Ik wil u iets vertellen, over mijn opa, mijn vader en mijn moeder. Ze leven allemaal niet meer, ze zijn met behulp van een dokter om het leven gekomen, ja ik zie dat u meteen een kruisje slaat. Nou het wordt nog erger….
Van mijn opa weet ik niet zoveel, ik was ongeveer zes jaar oud toen hij overleed en eigenlijk wilde mijn vader er nooit over praten, zoveel verdriet had hij er nog altijd van. Maar na een biertje heeft hij me weleens wat meer verteld. Mijn opa had kanker al vele jaren. Eerst ging het nog wel maar op het laatst was er bijna niks meer tegen te beginnen. Hij lag op een gegeven moment in het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis waar eind jaren 70 het woord euthanasie nog taboe was.
Mijn vader die toch niet echt snel huilde vertelde mij snikkend hoe hij zijn vader verse sinaasappelsap gaf omdat die man dat zo lekker vond. “De pitten kwamen aan alle kanten zijn lichaam uit, zo verkankerd was die man”. Ik zal die uitspraak van mijn vader nooit vergeten. Hij heeft in wanhoop en woede toen een geestelijke erbij gehaald die daar toen nog veel rondliepen en gezegd “moet mijn vader er zo bij blijven liggen, heeft god het zo bedoeld?”. Na zware druk van mijn vader is mijn opa naar huis gehaald waar een bevriende arts de man uit zijn lijden heeft verlost, want dat was het: lijden! Dat woord kent u vast uit de bijbel en ik vrees dat u denkt dat u beter dan Gods zoon bent door voor mijn opa te bepalen dat hij tot het laatst had moeten creperen.
Mijn moeder kreeg eind 2008 te horen dat ze kanker had en dat ging nog een aantal maanden goed maar in de zomer van 2009 ging het snel bergafwaarts. Als oudste zoon je moeder letterlijk onder je handen te zien verkruimelen tot een zielig hoopje mens is iets wat je je ergste vijand nog niet toewenst. Mijn moeder deed net of ze niet doodging, wilde ook niet dood en dus was er geen verklaring of wat dan ook om haar aan een menswaardig einde te helpen. En dat bewijst ook de idioterie van uw belachelijke verhaal: artsen staan niet met een pil of spuit klaar om onze dierbaren naar de andere wereld te helpen bij het minste of geringste.
Nadat mijn moeder ziekenhuis, hospice, weer ziekenhuis, en uiteindelijk een ander hospice bleef overleven hebben ze op de laatste plek haar wanhoop en die van de familie ingezien. Ze was niet meer te redden, ze zou overlijden en ze herkende inmiddels bijna haar eigen kinderen niet meer. Toen heeft men aan mij voorgesteld haar diabetesmedicatie af te bouwen, zodat ze op een min of meer menswaardige manier aan haar einde kon komen. Als ik u er tevreden mee stel: ik heb me heel lang de moordenaar van mijn moeder gevoeld door hier mee in te stemmen, ook al is het waarschijnlijk het beste wat ik had kunnen doen voor haar.
Nog geen anderhalf jaar later was ook mijn vader aan de beurt. Een paar maanden daarvoor had ook hij gehoord ongeneeslijk ziek te zijn en dat er niks meer aan te doen was. Door het verhaal met zijn vader had hij zich altijd voorgenomen het zelf beter te regelen. En de dag nadat de dokter het verteld had stond hij al bij mij met alle euthanasieverklaringen en papieren. Hij wilde nog niet dood, maar hij wilde het geregeld hebben. Toen het wel zover was kwam ik onder de indruk van hoe zorgvuldig en professioneel alles geregeld was. Niets ging over één nacht ijs, over alles was nagedacht en ik heb diep respect voor de arts die dit moest uitvoeren, ga er maar aan staan.
En nu moet ik lezen hoe u in het buitenland onze goede vooruitstrevende naam op het gebied van euthanasie verkwanselt. U mag uit naam van uw geloof (=een nog nooit bewezen achterlijk sprookje) de nagedachtenis aan mijn opa, vader en moeder besmeuren? Alsof hen iets vies en smerigs overkomen is? Alsof mijn vader en opa die beiden niet verder wilden en konden eigenlijk een stel criminelen zijn. Alsof ik met plezier de beslissing nam om mijn moeder naar de andere wereld te helpen? De vrouw die ik nog bijna dagelijks mis! En dan zal ik het niet eens hebben over mijn vader, de meest geweldige man die ik in mijn leven ben tegenkomen. HOE DURFT U! Hoe durft zich met het leven van anderen te bemoeien. Dat u geen euthanasie wil vind ik best, u mag van mij zoveel creperen als u zelf wil. Dat u in een niet bestaande god wil geloven is uw goed recht, maar houdt dat achter uw voordeur, val anderen daar niet mee lastig.
Nederland is zeer zorgvuldig als het gaat om euthanasie. En dat onze beschaving nu zover is dat we een discussie kunnen opzetten over een voltooid leven is alleen maar winst en ik hoop dat we daar op een net zo zorgvuldige wijze uitkomen.
Wat mij betreft is met deze achterlijke brief in The Wall Street journal één leven echt voltooid en dat is uw politieke leven. Ik zou beschaamd terugtreden als ik u was en doet u mij meteen een lol: hef de SGP zelf ook meteen even op, aan die euthanasie help ik graag mee als het moet.
JDreport.com publiceert verhalen uit een flink aantal andere "onafhankelijke" nieuwsbronnen, blogs en wat al niet meer.
De meningen in dit artikel zijn van de bron en weerspiegelen niet JDreport.com.
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
Niet akkoordAkkoord
Maak verbinding met
Ik sta toe om een account aan te maken
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
