdwijnt. De ingelegde pensioenpremies verliezen elk jaar een paar procenten door het achterblijven op de inflatie.
De vervanging van Draki door madame Tussaud(Lagarde) per 1 november aanstaande betekent een voortzetting van het repressieve ECB-beleid. Om moedeloos van te worden.
Economische groei slaat om naar krimp
Pensioenkortingen zullen een sterk negatief effect hebben op de NL-economie. Als het vertrouwen van zoveel pensioengenieters en premiebetalers wordt geschaad dan zal men beleidsmakers gaan wantrouwen. Men wordt voorzichtig met hun uitgaven en men gaat massaal op de rem staan. Consuminderen wordt het nieuwe modewoord. Dat hiermee de neergaande spiraal alleen versterkt wordt zal menigeen duidelijk zijn.
Lagere omzetten in de winkels, minder productie in bedrijven, meer faillissementen, meer ontslagen, nog meer onrust door verwachte Brexit, verder oplopende handelsspanningen, en alle negatieve neveneffecten meegerekend is dat samen een hoop ellende.
Recessie?
Niemand kan mij nog wijsmaken dat een recessie ver weg is. Het wordt tijd dat onze beleidsmakers tot andere gedachten worden aangezet. Echter vrees ik dat niemand nog een uitweg weet in deze kredietgedreven welzijnsstaat. Teveel krediet eist nu zijn tol. Onze verzorgingsstaat slaat om naar een zorgenstaat. Ons ooit zo welvarende polderlandje waarin de zorgen om de verzorgingsstaat het welzijn van de samenleving verdringt.
Welzijn slaat om naar bezorgdheid. De alarmfase zal met een aantal jaren worden afgekondigd wanneer het welzijn heeft plaats gemaakt voor sociale onrust. Ons fysieke en psychisch welbevinden weten velen straks niet meer te vinden. Ik duik onder en ga me Wel bergen.
Lees verder bij de bron: Biflatie.nl
