Is er nog wel sprake van een rechtsstaat? Waarbij mensenrechten zijn gewaarborgd en de overheidsinstrumenten nog goed functioneren om mensen te beschermen tegen overheidsmacht. Hoe rechtmatig zijn de avondklok en andere beleidsmaatregelen van de Nederlandse overheid?
Wat de rechtszaak over de avondklok duidelijk heeft gemaakt, is dat de overheid weinig ontzag heeft voor de rechtspraak. De eerste uitspraak maakte het klip en klaar dat de buitengewone maatregel juridisch simpelweg niet rechtmatig is. Met enorme politieke druk werd nog diezelfde dag een spoedappèl ingepland, iets dat voor een normaal mens op zo korte termijn niet mogelijk is. Blijkbaar is de politieke invloed op de rechterlijke macht groter dan we willen geloven. De overheid maakte duidelijk dat zij geen tegenspraak of correctie vanuit de rechterlijke macht duldt. Deze reactie verdient een rode kaart, zegt Sven Hulleman in dit interview.
Geen sprake van een noodtoestand
Doordat dat Viruswaarheid de rechters wraakten kon er die middag geen definitief besluit genomen worden, al draaide de rechter wel de eerdere uitspraak van de rechtbank om de avondklok per direct op te heffen voorlopig terug. Met enorme spoed werd ondertussen een nieuwe wet door de Kamers geloodst om de avondklok alsnog wettelijk vast te leggen. Een demissionair kabinet mag echter alleen nieuwe wetten indienen voor spoedeisende zaken en de rechter had al aangegeven dat er geen sprake is van een échte spoedeisende situatie.
De maatregel is bovendien controversieel en er is geen sprake van een noodsituatie, die het schenden van grond- en mensenrechten rechtvaardigt. De overheid moet de rechten van haar burgers waarborgen en laat nu in talloze zaken zien dat ze faalt in die rol, door hun rechten juist te schenden. Premier Mark Rutte toonde zijn ware aard, toen hij ‘grapte’ dat hij na het wegsturen van het kabinet in feite meer macht heeft dan daarvoor.
In strijd met internationale verdragen
Ook juriste Maria-Louise Genet maakt zich na de invoering van de spoedwet zorgen over de rechtsstaat. Ze vraagt zich af of de overheid hoe dan ook wel gerechtigd is om vrijheden af te nemen, zoals bij de avondklok en mondkapjesplicht het geval is. Ze noemt als voorbeeld het BUPO, een Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten.
Zo staat het BUPO wel toe dat de regering bij een afgekondigde noodtoestand maatregelen mag nemen die afwijken van verplichtingen in dit verdrag, maar deze maatregelen mogen niet verder gaan dan de noodtoestand vereist. Het is daarbij de vraag of er überhaupt wel sprake is van een noodtoestand. Deze is in ieder geval niet officieel afgekondigd.
Stel dat we wél met een noodsituatie te maken hebben, dan geldt alsnog dat je niet mag afwijken van artikel 7. In dit artikel staat: “Niemand mag worden onderworpen aan folteringen, of aan wrede, onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing. In het bijzonder mag niemand, zonder zijn in vrijheid gegeven toestemming, worden onderworpen aan medische of wetenschappelijke experimenten.” Dit is naar mijn mening in de huidige coronacrisis ook van toepassing op de mondkapjesplicht, de lockdown van scholen, tehuizen, winkels en horeca, de gedwongen isolatie en de besproken vaccinatieplicht.
https://youtu.be/eHQHvUTr-cI
Deelname aan medische experimenten moet vrijwillig zijn
Delen van dit verdrag zijn opgenomen in de Wet Medisch Onderzoek op Mensen uit 1998. In die wet staat dat wanneer je meedoet aan een medisch experiment, je van tevoren grondig moet worden geïnformeerd en vrijwillig toestemming moet geven om aan dit experiment mee te doen. Dit heeft ook betrekking op experimenten om gedragsverandering teweeg te brengen en dat is precies wat er met het vereiste niet medische, niet werkende mondkapje gebeurt. Deelname aan dit experiment is echter verplicht gesteld.
Nu de vaccinaties van start zijn gegaan blijkt dat mensen zonder volledig geïnformeerd te zijn, meedoen aan een medisch onderzoek van het nieuwe Covid-19 vaccin, dat zich strikt genomen nog in fase 3 van de klinische studie bevindt. Het EMA heeft immers slechts een voorlopige goedkeuring voor het middel gegeven, die in december 2023 afloopt.
Alleen al op basis van dit internationale BUPO-verdrag kan er nooit sprake zijn van een vaccinatieplicht, of mensen middels andere wegen onder druk zetten het middel wel te nemen. Internationale verdragen staan immers boven de Nederlandse wetgeving. Bovendien heeft de Raad van Europa in een resolutie vastgesteld, dat er geen vaccinatieplicht mag worden opgelegd.
In strijd met de grondwet
Ondertussen stuurt de Minister van Volksgezondheid wél doodleuk een brief aan de Gezondheidsraad, om advies te vragen over de ethische en juridische mogelijkheden voor het invoeren van een eventuele vaccinatieplicht. Dit is ook in strijd met artikel 11 van de Grondwet die gaat over het recht op onaantastbaarheid van het lichaam.
In allerlei opzichten lapt de overheid dus internationaal recht en grondrechten aan haar laars. Niet alleen het kabinet, maar ook de Tweede en Eerste Kamer hebben nagelaten de spoedwet en maatregelen te toetsen aan de grondwet en internationale verdragen. Dit zou wel moeten volgens het rechtsbeginsel “Lex superior derogat legi inferiori”, oftewel een hogere wet (of verdrag), prevaleert boven een lagere wet.
De rechterlijke macht heeft als taak de overheid te controleren en corrigeren als zij onrechtmatig handelt. Nu dit met de eerste uitspraak inzake de avondklok terecht is gebeurd, toont de overheid haar ware gezicht door de maatregel koste wat kost te handhaven, of zelfs aan te scherpen. De overheid blijkt een wolf in schaapskleren, die al een jaar lang de democratische rechtsstaat saboteert. Daarmee heeft de overheid het ‘sociale contract’ met haar bevolking verbroken.
Contractbreuk door zich niet aan afspraken te houden
Dit sociale contract tussen overheid en burgers zou men kunnen definiëren als de afspraak dat beide partijen zich aan de spelregels houden, zoals die binnen de wettelijke kaders zijn vastgelegd. Wanneer een van de partijen zich niet langer houdt aan contractafspraken, is er sprake van contractbreuk. Dan kan de partij (in dit geval de overheid) die zelf de afspraken schendt, de andere partij (de bevolking) niet eenzijdig verplichten zich wél aan het contract te houden. Wanneer de overheid schermt met de rechtsstaat wanneer het haar uitkomt, maar deze wanneer het haar niet uitkomt negeert, is de rechtsstaat slechts een schijnvertoning.
Ondertussen is een groot deel van de macht inmiddels overgedragen aan internationale organisaties, zoals de EU en de WHO. Uit de plannen van de Great Reset blijkt dat het ultieme doel is, de rechtsstaat te vervangen door een Artificiële Intelligentie, die toeziet op een surveillancemaatschappij. Met een social creditscoresysteem als middel om gewenst gedrag te belonen en ongewenst gedrag af te straffen door vrijheden te ontnemen. Dat is het einde van de vrijheid en menselijke verantwoordelijkheid, vindt Sven Hulleman. In deze technologische wereld van het Nieuwe Normaal, wordt gedragen moraliteit vervangen door afgedwongen controle, gebaseerd op angst.
De angst voor afstraffing wordt ook nu ingezet bij het afdwingen van de avondklok, mondkapjesplicht en wellicht straks ook bij gedwongen vaccinaties. De bepalingen in internationale rechten en verdragen, zijn daarbij voor de overheid blijkbaar geen belemmering. Wanneer de overheid zich niet meer aan de spelregels van de rechtsstaat houdt, heeft de burger geen enkele rechtsbescherming meer.
Ook met een klein beetje tirannie is er geen rechtsstaat
De verwachting dat de bevolking zich ook in dat geval blijft onderwerpen aan onrechtmatige maatregelen, is het eisen van gehoorzaamheid aan een tiranniek regime. Daarbij is het niet van belang of er slechts een klein beetje, of in meerdere opzichten sprake is van een dictatuur. Zodra de overheid zich niet aan de eigen spelregels van de rechtsstaat houdt en ook de rechterlijke macht niet meer naar behoren functioneert, is er sprake van een afglijdende schaal. Elke dictatuur komt tot stand door stapje voor stapje vrijheden af te nemen en mensen tot wanhoop te drijven, om hen zo te onderwerpen.
Ironisch genoeg is het doel van de Internationale gezondheidsregeling van de WHO (IGR) en de Wet publieke gezondheid erop gericht te voorkomen dat samenlevingen ontwricht worden door een virusziekte. Onze beleidsmakers nemen maatregelen die juist wél de samenleving ontwrichten. Waarbij de rechtsstaat door de overheid zelf om zeep wordt geholpen, door internationale rechten en mensenrechten bij het grof vuil te zetten.
Mensenrechtenschendingen zijn misdaden
Bij schending van mensenrechten is er sprake van misdaden tegen de menselijkheid. Het is tijd om de overheid en alle instanties die aan het beleid meewerken, te identificeren voor wat ze zijn: plegers van misdaden tegen de menselijkheid. Dan is het zaak dat deze plegers strafrechtelijk vervolgd gaan worden en zich voor de rechtbank zullen moeten verantwoorden. En als dit niet binnen het huidige systeem kan, dan kan er een volkstribunaal gecreëerd worden, zoals er ook een buitenparlementaire onderzoekscommissie is opgericht. De overheid is in dienst van het volk en niet andersom. Wanneer zij misdaden tegen het eigen volk pleegt, dan heeft men altijd het recht om in te grijpen.
Het wordt steeds duidelijker dat de huidige rechtsstaat is gebaseerd op angst, repressie en onderdrukking. Handhavers worden ingezet om mensen te onderdrukken in plaats van beschermen, waarbij de rechterlijke macht het volk nog nauwelijks rechtsbescherming biedt. Los van alle schriftelijke bepalingen, voelen daarom steeds meer mensen aan hun moreel kompas dat er dingen niet kloppen en uit de hand lopen. Daarom is het van belang om moraliteit leidend te laten zijn. Om terug te keren naar een eigen én collectieve verantwoordelijkheid, gebaseerd op universele liefde en respect voor mensenrechten. Dat is de enige garantie op een rechtvaardige samenleving.
Lees verder bij de bron: Ellaster
