Nederland staat op de 50e plaats in de Wereld Slavernij Index. Iedere Nederlander weet dat het cijfer van 17.500 van mensen die in ons land in slavernij leven volgens de index niet klopt. Het zijn er minstens 400.000.
De Europese Unie heeft volgens analisten de grootste toename in slavernij in 2017 met de komst van meer dan 100.000 migranten. De meeste van hen zijn extreem kwetsbaar voor uitbuiting. Griekenland, Italië, Cyprus, Roemenië en Bulgarije zijn de landen met de meeste slavernij in de EU.
Het risico op slavenarbeid in de agrarische sector, bouw en andere sectoren steeg in twintig van de 28 EU-listaten volgens de jaarlijkse Wereld Slavernij Index van het Britse Verisk Maplecroft. Volgens een woordvoerder heeft de migranten crisis de zaak verslechterd. Volgens de Internationale Arbeids Organisatie (ILO) zijn er wereldwijd 21 miljoen mensen gedwongen aan het werk.
Los van de risico’s die werknemers in ons land lopen worden de meer dan 400.000 uitkeringsgerechtigden op een bijstandsuitkering (Participatiewet) WETTELIJK gedwongen tot het verrichten van arbeid. Dit is dwangarbeid of slavernij.
Dwangarbeid
Onder dwangarbeid wordt arbeid verstaan die mensen onder bedreiging van straf, tegen hun wil, verrichten. Deze definitie is in 1930 vastgelegd door de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO). Dit blijkt uit de volgende feiten.
De mate waarin het leven van mensen met een uitkering bepaald wordt door de meeste Sociale Diensten in hun woonplaats is buiten iedere proportie. Deze ambtenaren zijn politie-agent, rechter en beul tegelijk. Zij bepalen of iemand aan de eisen voldoet en zich in hun ogen voldoende inzet om werk te krijgen. Daarop kunnen zij als sanctie geven dat iemand geen uitkering of een deel hiervan niet meer krijgt. Deze ambtenaren kunnen als ware potentaten tekeer gaan, daarvoor is hen alle ruimte gegeven dankzij de inzet van PvdA-ers Klijnsma en Asscher (respectievelijk als staatssecretaris en Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid).
Slavernij
Slavernij is onvrije arbeid, waarvan het resultaat geheel of gedeeltelijk moet worden afgestaan en waarbij de werker lijfelijk eigendom is van de meester. De tegenprestatie ligt op dezelfde lijn als slavernij.
Zij moeten een tegenprestatie verrichten in ruil voor hun uitkering. In feite betalen zij twee keer voor hun uitkering, eerst hebben zij ervoor betaald tijdens hun werkzame leven en eenmaal zonder baan betalen zij nu opnieuw in de vorm van werk. Vaak moeten de uitkeringsgerechtigden werkzaamheden verrichten waarvoor normaal gesproken het minimumloon wordt betaald of meer. Zij worden dus ook nog onderbetaald doordat zij gedwongen worden voor een lager loon (de uitkering) te werken en daar niet omheen kunnen. Je zou kunnen zeggen dat zij daardoor eigendom zijn geworden van de ambtenaar op Sociale Zaken, die hen ieder dansje kan laten uitvoeren dat hij of zij wil.
Uitkeringscaroussel
Niet ongebruikelijk in deze sector is de toepassing van de uitkeringscarrousel, die echter moeilijk aantoonbaar en vaak daardoor moeilijk te bestrijden is. Dit gaat bijvoorbeeld als volgt. Een bedrijf biedt de gemeente aan uitkeringsgerechtigden voor 4 maanden een opleiding te geven, bijvoorbeeld in de auto-industrie. Na deze vier maanden worden zij via een uitzendbureau verhuurd aan het auto-assemblage bedrijf voor zes maanden met behoud van uitkering. Anders gezegd deze mensen moeten werken voor hun uitkering van nog geen duizend euro terwijl hun collega’s minimaal het minimumloon voor hetzelfde werk ontvangen. De uitkeringsgerechtigden hebben echter geen andere keuze, zij moeten gehoorzamen anders verliezen zij hun uitkering daardoor hun huis en leven zij binnen de kortste keren op straat als dakloze.
Na deze periode van zes maanden neemt het auto-assemblage bedrijf deze mensen NIET vast in dienst en moeten zij zich weer aanmelden bij de Sociale Dienst in hun gemeente, waar het spel weer van vooraf aan gespeeld wordt. De uitkeringsgerechtigden komen nu bij een ander bedrijf ‘Op Proef’ met behoud van uitkering en na deze proefperiode zit er ook hier geen vast dienstverband in. Op deze manier blijven deze mensen keer op keer werk verrichten zonder dat zij er iets op vooruit gaan. Zij blijven afhankelijk van de nukken van de Sociale Dienst en hun karige uitkering. Zonder perspectief.
Gelukkig zijn er ook gemeenten in ons land waar een mildere lijn wordt gevolgd. Zij vinden de tegenprestatie onzin, zoals Amsterdam. Helaas zijn er niet veel gemeenten die deze ‘Amsterdamse lijn’ volgen.
De tegenprestatie is dwangarbeid en kan gerust als slavernij worden gezien.
Dat is het juk waaronder honderdduizenden landgenoten leven.
Rob Vellekoop, 12 augustus 2017
Lees verder bij de Bron: delangemars
