De coronacrisis heeft al een zeer hoge tol geëist en heeft grote schade aangericht in onze samenlevingen en onze economieën, waarvan de omvang nog niet duidelijk is geworden. We hebben de impact ervan op de productiviteit, op de werkloosheid, op de sociale cohesie en op de politieke verdeeldheid gezien.
Er is echter nog een andere zeer zorgwekkende trend die is versneld onder de sluier van angst en verwarring die de pandemie heeft verspreid. De oorlog tegen contant geld, die al bijna een decennium aan de gang is, is de afgelopen maanden drastisch geïntensiveerd.
“Het probleem”
In de afgelopen jaren, en naarmate de oorlog tegen contant geld is geëscaleerd, zijn we gewend geraakt aan het horen van bepaalde argumenten of “redenen” waarom we allemaal papiergeld moeten opgeven en massaal moeten verhuizennaar een uitsluitend digitale economie. Deze gesprekspunten worden keer op keer herhaald in de meeste westerse economieën en door talloze institutionele figuren.
‘Contant geld wordt gebruikt door terroristen, witwassers en criminelen’ is misschien wel de meest herhaalde, omdat het op grote schaal wordt gebruikt in de meeste debatten over de digitale transitie. Een paar jaar geleden werd het ook gebruikt door Mario Draghi om de beslissing om het biljet van 500 euro te schrappen te ondersteunen.
We hebben geen specifieke informatie of gegevens ontvangen over het aantal terroristen dat dit biljet met hoge denominatie daadwerkelijk gebruikte, maar we weten wel dat veel gezagsgetrouwe burgers het gebruikten om te sparen, evenals eigenaren van kleine bedrijven voor hun operationele liquiditeit behoeften.
Maar nu heeft de corona-crisis een geheel nieuwe richting ingegeven voor anticash retoriek en nieuwe argumenten voor een digitale economie. Zelfs in de vroege stadia van de pandemie, toen er in wezen niets concreet bekend was over het virus of de overdracht ervan, werden de kiemen van nieuwe angsten al geplant door sensationele mediaberichten en angstwekkende politieke en institutionele figuren.
Het verraderlijke idee dat ‘u COVID via contant geld kunt krijgen’ was misschien voortijdig verspreid, maar het bleef bij de meeste mensen in de hoofden hangen. Dit is natuurlijk begrijpelijk gezien de extreem hoge mate van onzekerheid en angst bij het grote publiek. Mogelijke bedreigingen willen elimineren was een natuurlijk instinct en dat gold ook voor de drang om op zijn minst enige controle over ons leven terug te nemen nadat ze door de wereldwijde economische bevriezing in totale chaos waren terechtgekomen.
Een andere factor die de overgang van fysiek geld concreet hielp, was een heel praktische factor. Gezien de lockdown-maatregelen en de nieuwe richtlijnen voor “sociale afstanden” die overal ter wereld werden toegepast, werd het moeilijk om contant geld te gebruiken, zelfs als u dat echt wilde, of als u geen ander transactiemiddel had, zoals het geval is voor miljarden mensen. Nu fysieke winkels gedwongen werden te sluiten en steeds meer online winkels contactloze bezorging aanbieden (naar keuze of als servicevereiste), maakte de behoefte aan contant geld al snel plaats voor digitale betalingen.
Voor de meesten van ons die toegang hebben tot online bankieren, kaarten of andere digitale betalingsdiensten, veroorzaakte dit geen echt ongemak en we hebben er waarschijnlijk niet eens bij stilgestaan. Voor veel van onze medeburgers was het echter een ernstige belemmering die in sommige gevallen hun toegang tot basisgoederen en essentiële goederen blokkeerde. In tegenstelling tot de stralende beloften van de digitale economie, van financiële inclusie en gemak, blijft het een feit dat er nog steeds miljoenen mensen zijn die simpelweg geen toegang hebben tot deze dappere nieuwe wereld.
Volgens cijfers van de Wereldbank zijn er wereldwijd 2,5 miljard mensen zonder bankrekening, met een hoge concentratie in de derde wereld. Maar ook in het Westen is er een zeer groot deel van de bevolking dat geen bank heeft en / of geen toegang heeft tot digitale oplossingen, terwijl ouderen ook in zeer grote mate “buitengesloten” zijn van de digitale economie. Voor al deze miljarden mensen is contant geld de enige manier om te sparen, transacties te verrichten en in basisbehoeften te voorzien.
“De oplossing”
Nu contant geld niet alleen wordt gepresenteerd als een gevaar voor de samenleving en de nationale veiligheid, maar ook als een direct gevaar voor de gezondheid als gevolg van het coronavirus, is de drang naar digitale alternatieven de afgelopen maanden enorm versterkt. Zowel internationale organisaties als individuele regeringen hebben actief deelgenomen aan deze push en deze aangemoedigd, sommige door middel van openbare richtsnoeren en andere door de botte handhaving van directe regels en maatregelen die de burgers geen echte ruimte laten om hun eigen keuzes te maken.
De Centra voor ziektebestrijding en -preventie hebben in hun officiële richtlijnen aan winkeliers aanbevolen dat ze ‘klanten aanmoedigen om gebruik te maken van contactloze betalingsopties’, terwijl een rapport van de Wereldbank de noodzaak benadrukte om contante betalingen te aanvaarden omwille van ‘sociale bescherming’. De Centrale Bank van de VAE moedigde het gebruik van online bankieren en digitale betalingen aan “als een maatregel om de gezondheid en veiligheid van ingezetenen van de VAE te beschermen”, en de Bank of England heeft erkend dat bankbiljetten “bacteriën en virussen” kunnen bevatten en heeft aanbevolen dat mensen hun handen na het omgaan met geld. In maart onthulde een rapport van Reuters dat de Amerikaanse Federal Reserve dollars in quarantaine plaatste die ze uit Azië had gerepatrieerd, evenals de centrale bank van Zuid-Korea,
Een hoogtepunt kwam echter in mei, toen het World Economic Forum een artikel in zijn Wereldagenda publiceerde dat de massale invoering van digitale betalingen ter wille van de volksgezondheid krachtig ondersteunde. Daarin stellen de auteurs dat “contactloze digitale betalingen op het verkooppunt, zoals gezichtsherkenning, Quick Response (QR) codes of near-field communications (NFC), het minder waarschijnlijk maken dat het virus zich via contanten naar anderen verspreidt uitwisselingen. ‘ Ze juichten ook de inspanningen van China bij het digitaliseren van betalingen toe en leken het land en zijn maatregelen als een model voor navolging te zien: “China’s weg naar het mogelijk maken van digitale betalingen zou een aantal lessen moeten opleveren voor andere landen die dit graag willen volgen.” Aangezien een aantal westerse regeringen inderdaad “gretig zijn om dit voorbeeld te volgen,
Fiat Money 2.0
De digitaliseringsdrang in alle aspecten van de Chinese staat, samenleving en economie is niets nieuws en dateert zeker van voor de opkomst van COVID-19. Het beruchte ‘sociale beoordelingssysteem’ van het land haalde jaren geleden de krantenkoppen en de gretigheid van de regering om technologie, internet en allerlei digitale systemen te gebruiken om het gedrag en de connecties van haar burgers te volgen, heeft al lang internationale kritiek en wijdverbreide veroordeling door mensenrechtenorganisaties aangetrokken. , voorstanders van privacy en voorstanders van vrije meningsuiting. Nu heeft de staat echter een reden gekregen om zijn inspanningen op het gebied van de massale acceptatie van digitale betalingen en het achterlaten van contant geld te versnellen.
Deze taak van digitalisering van betalingen was in China voor een groot deel veel gemakkelijker, aangezien digitale betalingen al zeer wijdverbreid waren. Meer dan 80 procent van de consumenten maakte in 2019 al gebruik van mobiele betalingen volgens managementadviesbureau Bain, een scherp contrast met de VS, die een adoptiegraad van minder dan 10 procent kenden. Omdat de bevolking dus al een nieuwe vorm van betaling had geaccepteerd, wilde het nieuwe initiatief ook de betaalmiddelen domineren. Zo werd een nieuwe “digitale yuan” geïntroduceerd. Deze nieuwe fiat-valuta, die al meer dan vijf jaar in ontwikkeling is, werd in april uitgerold in vier Chinese steden, met een plan voor nationale adoptie, zodat het uiteindelijk het fysieke wettige betaalmiddel vervangt.
Deze zogenaamde Digital Currency Electronic Payment (DCEP) zal in omloop worden gebracht via de grote vier staatsbanken van China, en burgers zullen het kunnen ontvangen en gebruiken door een elektronische portefeuilletoepassing te downloaden die is geautoriseerd door de People’s Bank of China (PBOC), die wordt gekoppeld aan hun bankrekening. Op het eerste gezicht lijkt het net als de oude valuta te werken. Het wordt uitgegeven en ondersteund door de PBOC; het wordt hetzelfde gewaardeerd als de fysieke bankbiljetten; en dankzij partnerships met Alipay en WeChat Pay, die 80 procent van de betalingsmarkt van het land beheersen, zal het worden gebruikt om voor alles te betalen en door iedereen te worden betaald. In feite worden sommige salarissen van overheidsambtenaren en staatssubsidies al uitbetaald in deze nieuwe digitale yuan, die aankomen in de digitale portemonnee van de beoogde ontvangers.
Volgens de staatsmedia van China, People’s Daily, is de nieuwe valuta bedoeld om binnenlandse transacties en handel te vereenvoudigen, maar het zal ook grensoverschrijdende transacties vergemakkelijken en vergemakkelijken. De implicatie is duidelijk: het is nog een poging om de wereldwijde dominantie van de Amerikaanse dollar uit te dagen nadat het Belt and Road Initiative de naald niet echt heeft bewogen, zoals de Chinese staat had gehoopt. De strategie om enorme hoeveelheden Chinees geld in het buitenland uit te geven, leverde wel enige invloed op de ontwikkelingslanden op, maar het kwam niet in de buurt van het “onttronen” van de dollar en het internationaliseren van de renminbi. Misschien zal dit initiatief het beter doen, vooral omdat China nu het voordeel van de ‘first-mover’ heeft.
Het betreden van deze “digitale fiat” -arena is als eerste enorm belangrijk en de timing van de lancering van de digitale valuta was geen toeval. De ontwikkeling en het uitrolplan werden aanzienlijk versneld na de aankondiging van de weegschaal door Facebook, omdat de Chinese staat niet zou hebben dat de privé-technologiegigant hen zou verslaan. In feite lijkt de digitale yuan op veel manieren op de weegschaal. Het belangrijkste is dat geen van beide een cryptocurrency is, die gedecentraliseerd is qua ontwerp en peer-to-peer-transacties mogelijk maakt zonder tussenkomst van een tussenpersoon of derde partij. In dit geval is de uitgever de derde partij en verlopen alle transacties via een zeer gecentraliseerd systeem dat alle gegevens beheert en er toegang toe heeft. In een ander toeval, slechts een paar jaar geleden, verbood de Chinese regering het aanvankelijke aanbod van munten (ICO’s) en legden grote druk op cryptocurrencies en crypto-investeerders, waardoor het erg moeilijk was om in het land te opereren, waardoor de dreiging van potentiële concurrentie van de particuliere sector werd ontkracht en de weg werd vrijgemaakt voor zijn eigen digitale munt.
Lees verder bij de bron: Activist Post
