De titel van mijn column klinkt weinig hoopgevend. Voelt als berispend en zou je liever niet willen lezen. Is het dan wijsheid om deze column te schrijven? Is het niet heel erg deprimerend en is het niet een oproep voor burgerlijke ongehoorzaamheid? Zo zou de kritische lezer kunnen denken als je wat verder leest.
Ik ben behoorlijk negatief in mijn oordeel over onze monetaire beleidsmakers en het hautaine gedrag van onze politici. De bestuurders die zich via hun zucht naar monetaire macht, en politieke macht, boven de maatschappij hebben geplaatst en verantwoordelijk zijn voor de enorme ongelijkheid in de mondiale samenleving.
De tweedeling, inkomens- en vermogensongelijkheid en ook de politieke desinteresse is van ongekend formaat in deze 21ste eeuw. De massa heeft zich massaal afgekeerd van het establishment.
Vertrouwen in “ons geld” wordt aangetast
In westerse democratieën gaan voornamelijk stemgerechtigden met bovenmodaal inkomen naar de stembus. Van de massa stemt ongeveer de helft. Het merendeel van de massa stemt uit onvrede op populistische partijen. Een logische ontwikkeling in een samenleving die verdeeld raakt door de enorme ongelijkheid in inkomen en vermogen.
Deze tweedeling in de maatschappij is langzaam gegroeid over een lang tijdvak van meerdere decennia en begon ergens vanaf de jaren zeventig in de vorige eeuw. Het was een langzaam proces waarin monetaire beleidsmakers van centrale banken de leiding namen. Het werd een nieuw tijdperk van een fiduciair geldsysteem, ook wel fiatgeld genoemd.
Nadat het goud was losgekoppeld als onderliggende dekking in 1971(president Nixon). De nominale waarde van ons geld berust dus niet meer op de waarde van edelmetaal maar op het vertrouwen dat de economische actoren stellen in de waarde van de munteenheid. Hiermee gaat het nu mis. Het vertrouwen in “ons geld” wordt aangetast door de beleidsmaatregelen van centrale banken.
Rente als monetair instrument
Zonder ons bewust te zijn ligt de wereldheerschappij in handen van de belangrijkste centrale banken, zoals de FED in de VS en de ECB in Europa. Deze banken die niet in eigendom zijn van de overheid bepalen …..
Lees verder bij de bron: Columns van Gerrit Welbergen
