Veel media-artikelen op basis van betrouwbare informatie zijn al gepubliceerd over hoe Israël zijn lobby in de VS gebruikt om Washington te duwen om het voorkeursbeleid van Israël te implementeren in het Palestijns-Israëlische vredesproces in het Midden-Oosten, in gewapende confrontaties, militaire interventies en de vernietiging van Israëls militair-strategische tegenstanders in de regio.
De Verenigde Staten hebben krachtige methoden gebruikt om deze doelen na te streven, en als gevolg daarvan is de potentiële militaire dreiging voor Israël uit aangrenzende Arabische staten (met name Irak, Syrië en Libië) vrijwel geëlimineerd. Washington heeft ook tegenstanders onder druk gezet met een verscheidenheid aan sancties die in strijd zijn met het VN-Handvest, waardoor resoluties in internationale organisaties worden geblokkeerd als deze ongunstig zijn voor Israël of kritisch staan tegenover zijn beleid.
De gasconfrontatie is onlangs een ander gebied geworden waarin Israël de VS naar nog een oorlog leidt. De meest actieve fase manifesteerde zich in 2019. We moeten eraan herinneren dat het dankzij de inspanningen van de VS is dat gas de afgelopen jaren een behoorlijk formidabel ‘wapen’ is geworden. Omdat er zelf geen strategische gasreserves zijn (schaliegas is van korte duur, en de prijs ervan neigt altijd te stijgen), wil de VS niettemin de internationale gasstromen actief beheersen en de hulpbron in zijn strategische wapen veranderen.
De enige vraag hier is wie het meest zal lijden als de VS de schoonste en goedkoopste vreedzame brandstof veranderen in een bron van lijden voor miljoenen mensen. Tegenwoordig probeert Washington, om de toenadering van Rusland tot de Europese landen te voorkomen, actief de ontwikkeling van de samenwerking op gasgebied tussen Rusland en Europa te belemmeren.
In de afgelopen jaren is er veel vraag naar dit beleid van de VS geweest door Israël, dat besloot om zich bij de ‘gasoorlog’ aan te sluiten en zijn ongewenste concurrenten op de gasmarkt door de handen van Washington te verwijderen, zoals vroeger het geval was met zijn potentiële militaire -strategische tegenstanders.
De strijd van Israël voor veronderstelde maar nog onontgonnen olie- en gasreserves in het oostelijke Middellandse Zeegebied begon in 2012 nabij de kusten van Cyprus en Griekenland, waar het diepzee Aphrodite-gasveld werd ontdekt, waarvan de reserves worden geschat op 140 miljard kubieke meter. Israël had ook het Tamar-gasveld (300 miljard kubieke meter) ontdekt nabij de zeegrens met Libanon en exploiteert het sinds 2013 samen met de VS. De Leviathan wordt echter beschouwd als het grootste veld in de regio. Het ligt 135 km van de Israëlische stad Haifa, ongeveer halverwege tussen de kusten van Israël en Cyprus. De US Geological Survey schat de potentiële reserves van Leviathan op 6,2 biljoen kubieke meter aardgas en 1,7 miljard vaten olie.
Dat gezegd hebbende, er zijn andere velden, maar de regio wordt gekenmerkt door een vrij complexe geologische overlay, dus de manier waarop grenzen worden getekend, bepaalt alles. Hierdoor ontvouwt zich een nieuw Midden-Oosters conflict over gasvelden in de neutrale wateren van de oostelijke Middellandse Zee. Dus, naast geschillen tussen Turkije, Griekenland en Cyprus over het eigendom van de velden, is er een Turks-Israëlisch conflict ontstaan over gebieden die ‘typisch’ zijn gelegen in Libanese en Syrische wateren, en om het af te maken, een van de zones van Israël ligt vrij dichtbij in het zuiden.
In juni 2019 bedreigde Griekenland Turkije met EU-sancties, in reactie daarop weigerde Ankara de EU grenzen in het Middellandse Zeegebied te laten bepalen. Met de voor de hand liggende bemoeienis van Israël, hebben de VS ook Turkije opgeroepen zijn mijnactiviteiten nabij de kust van Cyprus te staken.
Om deze redenen zijn Turkse drones ingezet in Noord-Cyprus om over de Israëli’s te waken, terwijl de vliegtuigen van deze laatste dreigend over Turkse boorboten zweven. Babak Taghvaee , een beroemde blogger die op Malta woont en zichzelf positioneert als een militaire expert, schreef zelfs op Twitter dat het F-16I-vliegtuig van de Israëlische luchtmacht een Turks schip met behulp van de anti-radarraketten Delilah had ‘neergehaald’. Als vergelding werd het Israëlische onderzoeksschip Bat Ghalim door een Turks oorlogsschip uit de economische zone van Cyprus verdreven.
Israël is financieel geïnteresseerd in de export van zijn gas naar Europa en na twee jaar onderhandelen met Cyprus, Griekenland en Italië hebben de partijen in 2018 een akkoord bereikt om de EastMed-pijpleiding aan te leggen – de langste onderzeese pijpleiding naar de EU. Experts schatten voorzichtig de kosten van de aanleg van de pijpleiding op € 6 miljard. Volgens het ontwerpproject zal de pijpleiding op de bodem van de Middellandse Zee worden gelegd en door Griekenland gaan.
De totale lengte van de pijpleiding wordt geschat op meer dan 1.300 km door sommige bronnen en 1.900 km door andere. Het zal afkomstig zijn uit Israël en eindigen in drie verkooppunten op Cyprus, Kreta en Griekenland. Het gas wordt vervolgens naar Italiaanse terminals getransporteerd. De capaciteit van de pijpleiding is 20 miljard kubieke meter per jaar, maar onafhankelijke experts geloven dat het simpelweg onmogelijk is om meer dan 10 miljard kubieke meter uit Leviathan en Aphrodite te persen. De pijplijn zal tegen 2025 operationeel zijn.
Het belang van de EastMed-gasleiding voor Israël zelf is moeilijk te overschatten. De pijplijn zal haar financiële winst bieden, evenals de mogelijkheid om directe en indirecte politieke beslissingen te beïnvloeden, haar belangen op de internationale markt te verdedigen en de Europese Unie als vertrouwde bondgenoot te beveiligen. Tegelijkertijd heeft Europa zelf een nogal dubbelzinnige houding ten opzichte van de EastMed-gaspijpleiding.
Ten eerste heeft Stefan Wolfrum, een onderzoeker bij het Duitse Instituut voor Internationale en Veiligheidsaangelegenheden (Stiftung Wissenschaft und Politik (SWP)) in Berlijn, het project onlangs hard bekritiseerd en beweerd dat Israël onbetrouwbaar is als bemiddelaar. Wolfrum staat erop dat het land eerst betrekkingen met zijn buren moet aangaan en pas daarna beloften aan Europa moet doen.
In deze omstandigheden verdedigde Israël zijn belangen door in de VS te lobbyen om de beruchte campagne te starten om de EU naar verluidt “energiezekerheid van Russische gasleveranties” te bieden. Israël drong er verder op aan dat Washington sancties zou opleggen tegen de Russische pijpleidingen Nord Stream en Turkish Stream, in een poging Rusland en Turkije te verwijderen als concurrenten voor gaslevering aan Europa.
Op 20 december tekende de Amerikaanse president Donald Trump het defensiebudget van het land voor het fiscale jaar 2020, en keurde sancties goed tegen de Russische gaspijpleidingen Turkish Stream en Nord Stream 2. Als gevolg hiervan werd de bouw van NS2 tijdelijk opgeschort precies toen Israël met succes de ontwikkeling van de EastMed-gasleiding in samenwerking met Griekenland en Cyprus, meldt de Israëlische media.
En dus begon Israël op 31 december gas te leveren vanuit het gigantische offshore Leviathan-veld naar Natgaz-terminals. Van daaruit wordt het alleen (voorlopig) aan Israëlische consumenten geleverd. “Voor het eerst sinds zijn oprichting is Israël nu een energiecentrale die in staat is om al zijn energiebehoeften te leveren en tegelijkertijd aardgas naar zijn buren te exporteren,” verklaarde Yossi Abu, CEO van het Israëlische bedrijf Delek Drilling.
Ondertussen investeert het Amerikaanse congres in nieuwe projecten in het Middellandse Zeegebied in een poging Turkije en Rusland te ondermijnen en zijn bondgenoot Israël, The Hill , te steuneneerlijk gezegd erkend. De pers meldt dat Amerikaanse wetgevers, als onderdeel van een bestedingspakket van $ 1,4 biljoen, van de VS een belangrijke speler op de aardgasmarkt in het oostelijke Middellandse Zeegebied hebben gemaakt door partnerschappen te smeden op het gebied van veiligheid en energie met Israël, Griekenland en Cyprus.
Deze inspanningen omvatten onder meer het versterken van de betrekkingen met Griekenland en het opheffen van het decennia lange wapenembargo op Cyprus. Zo herbevestigt de VS zijn verbintenissen jegens deze landen en geeft het zijn bondgenoten de gelegenheid om de regionale ambities van Turkije onder controle te houden. Naast het creëren van nieuwe mogelijkheden voor meer samenwerking tussen Israël en zijn Arabische buren, is deze stap schadelijk voor Rusland, schrijft The Hill.
In reactie op deze acties heeft Turkije eind november belangrijke overeenkomsten getekend met twee landen in het Midden-Oosten, namelijk Qatar, zijn ideologische bondgenoot en het door oorlog verscheurde Libië, dat strategische invloed heeft in Noord-Afrika. Volgens regionale analisten, waarbij de ideologische, militaire en financiële aspecten van de betrekkingen tussen Ankara, Tripoli en Doha buiten beschouwing worden gelaten, blijft aardgas de enige gemeenschappelijke noemer in de betrekkingen van Turkije met de twee olierijke landen.
In een poging om van gas een strategisch wapen te maken, hebben de VS en Israël de doos van Pandora geopend, en ….
Lees verder bij de bron: SDB
