Europa heeft een democratieprobleem

In Italië gingen de mensen naar de stembus en werden ze geacht het ‘verkeerde’ antwoord te hebben

Deze week heeft de EU haar ware aard onthuld. In plaats van de macht aan een euroscepticus te geven, trotseerde de Italiaanse president Sergio Mattarella het democratische proces en de wensen van de meeste Italianen en plaatste een marionet op zijn plaats. Eens te meer heeft een belangrijke Europese democratie de resultaten van een legitieme stemming afgewezen; aan de kant geschoven omdat de EU de afwijkende meningen niet kan weerleggen. Het is moeilijk om niet te concluderen dat degenen die Verlof in ons eigen referendum hebben gestemd om ‘de controle terug te nemen’ een punt hadden. De regerende elite in Europa kan zich eenvoudigweg niet veroorloven om de controle op te geven. Ze kunnen echte mensen geen echte zeggenschap geven over wie hen leidt, omdat het grote EU-project er vooral toe doet.

In Italië gingen de mensen in maart naar de stembus en werden ze geacht het verkeerde vonnis te hebben ingeleverd. Sindsdien hebben de belangrijkste winnaars geprobeerd een regeringscoalitie samen te stellen. Omdat ze voortkomen uit onmetelijk verschillende politieke richtingen, zou dit altijd een uitdaging zijn. En toch slaagden Five Star en de League er vorige week in om het eens te worden over een aantal kaderprioriteiten voor een coalitieregering.

Alles leek in overeenstemming te zijn met de politieke standaarden van Italië. De partijen waren het zelfs eens over een onbekende academicus genaamd Giuseppe Conte (laten we hem ‘Professor A’ noemen) die de nieuwe premier wordt.

Maar hoewel Mattarella (die het recht heeft om de regering goed te keuren) tevreden leek met iemand die geen ervaring heeft met politiek premier worden, trok hij de lijn op het voorstel van de coalitie voor de nieuwe minister van Financiën van Italië om de eenvoudige reden dat hij niet in het verleden, voldoende steun voor de EU en de eurozone getoond. Erger nog, de 81-jarige professor Paolo Savona (laten we hem professor B ‘noemen) had zijn bezorgdheid geuit over het hele project van de monetaire unie, en dreef zelfs het idee dat in een bepaald stadium Italië (waar de werkloosheid nu het leven van een derde van de jongeren aantast) mensen) moet mogelijk een manier vinden om de valuta te verlaten. President Mattarella kon zo’n ketter niet toestaan ​​in het hart van de regering en weigerde de benoeming van de minister van Financiën tot zegen te zijn. Dus het was dat professor B professor A neerhaalde vanwege de steun van professor B voor plan B, beide professoren terugstuurde naar hun klaslokalen en een einde maakte aan een van de gemakkelijker te begrijpen afleveringen in de hedendaagse Italiaanse politiek. In de laatste paar dagen is er een oproep gedaan om Mattarella af te zetten – maar hij had geen keus. De EU vereiste naleving.

Als coda deed president Mattarella een laatste poging om iemand als premier te benoemen, die op zijn minst aan het minimale criterium voor ongekozen voldoening voldeed. Het enige probleem van de president was dat zijn voorgestelde premier – Carlo Cottarelli – niet onbekend is. ‘Mr Scissors’, zoals hij in Italië bekend is, was ook de kandidaat van het IMF en beschimpt vanwege zijn loyaliteit aan de EU en zijn pleidooi voor ‘bezuinigings’ economie. Noch Five Star noch de Liga zijn bereid om deze benoeming goed te keuren, dus binnenkort moet het Italiaanse publiek terugkeren naar de stembus om opnieuw deel te nemen aan de schertsvertoning om een ​​schertsvertoning van een regering te benoemen.

Natuurlijk had Brussel, zoals zo vaak, zijn eigen heldere kijk op deze puinhoop. Vooral op het niet-gedisciplineerde, niet-hervormbare Italiaanse electoraat. De EU-commissaris voor begroting, Günther Oettinger, gaf snel een interview waarin hij zei: “Mijn zorg en verwachting is dat de komende weken zullen laten zien dat de ontwikkelingen in de Italiaanse markten, obligaties en economie zo ingrijpend zullen worden dat het een signaal voor de kiezers zou kunnen worden. om niet te stemmen voor populisten rechts en links. ‘ Veel Italiaanse kiezers, maar ook fans van mafia-blunder, zijn misschien bekend met dit soort praatjes. ‘Vreselijk mooi land dat je daar hebt. Jammer als er iets mee gebeurd is. ‘

Misschien erkennend dat dit niet helemaal de juiste toon voor een democratisch project was, werd Günther snel gecorrigeerd door Donald Tusk (de voorzitter van de Europese Raad) die de reminder tweette: “Aan alle EU-instellingen: respecteer alstublieft de kiezers. Wij zijn er om hen te dienen, niet om hen voor te lichten. ‘ Een opmerking die een snelle terugtrekking uit het kantoor van Günther trok, en bewondering van kenners van Chutzpah van Athene tot Londen.

De EU moest een verbindende kracht zijn. Maar kijk eens wat er nu gebeurt. De Duitse kranten klagen de Italianen aan als luie verkwisters. De Italianen beschuldigen de Duitsers ervan de euro te gebruiken om te bereiken wat de nazi’s niet konden. De Fransen neigen naar de Oost-Europeanen en behandelen hen als korsten die de lonen onderbieden. De Oost-Europeanen voelen zich behandeld als tweederangsburgers. En de liedjes van de EU over openheid en transparantie klinken nu enigszins off-key.

Bij verkiezingen na de verkiezingen van de afgelopen jaren hebben de Europese burgers een vergelijkbaar antwoord gehoord wanneer de mensen terugkomen met het ‘verkeerde’ resultaat. Op deze voorwaarden was de Brexit-stemming vanzelfsprekend verkeerd. De verlammende houding van Angela Merkel bij de recente Duitse verkiezingen was duidelijk verkeerd. De verkiezing van een hardrechtse coalitie in Oostenrijk is nog meer verkeerd. Terwijl de Nederlandse kiezers het blijkbaar ‘goed’ vonden om de heer Rutte te herbenoemen. En natuurlijk kregen de Franse kiezers het meest gelijk door een man aan te stellen die geen bestaande partij had en die het politieke paradigma alleen op basis van zijn eigen persoonlijkheid brak. En aangezien de heer Macron een voorstander is van verdere integratie in de EU, kan hij onder geen enkele voorwaarde worden omschreven als een “populist”.

‘Populist’ is een van die termen in het nieuwe Europese speelboek dat alleen is gereserveerd voor diegenen (zoals de zogenaamde Italiaanse regering) die naar verluidt de ‘verkeerde weg’ bewandelen in deze geweldige mars. Het soort mensen dat het publiek misleidt met leuzen. In tegenstelling tot ‘En Marche!’ Bijvoorbeeld. Ze zijn ook het type mensen dat zaken ‘simplificeert’ – complexe zaken op een eenvoudige manier presenteren, in tegenstelling tot echte democraten die alles op zo’n complex niveau stellen dat alleen degenen met een diploma in de Oostenrijkse economie kunnen worden beschouwd als oefen de franchise op verantwoorde wijze uit.

En het is niet alleen in het zuiden dat de kiezers zichzelf blijven tonen in hun ware, onverantwoordelijke licht. In Midden- en Oost-Europa stemmen mensen ook consequent op de verkeerde partijen. Geconfronteerd met een half miljoen mensen die door hun land liepen in 2015, slaagde de Hongaarse regering er niet in om een ​​voldoende multiculturele benadering van de hele zaak te volgen. Als gevolg hiervan worden ze – net als de regeringen in Polen, Tsjechië en Slowakije – door Brussel en Berlijn beschouwd als landen die een fundamenteel verkeerde richting uitgaan. Omdat er geen dwingend bewijs is van het stemmen-tuig (niet dat dit mensen de afgelopen tijd heeft aangezet tot het maken van dergelijke beschuldigingen), zouden hun kiezers op een dwaalspoor zijn geraakt. Hun regeringen worden ervan beschuldigd zaken te doen met hun buurland, of buurland Rusland. En wanneer een leider als de Hongaarse president Orbán verklaart dat zijn land een ‘christelijke democratie’ is, reageren Brussel en Berlijn, net als de BBC, alsof hij volledig fascistisch is geworden. Op elk moment verklaren ze de onwettigheid van deze regeringen en hekelen ze alsof ze vazallen waren, in plaats van partners.

Centraal- en Oost-Europa bieden bijzonder sprekende voorbeelden. In april stemde het Hongaarse publiek voor een derde opeenvolgende periode voor Viktor Orbán. De EU had hierop kunnen reageren door zich af te vragen of Orbán in sommige opzichten misschien wel gelijk heeft. Of heeft u punten van verdienste? Tenslotte is het vandaag in Berlijn, niet in Boedapest, dat Joden nu wordt verteld voorzichtig te zijn om in het openbaar te verschijnen met Joodse symbolen. Maar zelfreflectie gebeurt nooit. In plaats daarvan worden de mensen die op de verkeerde manier stemmen onderworpen aan het nieuwe playbook van beschuldigingen, waaronder (hoewel niet beperkt tot) ‘Rusland, populistisch, nationalistisch, racistisch, Cambridge Analytica’.

Vanaf deze maand verliest de EU een van haar grootste bijdragende leden (het VK), heeft het grootste deel van Midden- en Oost-Europa (met name de Visegrad-groep) vervreemd en staat ze tegenover een sombere reeks mediterrane landen. Alles met de mogelijkheid dat Italiaanse kiezers over enkele maanden naar de stembus zouden terugkeren om een ​​nog luidere ‘screw you’ uit te brengen dan in maart.

De meeste pragmatische instellingen zouden hieruit lessen kunnen trekken. Een paar weken geleden, toen president Macron de enigszins hubristische ‘Karel de Grote-prijs’ ontving, waarschuwde hij dat de Brexit, zoals verkiezingen in Italië, Polen en Hongarije, als een ‘alarmbel’ moet worden gezien. En toch is er geen bewijs dat iemand die de leiding heeft in Brussel, Berlijn of Parijs wilde luisteren. Meer dan wie dan ook bij de Commissie heeft een politieke prijs betaald voor het verliezen van Groot-Brittannië uit de EU op hun wacht. In plaats daarvan is er alleen maar de roep van verder, vooruit, sneller, naar meer integratie. Geen enkele aarzeling of pauze, zelfs niet om het publiek in te halen.

Natuurlijk kan Groot-Brittannië tegenwoordig concurreren met ‘s werelds beste in de sport van voetschieten. En die obligatiemarkten waar Günther Oettinger zo over wordt uitgeoefend, zullen net zo optimistisch zijn over een Groot-Brittannië dat de EU verlaat en stemt in Jeremy Corbyn als ze zouden zijn met de mediterrane landen die worstelen om te bepalen of zij wetnemers zijn (zoals de Grieken) of nog steeds toegestaan ​​om wetgevers te zijn (zoals de Italianen misschien moeite hebben om te zijn).

Buiten het Britse Hogerhuis is nog steeds sprake van een algemene vooroordeel dat naar het publiek moet worden geluisterd. Over ons hele continent – in de naam van grotere harmonie – is er een andere opvatting. Het is er één die steeds meer lijkt op de geautomatiseerde berichten waarvan de afdelingen van de klantenservice zich voorstellen dat ze aan het stillen zijn. ‘Houdt u alstublieft vast aan de lijn. Je telefoontje is belangrijk voor ons. ‘

‘Uw stem is belangrijk voor ons’, kiezers in Italië en Europa worden beleefd, achter elkaar, op de hoogte gebracht door de machine met de doodstem. ‘Houd de lijn in de gaten.’

Misschien zullen ze dat wel. Misschien zullen ze dat niet.

Lees ook eens verder bij de bron: Stop de Bankiers