Ten eerste: europa zal overleven. Maar of de EU zal overleven lijkt helemaal niet zeker. Want op dit moment zien we dat, als het erop aankomt, elk land zichzelf afzondert en ervoor zorgt dat het zichzelf redt.
Dit is niet nieuw, maar het is nog nooit zo duidelijk geweest. En na Corona is de economische en financiële crisis nog maar net begonnen.
Tot nu toe is het hobbelig geweest, het is veel te hobbelig geweest, maar de mensen in Europa hebben er – afhankelijk van de regio – niet al te veel van gemerkt. De financiële crisis van 2008 werd met een waterval van geld gedempt.
Als gevolg daarvan moesten de noodlijdende banken, bedrijven en landen met fiatgeld met steeds lagere rentetarieven op de been worden gehouden. Maar het ging nog steeds door.
Zolang de mensen alles kregen wat ze nodig hadden, zolang het zorgeloze-gevoel-ingrediënt op de een of andere manier min of meer voor iedereen werkte, was de EU als bouwwerk niet in gevaar.
De machtige ecb heeft de gevolgen van de financiële crisis opgevangen met dikke lagen geld en krediet.
En toch is er een kloof ontstaan in heel Europa: De armere zuidelijke staten zijn niet op hun pootjes terechtgekomen. De euro was te sterk voor hen, ze hadden steeds meer geld nodig en eisten zelfs een EU-schuldenunie.
De rijkere en economisch efficiëntere noordelijke staten betaalden, maar steeds meer met tegenzin. Het vervelende woord “doorvoeren” dook op. Deze kloof is niet kleiner geworden, schrijft Niki Vogt op de Unbestechlichen.
Het begon nog meer te kraken toen in 2015 de migratiecrisis de EU in twee verschillende kampen verdeelde. Zowel binnen als tussen de landen. De Visegrad-landen stelden zich fel tegen de immigratie en het EU-establishment op.
Sindsdien heeft griekenland te lijden onder de grenstoestand aan de zuidoostelijke kant van de grens en ligt het nu ook weer onder spervuur van migrantendruk. De rijkere noordelijke staten van de EU zitten vol met ……