Anders. Dat is zeker. Maar verder valt er nog niet veel over te zeggen voor wie nu alvast wil voorsorteren op wat komen gaat. In verschillende landen zullen verschillende conclusies worden getrokken. En pas als de strijd tegen ‘Corona‘ gewonnen is, kunnen we de rekening opmaken.
Niet alle landen zullen even zwaar getroffen worden. Er zullen verschillen zijn in het aantal doden, maar ook verschillen in economische schade. Directe economische schade, en indirecte schade. Verergerd door de maatregelen die landen nemen, of verminderd door die maatregelen.
‘Vraaguitval‘ als gevolg van het ‘sentiment‘ onder kopers, waar ze het ene land, of die ene producent zijn gaan zien als een ‘vriend in nood‘, en het andere land, of dat andere bedrijf, als een ‘aasgier‘, of een ‘opportunist‘.
Bij ‘Goedemorgen Nederland‘ was Jaqueline Zuidweg te gast die in 2012 ‘Zakenvrouw van het Jaar‘ was. Er is veel aandacht voor ondernemers die steun nodig hebben om hun bedrijf voort te kunnen zetten. De ‘Kampioen van Ondernemend Nederland van 2012‘ valt niet in die categorie, want ze heeft een ‘bedrijf‘ dat bemiddeld voor bedrijven en particulieren die verzuipen in de schulden.
Voor dat ‘werk‘ wordt ze betaald door de belastingbetaler via een contract met de gemeenten. Die contracten zijn blijkbaar zo lucratief, dat ze naast een abonnement op de sportschool, ook een ‘personal trainer‘ heeft. Die ‘ondernemingen‘, en anderen zoals die ‘ondernemingen‘, hebben het nu moeilijk door de ‘maatregelen‘, en moeten dus geholpen worden om straks weer klaar te staan om haar in topconditie te houden.
Mijn vrees is, dat we in Nederland niet de moed zullen hebben om de stekker uit die carrousel met profiteurs te trekken, omdat vijfenzeventig procent van Nederland dan zonder werk zit. Door de ‘privatisering‘ hebben we in Nederland met contracten gestrooid. Hele volksstammen schreven als ambtenaar zelf mee aan plannen om zichzelf ‘weg te bezuinigen‘, om vervolgens als ‘ondernemer‘ weer binnen te komen op ‘contractbasis‘, wat hen geen windeieren legde.
Doorgaans was het argument dat het een ‘besparing‘ op zou leveren, wat op papier wel zo oogde, maar in de praktijk was het schreeuwend veel duurder. Daarnaast was die opzet beter, zo betoogde men, omdat wanneer je die diensten niet meer nodig had, je slechts het contract hoefde op te zeggen. En vervolgens diep in de buidel tasten om die ondernemingen te redden.
Bij voorkeur na bemiddeling door een ‘professioneel bureau‘ zoals dat van mevrouw Zuidweg, die nu niet hoeft te betalen voor de sportschool, haar ‘personal trainer‘, en de kinderopvang, terwijl de kassa rinkelt door al die ‘regelingen‘ waarin zij leuk, vanuit huis, kan bemiddelen. Na de crisis kan ze dan ook een persoonlijke kledingadviseur inhuren, en kan ze weer naar de kapper.
In Nederland zullen we proberen alle ballen in de lucht te houden, omdat het politieke zelfmoord is om iets anders te bepleiten. Er zullen best wel enkele toch al zieltogende, marginale bedrijfjes, na een greep in de staatskas, uit beeld verdwijnen. Bedrijfjes die eigenlijk waren opgezet als een ‘witwas-praktijk‘, de ‘kostenneutrale‘ hobby van één van de echtelieden om een kaart van de Macro en de Sligro te kunnen bemachtigen, of een geitenpaadje naar de subsidieruif, maar ‘Den Haag‘ zal alles op alles willen zetten om het gevoel van ‘allemaal samen‘ uit te rekken tot het elastiek knapt. En dan is het kapot.
Andermaal: ‘Brexit‘, aardgas op, wereldhandel op slot door de ‘Eindeloze Oorlogen‘, de handelsoorlogen en sancties, en de gevolgen van ‘Covid-19‘, terwijl we met onze ‘Grote Bek‘ in Europa links en rechts vijanden maken, om nog maar te zwijgen van Rusland, China, en het Amerika van Trump buiten Europa, en je kunt die modellen van het ‘Centraal Planbureau‘ maar beter ritueel verbranden, Kim Putters bedanken voor bewezen diensten, en weer gewoon je boerenverstand gaan gebruiken als je wilt weten waar dit gaat eindigen.
Wat fascinerend is om te zien, is hoe China en Rusland hulp inzetten om een tipje op te lichten van een alternatieve wereld. In ons land, maar ook in de Angelsaksische wereld, zijn we geneigd die hulp af te keuren, en uitgestoken handen weg te slaan. Terwijl we zelf hulp zien als een ideaal breekijzer om landen in het zuiden van Europa tot consessies te dwingen. Het is geen bewuste keuze. Het is een geconditioneerde reflex. Het zit in onze aard. Het is onze tweede natuur. En de eerste is ‘ijdeltuiten‘. Voor de spiegel staan en tegen jezelf zeggen dat je overal het beste in bent.
De boeren hebben inmiddels een reclamecampagne opgestart met een filmpje waarin ze ons voorhouden dat wij hen kennen van de tractoren op het Malieveld, maar dat ze nu druk zijn met het binnenhalen van de oogst en het verzorgen van het vee, zodat we iets te eten hebben. Dat is het ‘boerenverstand‘ dat er gelukkig ook nog is in ons land.
Wat nou als we na enige maanden thuis te hebben gezeten bemerken dat de lucht schoon is, het heerlijk rustig is op straat, terwijl we niks tekort zijn gekomen, al zijn we het binnen zitten meer dan zat. Hebben we die tijd thuis dan ook gebruikt om nog eens na te denken over wie die mensen zijn die samen met ons in de file staan elke dag, of met ons strijden om een plaatsje in de trein? En hoe het komt dat we hen niet gemist hebben? En nog mooier, hebben we dan ook de ‘Uit-knop‘ op de televisie gevonden, de krant met ‘Corona-gelul‘ opgezegd, en tussen het zelf onderwijzen van onze kinderen door nagedacht over hoe dat nou verder moet met Nederland?
Zijn we dan op reis gegaan zonder ons huis te verlaten, om eens te kijken hoe mensen elders leven en werken, en waarom onze bommenwerpers in die landen actief zijn? Hebben we dan op enig moment bedacht dat we best een doorgedraaid bloemetje hadden kunnen sturen naar landen die hulpgoederen en medisch personeel naar de brandhaarden hebben gestuurd?
Zijn we klaar voor iets nieuws? Of durven we niet. Brrrr! Enge Chinees!
Lees verder bij de bron: DeWereldMorgen.be
Photo by chintermeyer 
