Nee, het was niet enkel via crowdfunding dat de Franse president Emmanuel Macron de nodige miljoenen bijeen kreeg om zijn campagne te bekostigen.
Zonder een degelijk uitgebouwde partij een presidentsverkiezing winnen? Het is geen makkelijke opdracht. In de eerste plaats vanuit financieel oogpunt. Wanneer een presidentskandidaat kan terugvallen op een grote partij, dan betekent dat ook dat er geld binnenkomt via de partij en haar leden. Maar dat was bij Macron dus niet het geval.
De twee andere, klassieke opties om geld binnen te halen zijn leningen aangaan en het persoonlijk vermogen inzetten. Twee opties waar Macron ook gebruik van maakte, maar die onmogelijk konden volstaan om alle kosten van zijn dure campagne te dragen.
Hoeveel een Franse presidentscampagne ongeveer kost? Wel, volgens de Franse wet mag een presidentskandidaat maximum 22,5 miljoen besteden aan de campagne. We weten dat Hollande ongeveer 21 miljoen uitgaf om zijn campagne in 2012 de nodige armslag te geven. Ongeveer een zelfde bedrag werd ingezet door Sarkozy in 2012. Bij Le Pen en Mélencon bedroeg dat ruim de helft minder. Het lijkt dus aannemelijk dat de campagnekosten van Macron in totaal rond de 20 miljoen euro schommelde.
De Franse nieuwswebsite Mediapart heeft beslag kunnen leggen op het interne mailverkeer van het campagneteam van Macron. Daaruit blijkt dat Macron in een recordtijd 13 miljoen euro aan giften wist in te zamelen. Maar in tegenstelling tot wat En Marche graag wil doen uitschijnen werd een groot deel van die 13 miljoen niet bijeen gekregen door crowdfunding. Of toch niet door middel van wat we doorgaans verstaan onder crowdfunding. Zeker, enkele tienduizenden Fransen gaven een bescheiden gift van minder dan 100 euro, maar daarmee geraak je moeilijk aan de miljoenen die nodig zijn.
Oude vrienden
Er was dus al een vermoeden dat Macron een groot deel van zijn geld haalde bij rijke en machtige sponsors onder de elites. Dat vermoeden wordt nu bevestigd door de mails die Mediapart kon inkijken.
De drijvende kracht achter de financiering van Macrons campagne was Christian Dargnat, de oud-directeur van BNP-Paribas Asset Managment. Vanaf april 2016 zette hij zich in om kapitaalkrachtigen in Frankrijk en daarbuiten achter de plannen van Macron te krijgen, en vooral, die plannen financieel te ondersteunen. Hij organiseerde ontmoetingen met potentiële schenkers, fundraising dinners en schreef zijn contacten aan. Dat legde Macron en de zijnen geen windeieren.
Vanaf de lente van 2016 schaart Dargnat ook een kring van gelijkgestemden rond zich die geld in het laatje moeten brengen voor Macron. Tot die kring behoren onder meer Emmanuel Miquel, risico-belegger bij Ardia. Ardia is een multinational die gespecialiseerd is in het ontwikkelen van electronica en software. Eveneens betrokken, is de oude studievriend van Macron aan het HEC, Stanislas Guerini. Guerini is op dat moment directeur klantenrelaties bij de mulitional Elis. Elis is een cateringbedrijf dat linnen voorziet en reinigt voor grote hotels, horecazaken en bedrijven. Tot slot is er Cedric O. die directeur is van een fabriek die behoort tot de groep Safran. Safran is eveneens een multinational die vliegtuigmotoren en -onderdelen produceert maar ook actief is in de wapenindustrie.
Het is deze kleine groep die aan stevig tempo fundraising diners organiseert voor Macron. Die diners vinden plaats in binnen- en buitenland en zijn bedoeld om donoren warm te maken voor de campagne van Macron. Macron zelf geeft ook vaak een korte acte de présence tijdens die diners. In een interne nota van En Marche wordt gehamerd op het feit dat dit soort diners niet bijdragen tot het imago van Macron en dat ze dus best zoveel mogelijk in de luwte plaatsvinden.
De achterdocht ten aanzien van dit soort fundraising is begrijpelijk als je weet wat voor bedragen ermee gemoeid zijn. Een diner dat midden april 2016 georganiseerd werd in een privéwoning van een ‘directrice financière d’un site de vente‘ brengt in één klap bijvoorbeeld 281.250 euro op. Een week later levert een cocktailfeestje in Parijs 78.000 euro op in nauwelijks anderhalf uur tijd.
Opvallend is dat veel van dit soort diners plaatsvonden in het buitenland. Steden als London, San Fransisco, Genève of New York werden meermaals bezocht door Macron en zijn team. In de eerste plaats is dat om rijke Franse expats mee aan boord te krijgen. Maar volgens Mediapart zouden buitenlandse investeerders ook rechtstreeks contact hebben met het team van Macron.
Rothschild
Eén van de meest onvoorwaardelijke steungevers was de bank waar Macron ook vier jaar voor werkte, namelijk de Rothschild bank. Eind september 2016 organiseert Olivier Pécoux, de huidige directeur-generaal bij Rothschild, een ontmoeting met potentiële donoren in een woonst aan de Champs-Élysées. Zelf schenkt Pécoux het wettelijk vastgelegde maximumbedrag van 7.500 euro aan Macron. Ook vijf andere toplui van de Rothschild bank steunen Macron financieel.
Op 19 mei 2016 organiseerde Phillippe Guez, een kaderlid van de Rothschild bank een bijeenkomst in zijn appartement in het zestiende arrondissement in Parijs. Volgens Mediapart was er een tiental genodigden. Het betrof mensen uit de bankwereld, advocaten, makelaars en zakenmensen. Andere kaderleden van de Rothschild bank hebben ook op heel actieve wijze hun eigen netwerken gemobiliseerd. Geen enkele van de genoemde namen wou verklaringen afleggen tegenover Mediapart.
Politieke vernieuwing?
Is dit alles nu legaal? Ja, en voorlopig zijn er ook weinig tot geen aanwijzingen dat Macron of zijn team hun boekje te buiten gingen. In Frankrijk is bij wet een limiet gezet op private giften aan politieke kandidaten. Die limiet ligt op 7.500 euro. Geen enkele van de donors lijkt die limiet overschreden te hebben. Dat wil echter niet zeggen dat er geen deontologische of morele vragen te stellen zijn.
Eén van de speerpunten van Macron is politieke vernieuwing, maar de manier waarop zijn eigen campagne gefinancierd werd ruikt wel heel hard naar een oude politieke cultuur waarin zakelijke en politieke elites elkaar de hand boven het hoofd houden. Die oude politieke cultuur wordt handig naar de achtergrond geduwd door het beeld op te hangen van een presidentscampagne waaraan duizenden gewone Fransen hun financiële steentje aan bijdroegen.
Commentaar: Hier is een 39-jarige Rothschild-bankier die minder dan een jaar geleden vrijwel onbekend was en die door Obama en de NAVO werd verheven tot president. Hij is nooit gekozen voor een openbaar ambt; was een paar jaar minister van Economische Zaken onder Hollande, waar hij een ‘arbeidswet’ voorstelde die zijn naam draagt waar honderdduizenden tegen protesteerden die per decreet (op last van de president) er doorheen is gedrukt.Het presidentiële ambt van Hollande, waaronder Macron diende, is waarschijnlijk de minst populaire in de Franse geschiedenis. En toch moeten we geloven dat een meerderheid van de Franse bevolking stemde voor deze man?!
Lees verder via de Bron: Sott.net
