Kritiek op de EU is toegestaan. Ze hoeft namelijk niet verboden te worden, want niemand haalt het in zijn hoofd om iets negatiefs over de EU te zeggen of te schrijven. Het bewijs voor deze stelling is makkelijk te leveren. Harde kritiek op de EU kan alleen geschreven worden langs anonieme weg op het Internet.
Kritiek daarentegen op regeringen, die niet hard genoeg hun best doen om te voldoen aan de directieven van de EU, kan bijna dagelijks in de media gelezen worden. In de Volkskrant beschreef een journalist hoe in de EU de machthebbers ‘de vrijheid’ hebben beknot:
Stap 1. Schakel de scheidsrechter uit. Bepaal dat in elk land de nationale wetgeving voortaan ondergeschikt is aan de EU-wetten. Richt een Hof van Justitie op, dat toeziet op de uitvoering. Hiermee is de nationale rechtspraak gepasseerd en onderworpen aan permanent toezicht. De rechters in de respectievelijke landen zien zich genoodzaakt om zich te houden aan de nieuwe regels, gewoon omdat de rechtspraak nu eenmaal zo werkt.
Stap 2. Neem de publieke media over. In Nederland, zorg ervoor dat de NPO afhankelijk is van overheidsgeld en dus steeds weer moet bedelen bij de regering. Benadruk in de communicatie dat het een onafhankelijk orgaan is. Dreig steeds weer met sanering, maar stel echt ingrijpen elke keer weer uit. Ze zullen uit eigenbelang de regering altijd zo ‘neutraal’ mogelijk neerzetten, wat die ook doet. Geef af en toe extra subsidie (40 miljoen), met name zes maanden voor verkiezingstijd.
Stap 3. Presenteer de kiezers een aantrekkelijk verhaal. Treed op volgens het principe ‘verdeel en heers’. Verdelen doe je door iedere groep kiezers een worst te beloven: verlaging belastingen, schoner milieu, referendum, geld voor politie en onderwijs, lagere pensioenleeftijd. De ondernemers worden gepaaid met projecten zoals windturbines. De nieuwe geldstromen staan garant voor winst en banen. In werkelijkheid profiteren de meeste groepen er niet van, maar dat beseffen ze niet of pas als het te laat is. Tegen die tijd willen ze niet meer toegeven dat ze erin getuind zijn.
Stap 4. Creëer een vijand. Iedereen die afwijkt van de lijn van Brussel is hiervoor geschikt. Trump, omdat hij het ‘unilateralisme’ hanteert. Poetin is dubbel geschikt: nationalistische neigingen en grenst aan de EU. Voer een haatcampagne tegen binnenlandse critici. Zet ze weg als extreemrechtse, xenofobe idioten, marginale types, fascisten, tokkies. Sluit ze uit door middel van ontslag, intimidatie, het snoeren van de mond, processen tegen hun politieke leiders. Communiceer steeds weer dat democratie het volgen van de elite inhoudt. Houd dit vol, net zo lang totdat mensen niet eens meer een afwijkende mening durven te denken, laat staan te schrijven of te zeggen.
Stap 5. Wijzig de kieswet. Schaf het raadgevend referendum af en voer als excuus aan dat je een bindend referendum wenst. Wijs een gekozen burgemeester af en voer als excuus aan dat het onverenigbaar is met de grondwet, het kiesstelsel, of beide (doorstrepen wat niet verlangd wordt). Fuseer gemeentes net zo lang tot de burger geen interesse meer heeft in lokale politiek, zodat het veel makkelijker wordt om nieuwe wijken en wegen te bouwen.
Stap 6. Stel juristen aan. Zorg voor een ondoordringbare jungle aan wetten. Europees recht, verdragen met de VN, mensenrechten, Verdrag van Wenen. Voor elk vakgebied houd je een leger juristen achter de hand die precies weten wanneer ze moeten zeggen dat een verdrag niet bindend is. Als een hoger gerechtshof uiteindelijk anders beslist, kon niemand dat weten, met de kennis van toen. In 2010 stemde 60% van rechters en officieren van justitie in opleiding op een linkse partij (D66, GL, PvdA), terwijl deze drie partijen maar 34 % van de kiezers vertegenwoordigen. SP en PVV zijn volledig afwezig in de enquête, die zitten misschien onder de 25 % die opgaf ‘geen mening’. Van de rechters las 68 % de NRC en van de officieren van justitie 41 %. (onderzoek door SSR, het opleidingsinstituut van de rechterlijke macht, p. 11-13).
Stap 7. Wees lidstaten te snel af. Zorg voor ondoorzichtige besluitvorming. Zorg ervoor dat regels niet direct vanuit Brussel worden opgelegd. Vergader steeds in andere landen en neem algemene besluiten die de vage aanduiding krijgen van ‘programma’, zodat de indruk ontstaat dat elk land nog heel veel zelf kan invullen. In de volgende ronde blijken de ‘regels’ te vaag en dus volgt er afstemming. Gelijkschakeling noem je samenwerking. Dwang noem je eenwording. Soevereiniteit behouden, wordt zwartgemaakt als ‘Alleingang’, unilateralisme of ‘verlies van Europese waarden’…
Opmerking: het originele artikel in de Volkskrant ging over Hongarije en Polen. Misschien hebben zij de tactiek geleerd van de meesters in Brussel. Waarom zouden zij niet mogen doen wat de EU al jaren in praktijk brengt?
De sleutelzin van het artikel staat bijna onderaan en luidt:
Die volkswil legt in hun ogen meer gewicht in de schaal dan internationale verdragen en Europese afspraken.
Dat zou toch ook zo moeten zijn? Dat is toch de essentie van democratie? En dit wordt door journalist Jenne Jan Holtland doodleuk tegengeworpen als een verwijt.
JDreport.com publiceert verhalen uit een flink aantal andere "onafhankelijke" nieuwsbronnen, blogs en wat al niet meer.
De meningen in dit artikel zijn van de bron en weerspiegelen niet JDreport.com.
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
Niet akkoordAkkoord
Maak verbinding met
Ik sta toe om een account aan te maken
Wanneer je voor de eerste keer inlogt met een Social Login-knop, verzamelen wij van je account openbare profielinformatie gedeeld door de Social login provider, op basis van je privacy-instellingen. We krijgen ook je e-mailadres om automatisch een account voor je aan te maken op onze site. Zodra je account is aangemaakt, ben je ingelogd op dit account.
